Womb of Nyx - Nightbringer

I set the flaming eye of Algol upon my brow

And ride forth upon sepulchral fog with serpents and shades

Under the thousand eyes of Night and her black wings

And where I pass birds fall from the sky and soil is salted

With arboreal haunts on which every tree hangs a wailing man I commune and

learn the Gospel of the Fall

I nail the Ravens Head upon the oak at the crossroads of death

And see with hollowed eyes what the earth has swallowed

I hear the cries of what still rots within its belly

I smell decay and the spoiling of the flesh, the incense of the dead

And I behold the Gate.

All secrets first lie below

Down beyond the sinking corporal houses, into the depths, across the abyss into

vacuous black

Unto the other shore so far beyond the reaches of the flesh, beyond time

The Phosphorus blaze the heavenly jewel of thy crown illuminates this kingdom

beyond the veil of death

The pillars of its gnosis rising before my host

And with a single word and the breath of flame, I bring forth the Dawn

Let the wary weep as slumber turns to death

Let the earth smolder and heave as the Golden Pillars rise

Ik zette het vlammende oog van Algol op mijn voorhoofd

En rijd voort op grafmist met slangen en schaduwen

Onder de duizend ogen van de nacht en haar zwarte vleugels

En waar ik passeer vallen vogels uit de lucht en de grond is gezouten

Met boomhutten waaraan elke boom hangt een jammerende man die ik communiceer en

leer het evangelie van de zondeval

Ik spijker de Ravens Head op de eik op het kruispunt van de dood

En zie met uitgeholde ogen wat de aarde heeft opgeslokt

Ik hoor de kreten van wat nog steeds rot in zijn buik

Ik ruik bederf en het bederf van het vlees, de wierook van de doden

En ik zie de Poort.

Alle geheimen liggen eerst hieronder

Beneden voorbij de zinkende korporaalhuizen, de diepte in, over de afgrond in

leeg zwart

Naar de andere oever, zo ver buiten het bereik van het vlees, voorbij de tijd

De fosforvlam, het hemelse juweel van uw kroon verlicht dit koninkrijk

voorbij de sluier van de dood

De pijlers van zijn gnosis rijzen op voor mijn gastheer

En met een enkel woord en de adem van een vlam, breng ik de dageraad voort

Laat de op hun hoede wenen terwijl de slaap verandert in de dood

Laat de aarde smeulen en deinen terwijl de Gouden Zuilen rijzen