Under The Sign Of The Red Dragon - Opera IX

I raise my eyes at dead of night

I hear the silence moulding my body

I hear the damp and living ground throbbing

I belong to it

I’m the guardian of this land

I’m Dracula, Prince of Walacchia

My name is synonymous with fear and terror

Which I sowed and grew and which I fed on

I led an army of dead soldiers

That I myself had raised from their graves

I spread death and destruction

Stifling smell of blood and excrements

Desperate cries, sobs

Thousands of corpses rotted in the sun

Thousands of poles rose as I passed

My head beheaded and laid down

The law: my law

I was Vlad, the Impaler

Nobody could obstruct my path

And the powerful Turks come in crowds

And the new forest came up

Forest of fright and blood

And the sultan of gold and silk

Came with his numerous army

Thousand of persons were horribly impaled

And crowds came, crowds of enemies

And at the end I was surrounded

Chill, blood, horror of an irrepressible slaughter

By then I was a prince without land

And from the ground a whisper

The whisper of the dead, rose:

«Dracula, please, come back!»

Ik sla mijn ogen op in het holst van de nacht

Ik hoor de stilte die mijn lichaam vormt

Ik hoor de vochtige en levende grond kloppen

Ik hoor erbij

Ik ben de bewaker van dit land

Ik ben Dracula, Prins van Walacchia

Mijn naam is synoniem met angst en terreur

Die ik zaaide en kweekte en die ik voedde

Ik leidde een leger van dode soldaten

Die ik zelf uit hun graf had opgewekt

Ik verspreid dood en verderf

Verstikkende geur van bloed en uitwerpselen

Wanhopige kreten, snikken

Duizenden lijken verrotten in de zon

Duizenden palen stonden op toen ik passeerde

Mijn hoofd onthoofd en neergelegd

De wet: mijn wet

Ik was Vlad, de Spietser

Niemand kon mijn pad versperren

En de machtige Turken komen in menigten

En het nieuwe bos kwam op

Bos van schrik en bloed

En de sultan van goud en zijde

Kwam met zijn talrijke leger

Duizenden mensen werden op gruwelijke wijze gespietst

En menigten kwamen, menigten vijanden

En aan het einde was ik omsingeld

Chill, bloed, afschuw van een onstuitbare slachting

Tegen die tijd was ik een prins zonder land

En vanaf de grond een fluistering

Het gefluister van de doden, steeg:

«Dracula, alsjeblieft, kom terug!»