Curtains - Peter Hammill

Well, Tommy woke that morning

With a headfull of rocks

And Sylvia was in shock

The story they’d been faking

Had frozen on their lips

And fallen through the brush of fingertips

And though they packed their bags

Ready for the road

The curtains and the bedroom door

Stayed closed

For Sylvia and Tommy

This is a curtain call

They’ve been running away for years

But pride in flight

Precedes a certain fall

So Tommy rubs his stubble

As if to check his face is there

And Sylvia combs her hair

Just like nothing really happened

They’ll carry on as before…

But this thing won’t work, will it, any more

And though the bags are packed

Ready for the road

The curtains and the bedroom door

Stay closed

For Sylvia and Tommy

There’s nowhere left to hide…

They’ve been running for years

To find some kind of thrill

To take away the emptiness

That they both feel inside

Making the fictional

Out of the matter of fact;

Masquerade the picture

But now the frame’s all cracked

For Sylvia and Tommy

There’s nothing left to try

They’ve been running for years

To find some kind of life

That offers an excitement

That the rest of us pass by

So Tommy woke that morning

With a headfull of rocks

And Sylvia was in shock

This story they’d been faking

Was frozen on their lips

And falling through the brush of fingertips

And though the bags are packed

Ready for the road

The curtains and the bedroom door

Stay closed

For Sylvia and Tommy

There’s nowhere left to go

They’ve been running away so long

There’s just no strength to carry on

They can’t get back to what they knew

A life abandoned once and long ago

Nou, Tommy werd die ochtend wakker

Met een hoofd vol stenen

En Sylvia was in shock

Het verhaal dat ze aan het vervalsen waren

Ze waren bevroren op hun lippen

En gevallen door de vingertoppen

En hoewel ze hun koffers hadden gepakt

Klaar voor de weg

De gordijnen en de slaapkamerdeur

Gesloten gebleven

Voor Sylvia en Tommy

Dit is een gordijnoproep

Ze lopen al jaren weg

Maar trots op de vlucht

Gaat vooraf aan een bepaalde val

Dus Tommy wrijft over zijn stoppels

Alsof om te controleren of zijn gezicht daar is

En Sylvia kamt haar haar

Net alsof er niets is gebeurd

Ze gaan door zoals voorheen...

Maar dit ding zal niet meer werken, zal het, niet meer?

En hoewel de tassen zijn ingepakt

Klaar voor de weg

De gordijnen en de slaapkamerdeur

Blijf gesloten

Voor Sylvia en Tommy

Je kunt je nergens meer verstoppen...

Ze lopen al jaren

Om een ​​soort van spanning te vinden

Om de leegte weg te nemen

Dat ze allebei van binnen voelen

Het fictieve maken

Uit de zaak;

Maskerade de foto

Maar nu is het frame allemaal gebarsten

Voor Sylvia en Tommy

Er valt niets meer te proberen

Ze lopen al jaren

Om een ​​soort leven te vinden

Dat geeft opwinding

Dat de rest van ons voorbij komt

Dus Tommy werd die ochtend wakker

Met een hoofd vol stenen

En Sylvia was in shock

Dit verhaal hadden ze vervalst

Was bevroren op hun lippen

En vallen door de borstel van vingertoppen

En hoewel de tassen zijn ingepakt

Klaar voor de weg

De gordijnen en de slaapkamerdeur

Blijf gesloten

Voor Sylvia en Tommy

U kunt nergens meer heen

Ze zijn al zo lang weggelopen

Er is gewoon geen kracht om door te gaan

Ze kunnen niet teruggaan naar wat ze wisten

Een leven dat eens en lang geleden is verlaten