Búsqueda - Pablo Milanés

La niña que se perdió nunca más la conocí

por más que quiero pensar que se parece a ti.

Se fue en la niebla del sur sobre un venado de allá

iban moviendo sus alas rumbo al mar.

La niña que fui a buscar había perdido su luz

la lluvia decoloraba su sonrisa azul, su verde piel

su rostro de papier maché

su cuerpo que prodigaba con su negra fe,

su bella fe de dar amor

sin encontrar un alma que fuera igual.

La niña que regresó se parece a las demás

la esencia de su virtud se me ha quedado allá.

Ella no era la mejor

ni siquiera era feliz

pero era mi niña y siento que se me perdió.

Het meisje dat verdwaald was, ik heb haar nooit meer ontmoet

Hoe graag ik ook wil denken dat het op jou lijkt.

Verdwenen in de zuidelijke mist op een ginds hert

Ze bewogen hun vleugels naar de zee.

Het meisje waar ik naar op zoek was, had haar licht verloren

de regen verkleurde haar blauwe glimlach, haar groene huid

haar papier-maché gezicht

zijn lichaam dat hij overspoelde met zijn zwarte geloof,

zijn prachtige geloof om liefde te geven

zonder een ziel te vinden die hetzelfde was.

Het meisje dat terugkwam lijkt op de anderen

de essentie van zijn deugd is me daar bijgebleven.

ze was niet de beste

Ik was niet eens blij

maar het was mijn meisje en ik heb het gevoel dat ik het kwijt ben.