Objetos - Pablo Milanés

Es triste como los objetos se roban

Un tramo de lo cotidiano en nuestro hábitat

Se empinan como los humanos

Creando una atmósfera en cada

Lugar donde están

Confiesa que estando conmigo

Nos hemos sentido como esos

Objetos de luz y color

La máscara pálida y fría de nuestra

Porfía fingiendo un amor de salón

Qué comedia será compartida hoy entre los espacios

Qué bufón será quien marque el fracaso

De todos los lazos

Que un día fundaron esta casa

Acude el clamor de lo humano

Y dame la mano en esta agonía

De hallar el amor

Consigue ese grito anhelado

Cuando en otros brazos encuentres

Placer y dolor

En tanto en mi triste alegría lograré algún día

Que lo que me llegue no me haga sufrir

Tan sólo cargar los jirones de las emociones

Que nunca me hicieron feliz ayer

Het is triest hoe objecten worden gestolen

Een deel van het dagelijks leven in onze leefomgeving

Ze stijgen op als mensen

In elk een sfeer creëren

plaats waar ze zijn

Beken dat je bij me bent

Wij hebben ons zo gevoeld

Objecten van licht en kleur

Het bleke en koude masker van onze

Koppig een salonliefde faken

Welke komedie wordt vandaag gedeeld tussen ruimtes

Welke nar zal degene zijn die de mislukking markeert?

Van alle banden

Dat ze op een dag dit huis hebben gesticht

De roep van de mens arriveert

En geef me je hand in deze pijn

liefde vinden

Krijg die langverwachte schreeuw

Wanneer je in andere armen vindt?

plezier en pijn

Terwijl ik in mijn droevige vreugde op een dag zal bereiken

Dat wat tot mij komt, mij niet doet lijden

Draag gewoon de flarden van emoties

Dat maakte me gisteren nooit blij