Романс о романсе (из к/ф «Жестокий романс») - Пелагея

Не довольно ли нам пререкаться,

Не пора ли предаться любви,

Чем старинней наивность романса,

Тем живее его соловьи.

Толь в расцвете судьбы, толь на склоне

Что я знаю про век и про дни,

Отвори мне калитку в былое,

И былым мое время продли.

Наше ныне нас нежит и рушит,

Но туманы сирени висят.

И в мантилье из сумрачных кружев

Кто-то вечно спускается в сад.

Как влюблен он, и нежен, и статен,

О, накинь, отвори, поспеши,

Можно все расточить и растратить,

Но любви не отнять у души.

Отражен иль исторгнут роялем

Свет луны — это тайна для глаз,

Но поющий всегда отворяет

То, что было закрыто для нас.

Блик рассвета касается лика,

Мне спасительны песни твои,

И куда б ни вела та калитка,

Подари, не томи, отвори,

Подари, не томи, отвори…

Is het niet genoeg voor ons om ruzie te maken?

Is het niet tijd om te genieten van de liefde,

Hoe ouder de naïviteit van de romantiek,

Hoe levendiger zijn nachtegalen.

Alleen in de bloei van het lot, alleen op de helling

Wat weet ik over een eeuw en over dagen,

Open voor mij de poort naar het verleden,

En verleng mijn tijd met het verleden.

De onze is nu ondood en vernietigt ons,

Maar lila mist hangt.

En in een mantilla van sombere kant

Er daalt altijd wel iemand af in de tuin.

Hoe verliefd is hij, en zachtaardig en statig,

Oh, doe het aan, open het, schiet op,

Alles kan worden verspild en verspild,

Maar liefde kan de ziel niet worden afgenomen.

Weerspiegeld of verdreven door de piano

Het licht van de maan is een mysterie voor de ogen

Maar degene die zingt opent altijd

Degene die voor ons gesloten was.

De gloed van de dageraad raakt het gezicht,

Je liedjes redden me

En waar die poort ook heen leidt,

Geef, kwel niet, open,

Geef, kwel niet, open...