En La Orilla Del Mundo - Pablo Milanés

Se fue tornando púrpura a su paso

un camino inexplorado

él no lo advirtió.

Llovió sobre su frente y sediento,

consumió el agua del tiempo

él no lo advirtió.

Anduvo veinte años sin saberlo sin dolerse,

la mirada rota sin ver el color

de la distancia que se hizo familiar

como las piedras que hirieron su carne

como el polvo del camino aquel

que aún después de haber andado

convirtióse en un sendero árido y cruel.

No pudo más y exánime rodó

sobre la arena casi delirante

como alucinado divisó

el gris contorno de un paraje

era la orilla del mundo

en la que jamás pudo reposar

Het werd paars in zijn kielzog

een onbekend pad

hij merkte er niets van.

Het regende op zijn voorhoofd en dorstig,

verbruikte het water van de tijd

hij merkte er niets van.

Hij liep twintig jaar zonder het te weten zonder pijn te doen,

de gebroken blik zonder de kleur te zien

van de afstand die bekend werd

zoals de stenen die zijn vlees verwondden

als het stof van die weg

dat zelfs na te hebben gelopen

werd een dor en wreed pad.

Hij hield het niet meer en hij rolde

op het bijna uitzinnige zand

als gehallucineerd zag hij

de grijze omtrek van een plaats

het was de rand van de wereld

waarin hij nooit kon rusten