Sonnets 44 and 45 - Paul Kelly

If the dull substance of my flesh were thought,

Injurious distance should not stop my way;

For then despite of space I would be brought,

From limits far remote where thou dost stay.

No matter then although my foot did stand

Upon the farthest earth removed from thee;

For nimble thought can jump both sea and land

As soon as think the place where he would be.

But ah!

thought kills me that I am not thought,

To leap large lengths of miles when thou art gone,

But that so much of earth and water wrought

I must attend time’s leisure with my moan,

Receiving nought by elements so slow

But heavy tears, badges of either’s woe.

The other two, slight air and purging fire,

Are both with thee, wherever I abide;

The first my thought, the other my desire,

These present-absent with swift motion slide.

For when these quicker elements are gone

In tender embassy of love to thee,

My life, being made of four, with two alone

Sinks down to death, oppress’d with melancholy;

Until life’s composition be recured

By those swift messengers return’d from thee,

Who even but now come back again, assured

Of thy fair health, recounting it to me:

This told, I joy;

but then no longer glad,

I send them back again and straight grow sad.

Als men dacht aan de doffe substantie van mijn vlees,

Schadelijke afstand mag mij niet tegenhouden;

Want dan zou ik ondanks de ruimte worden gebracht,

Van verre grenzen waar u verblijft.

Hoe dan ook, hoewel mijn voet wel stond

Op de verste aarde verwijderd van u;

Want behendig denken kan zowel over zee als over land springen

Zodra je bedenkt waar hij zou zijn.

Maar ach!

gedachte doodt me dat ik niet gedacht ben,

Om grote lengtes van mijlen te springen als je weg bent,

Maar dat er zoveel aarde en water is gewrocht

Ik moet de vrije tijd doorbrengen met mijn kreunen,

Niets ontvangen door elementen zo traag

Maar zware tranen, insignes van beide wee.

De andere twee, lichte lucht en zuiverend vuur,

Zijn beide bij u, waar ik ook verblijf;

De eerste mijn gedachte, de andere mijn wens,

Deze aanwezig-afwezig met snelle beweging schuiven.

Voor als deze snellere elementen weg zijn

In tedere ambassade van liefde voor u,

Mijn leven, bestaande uit vier, met twee alleen

Zinkt tot de dood, onderdrukt met melancholie;

Totdat de samenstelling van het leven wordt hersteld

Door die snelle boodschappers die van u zijn teruggekeerd,

Die zelfs maar nu weer terug komen, verzekerd

Van uw goede gezondheid, als u het mij vertelt:

Dit vertelde, ik ben blij;

maar dan niet langer blij,

Ik stuur ze weer terug en word meteen verdrietig.