The Comet, The Course, The Tail - Peter Hammill

They say we are endowed with Free Will —

At least that justifies our need for indecision

But between our insticts and the lust to kill

We bow our heads in submission

They say that no man is an island

But then they say our castles are our homes;

It’s felt the choice is ours, between peace and violence…

Oh, yes, we choose, alone?

While the comet spreads its tail across the sky

It nowhere near defines the course it flies

Nor does it find its own direction

Though the path of the comet be sure

Its constitution is not

So its meaning is possibly more

Than the tracing of a tail

In one brief shot at glory

Love and peace and individuality

So order and society are man-made?

War and hate and dark depravity

Or are we slaves?

Channeling aggressive energies

The Death Wish and the Will to survive

Into finding and preserving enemies

Is that the only way we know that we’re alive?

In the slaughterhouse all corpses smell the same

Whether queens or pawns or innocents at the game;

In the cemetery a uniform cloaks the graves

Except for outward pomp and circumstance

There is a time set in the calendar

When all reason seems barely enough

To sustain all the shooting stars:

Times are rough

I’m waiting for something to happen here

It feels as though it’s long overdue…

Maybe a restatement of yesteryear

Or something entirely new

And the knowledge that we gain in part

Always leads us closer to the very start

And to the founding questions:

How can I tell that the road signed to hell

Doesn’t lead up to heaven?

What can I say when, in some obscure way

I am my own direction?

Ze zeggen dat we begiftigd zijn met een vrije wil —

Dat rechtvaardigt tenminste onze behoefte aan besluiteloosheid

Maar tussen onze instincten en de lust om te doden

We buigen ons hoofd in onderwerping

Ze zeggen dat niemand een eiland is

Maar dan zeggen ze dat onze kastelen onze huizen zijn;

Men voelt dat de keuze aan ons is, tussen vrede en geweld...

Oh, ja, we kiezen, alleen?

Terwijl de komeet zijn staart door de lucht spreidt

Het definieert lang niet de koers die het vliegt

Noch vindt het zijn eigen richting

Hoewel het pad van de komeet zeker is

De grondwet is niet

De betekenis ervan is dus mogelijk meer

Dan het traceren van een staart

In één korte poging tot glorie

Liefde en vrede en individualiteit

Dus orde en samenleving zijn door de mens gemaakt?

Oorlog en haat en duistere verdorvenheid

Of zijn we slaven?

Agressieve energieën kanaliseren

De doodswens en de wil om te overleven

In het vinden en behouden van vijanden

Is dat de enige manier waarop we weten dat we leven?

In het slachthuis ruiken alle lijken hetzelfde

Of het nu koninginnen of pionnen zijn of onschuldigen in het spel;

Op de begraafplaats bedekt een uniform de graven

Behalve uiterlijke pracht en praal

Er is een tijd ingesteld in de kalender

Wanneer alle reden nauwelijks genoeg lijkt

Alle vallende sterren in stand houden:

De tijden zijn ruw

Ik wacht tot er iets gebeurt hier

Het voelt alsof het al lang geleden is...

Misschien een herformulering van weleer

Of iets geheel nieuws

En de kennis die we opdoen voor een deel

Leidt ons altijd dichter bij het allereerste begin

En op de basisvragen:

Hoe kan ik zien dat de weg naar de hel is aangegeven?

Leidt het niet naar de hemel?

Wat kan ik wanneer zeggen, op een of andere obscure manier?

Ik ben mijn eigen richting?