Унесенные ветром - Павел Кашин

То было чёрной зимой — мы думали, мы умираем

Мы думали, тридцать седьмой год нам покажется раем

Повсюду плыли мосты и полыхали столицы

И, как пустые холсты, опустошённые лица

Вдруг застывали на Невском, как на общем портрете,

А нас спасала любовь, мы ликовали как дети

Подогревая любовь неразведённым «Роялем»

Мы видели всё бытовое как из-под жёлтой вуали

Они глядели глазами, как на зайцев борзые

Как на дубовых столах мы танцевали босые

И освещая пивную, как два источника света,

Идя в реальность иную — как унесённые ветром

То было страшное время — страна застыла как студень

И лишь на грани горенья мы вспоминали, что люди

Мы сочиняли стихи, брат ополчался на брата

Мы укрощали стихию одною силою мата

И мир катился в терновник с неугасимой инерцией,

А мы хранили любовь в неумирающих сердцах

То было чёрной зимой — мы думали, мы умираем,

Мы думали, тридцать седьмой год нам покажется раем

Повсюду плыли мосты и полыхали столицы

И, как пустые холсты, опустошённые лица

Вдруг застывали на Невском, как на общем портрете,

А нас спасала любовь, мы ликовали как дети

Dat was een zwarte winter - we dachten dat we dood gingen

We dachten dat het zevenendertigste jaar ons een paradijs zou lijken

Overal dreven bruggen en brandden hoofdsteden

En als lege doeken, lege gezichten

Plotseling bevroor ze op Nevsky, als in een algemeen portret,

En liefde heeft ons gered, we waren blij als kinderen

Liefde opwarmen met een onverdunde "Royal"

We zagen alles in het huishouden als van onder een gele sluier

Ze keken met hun ogen als windhonden naar hazen

Hoe we blootsvoets dansten op eiken tafels

En de kroeg verlichtend als twee lichtbronnen,

Naar een andere realiteit gaan - zoals weg met de wind

Het was een vreselijke tijd - het land bevroor als een gelei

En pas op het punt van branden herinnerden we ons dat mensen

We componeerden gedichten, broer nam de wapens op tegen broer

We hebben de elementen getemd met één kracht van de mat

En de wereld rolde in doornen met onuitblusbare traagheid,

En we hielden liefde in onsterfelijke harten

Het was een zwarte winter - we dachten dat we dood gingen,

We dachten dat het zevenendertigste jaar ons een paradijs zou lijken

Overal dreven bruggen en brandden hoofdsteden

En als lege doeken, lege gezichten

Plotseling bevroor ze op Nevsky, als in een algemeen portret,

En liefde heeft ons gered, we waren blij als kinderen