Los Caminos - Pablo Milanés

Los caminos, los caminos

No se hicieron solos

Cuando el hombre, cuando el hombre

Dejó de arrastrarse

Los caminos, los caminos

Fueron a encontrarse

Cuando el hombre, cuando el hombre

Ya no estuvo solo

Los caminos, los caminos

Que encontramos hechos

Son desechos, son desechos

De viejos vecinos

No crucemos, no crucemos

Por esos caminos

Porque sólo, porque sólo

Son caminos muertos

Hay caminos que conducen

A una sola dirección

Ese camino lo escojo

Como única solución

Rompiendo montes, ciudades

Cambiando el curso a los ríos

Bajando hasta mi montaña

Subiendo el mar a los ríos

Haciendo un camino largo

Largo hasta ver el mañana

Toda esta tierra temprana

Que se quiere levantar

Mañana va a despertar

Sin ver sus días amargos

No crucemos, no crucemos

Por esos caminos

Porque sólo, porque sólo

Son caminos muertos

De wegen, de wegen

Ze hebben zichzelf niet gemaakt

Wanneer de man, wanneer de man

gestopt met kruipen

De wegen, de wegen

Ze gingen elkaar ontmoeten

Wanneer de man, wanneer de man

hij was niet langer alleen

De wegen, de wegen

dat we feiten vinden

Ze zijn afval, ze zijn afval

van oude buren

Laten we niet oversteken, laten we niet oversteken

langs die wegen

Waarom alleen, waarom alleen?

Het zijn dode wegen

Er zijn paden die leiden

naar een enkel adres

Ik kies dat pad

als de enige oplossing

Bergen, steden breken

De loop van de rivieren veranderen

naar mijn berg gaan

De zee naar de rivieren brengen

Een lange weg gaan

lang tot morgen

Al deze vroege aarde

wie wil er opstaan?

morgen wordt wakker

Zonder je bittere dagen te zien

Laten we niet oversteken, laten we niet oversteken

langs die wegen

Waarom alleen, waarom alleen?

Het zijn dode wegen