Презирая печали - Павел Кашин

Презирая печали, жизнь была на кону.

Они вечно смеялись так, что не замечали

Как солнце каждый вечер превращалось в луну.

Они знали, что годы побеждает любовь.

Они вечно смеялись так, что тёмные воды

Отвечая, заливали этот город собой.

А потом пришла грусть, а потом пришла грусть…

И утопия мысли, будто что-то еще,

Можно будет вернуть.

А потом пришла боль, а потом пришла боль…

От сознанья того, что этот мир умещается

В отзвуке слова «любовь».

Принимая печали как морщины лица,

Они тихо кричали, будто их обманули,

Подарив им изначально пустые сердца.

И пытаясь не видеть, что приносит река,

Оживляли пугливое пугало старой любви,

Одевая в парчу и дорогие шелка.

А потом пришла грусть, а потом пришла грусть…

И утопия мысли, будто что-то еще

Будет можно вернуть.

А потом пришла боль, а потом пришла боль

От сознанья того, что этот мир умещается

В отзвуке слова «любовь».

Het leven verachtend, stond op het spel.

Ze lachten altijd zodat ze het niet merkten

Hoe de zon elke avond in de maan veranderde.

Ze wisten dat liefde jaren overwint.

Ze lachten altijd, zodat de donkere wateren

Antwoordend, overspoelden ze deze stad met zichzelf.

En toen kwam er verdriet, en toen kwam er verdriet...

En de utopie van het denken, als iets anders,

Het zal mogelijk zijn om terug te keren.

En toen kwam de pijn, en toen kwam de pijn...

Vanuit het besef dat deze wereld past

In de echo van het woord "liefde".

Het accepteren van verdriet zoals rimpels in het gezicht

Ze schreeuwden zacht alsof ze bedrogen waren,

Door ze aanvankelijk lege harten te geven.

En proberen niet te zien wat de rivier brengt

Ze deden de schuchtere vogelverschrikker van oude liefde herleven,

Gekleed in brokaat en dure zijde.

En toen kwam er verdriet, en toen kwam er verdriet...

En de utopie van het denken, als iets anders

Het zal mogelijk zijn om terug te keren.

En toen kwam de pijn, en toen kwam de pijn

Vanuit het besef dat deze wereld past

In de echo van het woord "liefde".