In The End - Peter Hammill

I promise you, I won’t leave a clue:

no tell-tale remark, no print from my shoe.

Still a steady trail to the water’s edge —

I will keep my pledge to the end;

I intend to go free

No more rushing around, no more travelling chess;

I guess I’d better sit down, you know I do need the rest…

Yes, it’s time to resign with equanimity and placidity

from the game.

I can’t explain;

I can’t relate…

Have I done it all too late?

Now is the time for the commission to report;

till lately, I thought: I’d been planted.

Trying hard to make it all come real,

permission to feel is ungranted.

But, now it’s happening, I’d like to keep it private if I can;

last words, last look, make a final stand.

Now my number’s come up on the Pools,

guess I’ll board Titanic for a cruise…

Now is the time to make my status clear,

too late, I fear, and lonely,

as friends and enemies traverse the stage,

all in a rage disown me.

And all the pip-props shatter into dust about my ears;

memory and conscience, hope and fear.

As I crawl out further on the limb

something tells me I am crawling in to unknown prophecies and lives —

the rainbow’s end is hemmed around with knives…

As I stand on the boards and the stage lights grow dim,

shall I go out of doors, or shall I maybe go in?

Have I reached the point when I should take my cue

and follow you and your signs?

I can’t remember my line

at the prompter cat calls

and the cards all fall

in the strike

All the pages are thin, all the corners are curled.

Does the starshine fall in through my window on the world?

or am I living our (the seeds of doubt) a chronicle of revenge?

The willow bends

as do my hands —

do your understand?

And will you still be my friend in the end?

… When my mouth falls slack

and I can’t summon up another tune,

shall I then look back and say

I did it all

too soon

Ik beloof je dat ik geen hint zal achterlaten:

geen verklikkermerk, geen afdruk van mijn schoen.

Nog steeds een vast pad naar de waterkant -

Ik zal mijn belofte tot het einde houden;

Ik ben van plan om gratis te gaan

Geen gehaast meer, geen reizend schaken meer;

Ik denk dat ik beter kan gaan zitten, je weet dat ik de rest wel nodig heb...

Ja, het is tijd om met gelijkmoedigheid en kalmte ontslag te nemen

uit het spel.

Ik kan het niet uitleggen;

Ik kan niet vertellen...

Heb ik het allemaal te laat gedaan?

Dit is het moment voor de commissie om te rapporteren;

tot voor kort dacht ik: ik was geplant.

Hard proberen om het allemaal waar te maken,

toestemming om te voelen is niet verleend.

Maar nu het gebeurt, wil ik het graag privé houden als ik kan;

laatste woorden, laatste blik, maak een laatste stand.

Nu staat mijn nummer op de Pools,

ik denk dat ik aan boord ga van de Titanic voor een cruise...

Dit is het moment om mijn status duidelijk te maken,

te laat, vrees ik, en eenzaam,

terwijl vrienden en vijanden het podium betreden,

allemaal in woede verloochenen mij.

En alle pip-props versplinteren tot stof om mijn oren;

geheugen en geweten, hoop en angst.

Terwijl ik verder op het ledemaat kruip

iets zegt me dat ik in onbekende profetieën en levens kruip -

het uiteinde van de regenboog is omzoomd met messen...

Terwijl ik op de planken sta en de lichten van het podium gedimd worden,

zal ik naar buiten gaan, of zal ik misschien naar binnen gaan?

Heb ik het punt bereikt waarop ik mijn cue moet nemen?

en jou en je tekenen volgen?

Ik kan mijn lijn niet herinneren

op de prompt kattenoproepen

en de kaarten vallen allemaal

in de staking

Alle pagina's zijn dun, alle hoeken zijn gekruld.

Valt de sterrenschijn door mijn raam naar binnen op de wereld?

of leef ik onze (de zaden van twijfel) een kroniek van wraak?

De wilg buigt

net als mijn handen —

begrijp je het?

En zul je uiteindelijk nog steeds mijn vriend zijn?

... Als mijn mond slap wordt

en ik kan geen ander deuntje oproepen,

zal ik dan terugkijken en zeggen:

Ik heb het allemaal gedaan

te vroeg