Das Boot - Оргия праведников

Не печалься, мой друг, мы погибли.

Быть может напрасно отказавшись мельчить

И играть с Пустотой в "что-почём".

Но я помню вершину холма,

Ветку вишни в руке,

И в лучах заходящего солнца -

Тень от хрупкой фигурки с мечом.

Мы погибли мой друг.

Я клянусь, это было прекрасно!

Pour ce destin de chevalier

Honneur, fidelite,

Nous sommes fiers d'appartenir

A ceux qui vont mourir.

Я свидетельством истинным,

В Духе и в Сыне,

Предлагаю вам повесть мою.

Как подводная лодка

В бескрайней пустыне

Погибала в воздушном бою.

Как трещала броня, и дела были плохи,

Небо в дыры хлестало как газ;

И глубинные бомбы бездарной эпохи

Разрывались все ближе от нас.

Но для тех, кто придет

В мир, охваченный мглою,

Наша повесть послужит ключом.

Ибо древнее Солнце -

Солнце героев,

Нас коснулось прощальным лучом.

Не печалься, мой друг,

Мы счастливцы с тобою:

В самом пекле бессмысленных лет.

Навсегда уходящее

Солнце героев

Озарило наш поздний рассвет.

И свидетельством истинным,

В Духе и в Сыне,

Мы оставили повесть о том,

Как подводная лодка

В бескрайней пустыне

Отбивалась торпедным огнем.

И пылала обшивка,

И плавились скрепы,

И в расщелины гибельных скал,

Раскаленным дождем

Из-под самого неба

С воем капал горящий металл.

(Pour ce destin de chevalier

Honneur, fidelite,

Nous sommes fiers d'appartenir

A ceux qui vont mourir.)

Я помню домик у реки,

Сосновый лес вокруг.

Овраг, в котором тек ручей,

И за рекою луг.

И нас, по целым Божьим дням

Плескавшихся в реке.

И мамин смех, и сосен шум,

И камешки в руке.

Я вновь недавно в те места

Пришел издалека.

Разрушен дом, и лес сгорел,

И высохла река.

Всё было чуждым, как во сне,

Мне кажется с тех пор,

Что жизнь моя приснилась мне

И снится до сих пор.

И значит темная вина,

Лежащая на мне, -

Лишь тень, мелькнувшая на миг

В счастливом детском сне.

И значит, скоро я проснусь

И, выпив молока,

По тропке вниз туда помчусь,

Где плещется река...

Тьма сотрет наши лица и память о нас

Поруганью предаст и разбою.

Не печалься, мы гибнем, кончается бой.

Навсегда уходящему Солнцу, Солнцу героев -

Помаши на прощанье рукой.

Уходящему Солнцу - Великому Солнцу героев -

Помаши на прощанье...

Wees niet bedroefd, mijn vriend, we zijn dood.

Misschien tevergeefs weigeren te malen

En speel met de leegte in "wat-hoeveel".

Maar ik herinner me de top van de heuvel

Kersentak in de hand

En in de stralen van de ondergaande zon -

De schaduw van een kwetsbaar beeldje met een zwaard.

We zijn gestorven, mijn vriend.

Ik zweer het, het was geweldig!

Giet ce destin de chevalier

Honneur, trouwe,

Nous sommes fiers d'appartenir

Een ceux qui vont mourir.

Ik ben de ware getuige

In de Geest en in de Zoon,

Ik bied je mijn verhaal aan.

Als een onderzeeër

In de eindeloze woestijn

Gesneuveld in luchtgevechten.

Hoe het harnas kraakte, en de dingen slecht waren,

De lucht sloeg als gas in de gaten;

En de dieptebommen van een middelmatig tijdperk

Ze scheurden steeds dichter naar ons toe.

Maar voor degenen die komen

Naar een wereld bedekt met duisternis

Ons verhaal zal de sleutel zijn.

Voor de oude zon

zon der helden

We werden geraakt door een afscheidsstraal.

Wees niet verdrietig mijn vriend

Wij zijn blij met jou:

In het inferno van zinloze jaren.

Voor altijd weggaan

Zon der Helden

Het verlichtte onze late dageraad.

En waar getuigenis

In de Geest en in de Zoon,

We hebben een verhaal achtergelaten over

Als een onderzeeër

In de eindeloze woestijn

Verdedigd door torpedovuur.

En de bekleding verbrand

En de banden smolten

En in de spleten van rampzalige rotsen,

Hete regen

Van onder de hemel

Brandend metaal droop van een gehuil.

(Giet ce destin de chevalier

Honneur, trouwe,

Nous sommes fiers d'appartenir

Een ceux qui vont mourir.)

Ik herinner me het huis bij de rivier

Dennenbos rondom.

Een ravijn waarin een stroom stroomde,

En aan de overkant van de rivier is een weiland.

En wij, voor heel Gods dagen

spetteren in de rivier.

En moeders gelach en dennengeruis,

En stenen in de hand.

Ik ben onlangs teruggekeerd naar die plaatsen

Kwam van ver.

Het huis werd verwoest en het bos brandde af,

En de rivier droogde op.

Alles was vreemd, als in een droom,

Het lijkt me sindsdien

Dat mijn leven van mij droomde

En nog steeds dromen.

En dat betekent donkere schuld,

bovenop mij liggen,

Slechts een schaduw die even flikkerde

In een gelukkige kinderdroom.

En dat betekent dat ik snel wakker zal worden

En melk drinken

Ik ren het pad daar af,

Waar de rivier stroomt...

Duisternis zal onze gezichten en ons geheugen wissen

Hij zal je verraden met smaad en diefstal.

Wees niet bedroefd, we gaan dood, de strijd is voorbij.

Voor altijd vertrekkende zon, de zon van helden -

Uitzwaaien.

Naar de vertrekkende zon - de grote zon van helden -

Uitzwaaien...