Sonnet 73 - Paul Kelly

That time of year thou may’st in me behold

When yellow leaves, or none, or few, do hang

Upon those boughs which shake against the cold,

Bare ruin’d choirs, where late the sweet birds sang.

In me thou see’st the twilight of such day,

As after sunset fadeth in the west,

Which by-and-by black night doth take away,

Death’s second self, that seals up all in rest.

In me thou see’st the glowing of such fire

That on the ashes of his youth doth lie,

As the death-bed whereon it must expire

Consum’d with that which it was nourish’d by.

This thou perceivest, which makes thy love more strong,

To love that well which thou must leave ere long.

Die tijd van het jaar ben je misschien in mij aanschouwe

Als gele bladeren, of geen of weinig bladeren, blijven hangen

Op die takken die trillen tegen de kou,

Kale verwoeste koren, waar laat de lieve vogels zongen.

In mij zie je de schemering van zo'n dag,

Als na zonsondergang vervaagt in het westen,

die door-en-door zwarte nacht wegneemt,

Het tweede zelf van de dood, dat alles in rust verzegelt.

In mij zie je het gloeien van zulk vuur

Dat op de as van zijn jeugd ligt,

Als het sterfbed waarop het moet verlopen

Verteerd door datgene waardoor het werd gevoed.

Dit bemerkt u, wat uw liefde sterker maakt,

Om van die bron te houden die je binnenkort moet verlaten.