Ручеек - Павел Кашин

Твою струну едва задев неразличимым беглым взглядом,

И я уже не то чтоб рядом, а я и есть тот самый нерв.

И тонкой лаской родника я проникаю в эти руки,

Ах если б знать, какие муки мне принесёт твоя река.

И мы взлетаем, мы парим, не разбирая под ногами,

И мир увенчанный рогами, ах, он не нов — ваш новый Рим.

И мы, плескаясь в облаках, уже не чувствуем тревоги,

Мы так спокойны, будто боги согрели нас в своих руках.

И вязкой краской на висок уже стекает наша радость,

И я уже не то, чтоб рядом, а я и есть тот ручеёк.

Je snaar wordt nauwelijks aangeraakt door een niet te onderscheiden vluchtige blik,

En ik ben niet zo dichtbij, maar ik ben zo lef.

En met de delicate streling van een veer dringt ik door in deze handen,

Ach, als ik maar wist wat voor kwelling jouw rivier me zou brengen.

En we stijgen op, we zweven zonder begrip onder onze voeten,

En de wereld gekroond met hoorns, oh, het is niet nieuw - jouw nieuwe Rome.

En wij, spetterend in de wolken, voelen ons niet langer angstig,

We zijn zo kalm, alsof de goden ons in hun handen hebben verwarmd.

En onze vreugde vloeit al als een stroperige verf op de tempel,

En ik ben niet zo dichtbij, maar ik ben die stroom.