Sonnet 60 - Paul Kelly

Like as the waves make towards the pebbled shore,

So do our minutes hasten to their end;

Each changing place with that which goes before,

In sequent toil all forwards do contend.

Nativity, once in the main of light,

Crawls to maturity, wherewith being crown’d,

Crooked eclipses 'gainst his glory fight,

And Time, that gave, doth now his gift confound.

Time doth transfix the flourish set on youth,

And delves the parallels in beauty’s brow,

Feeds on the rarities of nature’s truth,

And nothing stands but for his scythe to mow.

And yet to times in hope my verse shall stand,

Praising thy worth, despite his cruel hand.

Zoals de golven maken naar de kiezelstranden,

Dus haasten onze notulen zich naar hun einde;

Elke veranderende plaats met dat wat ervoor gaat,

In de daaropvolgende zwoegen strijden alle aanvallers.

Geboorte van Christus, ooit in het licht van het licht,

Kruipt naar volwassenheid, waarmee gekroond wordt,

Crooked eclips 'krijgen zijn glorie strijd,

En de tijd, die gaf, verwart nu zijn gave.

De tijd zet de opbloei van de jeugd vast,

En duikt de parallellen in het voorhoofd van de schoonheid,

Voedt zich met de zeldzaamheden van de waarheid van de natuur,

En er staat niets anders dan zijn zeis te maaien.

En toch tot tijden in de hoop dat mijn vers zal staan,

Uw waarde prijzen, ondanks zijn wrede hand.