Белая - Павел Кашин

Заметая следы, убегая по ветру,

Я заметил тебя незаметную, светлую.

И дождь бил по рукам, не дал тебя рвать.

А я родился весной, я узнал эту петлю.

От рождения серую выносить белою.

И жизнь дать, но не взять, в розовом платье.

Я смотрел в это небо,

Я вростал в эту землю,

Я не верил, что я

От земли неотъемлем.

А мне небо — не небо,

А мне море — не море,

Если в небе я не был,

С морем не спорил.

Заметая следы, убегая по ветру,

Я просил тебя, светлая, будь же и смелою.

Жизнь кончится в срок — божись, не божись.

Я знаю, как грустно без солнечной почвы.

Я знаю, как холодно бывает ночью,

Но там бродит сама тетушка жизнь.

И зачем тебе небо?

Зачем тебе море?

Как не взращивать стебель,

Подпитывать корень.

А мне небо — не небо,

А мне море — не море,

Если в небе я не был,

С морем не спорил.

De sporen bedekken, wegrennen in de wind,

Ik zag je onzichtbaar, helder.

En de regen sloeg op je handen, liet je niet overgeven.

En ik ben in de lente geboren, ik herkende deze lus.

Vanaf de geboorte grijs met wit dragen.

En leven geven, maar niet nemen, in een roze jurk.

Ik keek in deze lucht

Ik groeide op deze aarde,

ik geloofde niet dat ik

Van de aarde is onafscheidelijk.

En voor mij is de lucht niet de lucht,

En de zee is niet de zee voor mij,

Als ik niet in de lucht was,

Ik had geen ruzie met de zee.

De sporen bedekken, wegrennen in de wind,

Ik vroeg je, slimme, wees ook moedig.

Het leven zal op tijd eindigen - god, niet doen.

Ik weet hoe triest het is zonder zonnige grond.

Ik weet hoe koud het 's nachts wordt

Maar het leven van tante zwerft daar rond.

En waarom heb je de lucht nodig?

Waarom wil je de zee?

Hoe een stengel niet te laten groeien?

Voed de wortel.

En voor mij is de lucht niet de lucht,

En de zee is niet de zee voor mij,

Als ik niet in de lucht was,

Ik had geen ruzie met de zee.