I Once Wrote Some Poems - Peter Hammill

I once wrote some poems of stillness and silence,

standing by rivers of reflected light:

my thoughts were on being loved and yet unloved, too —

I surrendered to the warmth of the night.

And now I feel like dying,

and if the water were still here, it would

hold me close.

I once wrote a poem while walking on gravestones,

as cobbles, rain and tear lashed down my face…

I then felt my whole world was fading

as memories jostled and fell into place.

And now I feel like dying,

and the pain of old fires still burns.

I never wrote poems when I bit my knuckles

and Death started slipping into my mouth…

but that was really a long time ago,

and I’m not writing poems now.

And though I don’t feel quite like dying,

there is something deep inside me softly crying.

And though I don’t feel quite like dying

there is something deep inside me softly…

Ik heb ooit een paar gedichten van stilte en stilte geschreven,

bij rivieren van gereflecteerd licht staan:

mijn gedachten waren bij geliefd en toch ook onbemind -

Ik gaf me over aan de warmte van de nacht.

En nu heb ik zin om dood te gaan,

en als het water er nog was, zou het

houd me dicht tegen me aan.

Ik schreef ooit een gedicht terwijl ik over grafstenen liep,

terwijl kasseien, regen en traan over mijn gezicht sloegen...

Toen voelde ik dat mijn hele wereld vervaagde

terwijl herinneringen verdrongen en op hun plaats vielen.

En nu heb ik zin om dood te gaan,

en de pijn van oude vuren brandt nog steeds.

Ik schreef nooit gedichten als ik op mijn knokkels beet

en de Dood begon in mijn mond te glippen...

maar dat was echt lang geleden,

en ik schrijf nu geen gedichten.

En hoewel ik geen zin heb om dood te gaan,

er is iets diep in mij dat zachtjes huilt.

En hoewel ik niet echt zin heb om dood te gaan

er is iets diep in mij zachtjes...