German Overalls - Peter Hammill

Manheim;

rainy Saturday with no money nor friend,

only Tequila can end the boredom.

Try to reach London for a pocket of hope;

we’re children, we grope in the dark.

Hugh spends his last Mark on coffee and cheese…

I feel just like a refugee…

Rathaus-keepers and traffic police,

middle-aged maids with rotting teeth

industrial magazines and old Sunday Times;

reading material/bleeding lines.

What are we doing here?

Memorial manace, eager for revenge,

has begun to bend our minds.

Shower-curtain imperative in the presence of acid;

now, feeling placid is death.

I try to hold my breath as the P.A.

comes down…

here we all are in Ktown!

The Big Wheel never fails to grind around;

it drags me up/drags me down

Seven sentenses wonder 'Can this be real,

or am I become a performing seal?'

Why are we dying here?

I walk the streets alone, try to find a sign of love,

I’ve crushed the plaster-bone in the freaky clubs,

I have bit the fruit

but all I live for is to play

and I’m tired of the nights and the days

of airports, taxis and motorway showers,

grooping for a key in the afterhours.

David takes to travelling in the van,

He knows that we all can understand;

we’re at the mercy of the Kosmos Tour,

making a pilgrimage to the German Lourdes…

but we’re still crippled here.

Cathedrals spiral skywards, I think I’m getting vertigo,

I think I don’t know what is real.

On a more sudden spotlight, one more madness is over…

I must not show a sign of fear.

Words echo round my ears, I think I’m going to laugh…

think I’ll just go and take a bath, Guess I’ll wash my clothes,

don’t you know I’ll grow to go and make my name,

maybe a servant in the Fame game;

stake my sane and rest my life on the line…

Now lay me asunder and rend my mind;

at the fall of the curtain let this be my ghost…

Manheim;

regenachtige zaterdag zonder geld of vriend,

alleen Tequila kan een einde maken aan de verveling.

Probeer Londen te bereiken voor een beetje hoop;

we zijn kinderen, we tasten in het duister.

Hugh besteedt zijn laatste Mark aan koffie en kaas...

Ik voel me net een vluchteling...

Rathaus-wachters en verkeerspolitie,

dienstmeisjes van middelbare leeftijd met rottende tanden

industriële tijdschriften en oude Sunday Times;

leesvoer/bloedlijnen.

Wat doen we hier?

Memorial manace, verlangend naar wraak,

begint onze geest te buigen.

Douchegordijn verplicht in aanwezigheid van zuur;

nu is kalm voelen de dood.

Ik probeer mijn adem in te houden als de P.A.

komt neer…

hier zijn we allemaal in Ktown!

The Big Wheel blijft altijd draaien;

het sleept me omhoog / sleept me naar beneden

Zeven zinnen vragen zich af 'Kan dit echt zijn,

of word ik een presterende zeehond?'

Waarom gaan we hier dood?

Ik loop alleen door de straten, probeer een teken van liefde te vinden,

Ik heb het gipsbeen verpletterd in de freaky clubs,

Ik heb de vrucht gebeten

maar het enige waar ik voor leef is om te spelen

en ik ben moe van de nachten en de dagen

van luchthavens, taxi's en snelwegdouches,

op zoek naar een sleutel in de avonduren.

David gaat reizen in het busje,

Hij weet dat we het allemaal kunnen begrijpen;

we zijn overgeleverd aan de Kosmos Tour,

een bedevaart maken naar het Duitse Lourdes...

maar we zijn hier nog steeds kreupel.

Kathedralen draaien hemelwaarts, ik denk dat ik duizelig word,

Ik denk dat ik niet weet wat echt is.

Op een meer plotselinge schijnwerper is nog een waanzin voorbij ...

Ik mag geen teken van angst tonen.

Woorden echoën om mijn oren, ik denk dat ik ga lachen...

denk dat ik gewoon een bad ga nemen, ik denk dat ik mijn kleren ga wassen,

weet je niet dat ik zal groeien om te gaan en mijn naam te maken,

misschien een dienaar in het Fame-spel;

zet mijn verstand op het spel en laat mijn leven op het spel staan...

Leg me nu uit elkaar en verscheur mijn geest;

laat dit bij het vallen van het gordijn mijn geest zijn...