Ophelia - Peter Hammill

That token drag on your cigarette,

that well-known face in the fire,

it could be someone you can’t forget,

someone you’ve learnt to admire.

And it’s strange

how the feeling goes;

all change —

down the river Ophelia goes.

You’re treading water, the price is steep,

you say you’ll cope with it all;

you’ve made some promises you can’t keep,

you throw yourself against the wall,

you throw yourself against the wall.

And it’s strange…

You heard a noise in the firegrate,

you look to see who goes there —

it’s just the stranger, he’s come too late

and even he’s unprepared

to find the cupboard so bare

And it’s strange…

down the river Ophelia goes.

Dat teken sleept aan je sigaret,

dat bekende gezicht in het vuur,

het kan iemand zijn die je niet kunt vergeten,

iemand die je hebt leren bewonderen.

En het is vreemd

hoe het gevoel gaat;

alles verandert —

langs de rivier de Ophelia gaat.

Je trapt in het water, de prijs is steil,

je zegt dat je het allemaal aankunt;

je hebt een aantal beloften gedaan die je niet kunt waarmaken,

je gooit jezelf tegen de muur,

je gooit jezelf tegen de muur.

En het is vreemd...

Je hoorde een geluid in het vuurrooster,

je kijkt om te zien wie daarheen gaat...

het is gewoon de vreemdeling, hij is te laat gekomen

en zelfs hij is niet voorbereid

om de kast zo kaal te vinden

En het is vreemd...

langs de rivier de Ophelia gaat.