Белый друг - Павел Кашин

Вода из ванны льётся через край,

Дежурный ангел тихо шепчет: «Выбирай,

Ты можешь пробовать встать или уснуть в аллее чёрных картин.

Твоя мать не хочет знать тебя, ты можешь не верить,

Но твой друг, твой белый друг тебя завёл не в ту дверь,

Зато теперь ты представляешь весь путь, и что в пути ты один».

И ты не веришь в свои ноги, но они тебя несут,

Как крылья ангела, к дороге, где, цепляясь за рассудок,

Ты нашарил брелок, и в двух верстах левей — большие ключи.

И, оказавшись в машине, ты было ехал на свет,

И каждый телеграфный столб тянул тебя в кювет,

Но твои руки — крылья ангела — несли тебя, ты только молчи.

И эти двое в белом уже точили ножи,

Когда ты выкрикнул всем телом «Я выбираю жизнь,

С её отливами друзей и денег, с болью и чёрной тоской».

Дежурный ангел вышел сапою и пялился вдали,

И вдруг все фланги занял запах свежевырытой земли,

А твоё сердце долго лапали и вынули холодной рукой.

Ты провалился в пропасть, в пустую, — шизнись!

С чрезвычайной робостью ты выпрямился в жизни,

А там плескалось солнце в стакане самой чистой воды.

И двое в бирюзовых масках замаячили «Привет»,

И в самых ярких красках мир ворвался в этот свет,

Пусть искорёженной, но всё же твоей такой счастливой звезды.

Water uit het bad stroomt over de rand,

De dienstdoende engel fluistert zachtjes: “Kies,

Je kunt proberen op te staan ​​of in slaap te vallen in het steegje van zwarte schilderijen.

Je moeder wil je niet kennen, je gelooft het misschien niet

Maar je vriend, je blanke vriend leidde je door de verkeerde deur,

Maar nu stel je je het hele pad voor, en dat je alleen op het pad bent.

En je gelooft niet in je benen, maar ze dragen je,

Als vleugels van een engel, naar de weg, waar, vasthoudend aan de rede,

Je hebt een sleutelhanger gevonden en twee mijl naar links liggen grote sleutels.

En eenmaal in de auto reed je het licht in,

En elke telegraafpaal trok je in een greppel,

Maar je handen - de vleugels van een engel - droegen je, wees stil.

En deze twee in het wit waren hun messen al aan het slijpen,

Toen je met je hele lichaam riep: "Ik kies voor het leven,

Met zijn eb en vloed van vrienden en geld, met pijn en zwart verlangen.

De dienstdoende engel kwam naar buiten met een sapper en staarde in de verte,

En plotseling werden alle flanken bezet door de geur van vers gegraven aarde,

En je hart werd lange tijd betast en met een koude hand eruit gehaald.

Je bent in een afgrond gevallen, in een lege - verdwaal!

Met extreme verlegenheid kwam je rechtop in het leven,

En daar spatte de zon in een glas van het zuiverste water.

En twee in turquoise maskers doemden op "Hallo"

En in de helderste kleuren barstte de wereld in dit licht,

Laat het verdraaid zijn, maar toch zo'n gelukkige ster van je.