Я иду по асфальту - Павел Кашин

Я иду по асфальту, я чувствую снег

И концами ресниц я чувствую пятнышки на луне.

И ладошками вниз я ловлю самый тонкий прозрачный свет,

Этот свет, преломляясь во мне, улетает лучами в зеркальное небо.

Я иду по асфальту, я чувствую темп,

Постепенно асфальт и темп превращаются в лёгкий степ.

И ладошками вниз я ловлю самый звонкий и тонкий звук,

Этот звук, преломляясь во мне, улетает лучами в зеркальное небо.

Я иду по асфальту, вид сбоку, вид сверху,

А за мною и передо мною, как звонкое эхо,

Открывая ресницы шагают весёлые лица,

И они, отражаясь во мне, улетают лучами в зеркальное небо.

И они, отражаясь во мне, улетают лучами в зеркальное небо.

И они, отражаясь во мне, улетают лучами в зеркальное небо.

Ik loop op asfalt, ik voel sneeuw

En met de uiteinden van mijn wimpers voel ik vlekken op de maan.

En met mijn handpalmen naar beneden, vang ik het dunste transparante licht,

Dit licht, in mij gebroken, vliegt in stralen weg in de spiegelhemel.

Ik loop op asfalt, ik voel het tempo,

Geleidelijk veranderen het asfalt en het tempo in een lichte stap.

En met mijn handpalmen naar beneden, vang ik het meest sonore en subtiele geluid,

Dit geluid, brekend in mij, vliegt in stralen weg in de spiegelhemel.

Ik loop op asfalt, zijaanzicht, bovenaanzicht,

En achter mij en voor mij, als een weergalmende echo,

Wimpers openen met vrolijke gezichten,

En zij, weerspiegeld in mij, vliegen weg als stralen in de spiegelhemel.

En zij, weerspiegeld in mij, vliegen weg als stralen in de spiegelhemel.

En zij, weerspiegeld in mij, vliegen weg als stralen in de spiegelhemel.