The Grave-Earth's Son - Nightbringer

Listen ye unto the untamable tempest

That quiver the gravemount on this eve.

The mysterium exhumed at the dismal shriek of Death’s untimely exclamation.

Where the thorn-blessed flock of Shemyaza led me

To the gloom of the Holy murderer’s noose

As he who in pride wears

The mark of lawless passion.

To hang in led-black secrecy,

To fall into the depths of the spectral oracle

and pluck the twisted sigils of Hel’s rat-torn arcana,

All within Erebus' sun-blotting silence.

And from this inverted elevation bless the blackest soil

With my soul’s mercurial seed,

The marrow of my dreams shed at the ninth bell’s strike,

In a death-rattle or a weird cry of ghoulish lechery.

To saturate the damp dungeon beneath,

That the matrix of sepulchral transformation

May give birth to Unnature’s malformed godchild.

My Will made manifest,

My shape deified in abnormalities unbearable for all senses,

Hidden in the grave-earth's occultation.

And only but for tthe Shadow’s black dog to uncover,

He who pass the archon’s perilous gates

At the crossroads of interstellar pathways.

Yet at the clamor of the Dragon’s opened eye,

Shall even he fall lifeless down

As I reach out to steal the fire of divine destiny.

Yes, I seize my self-made self,

The sacred offering of my wretched and withered persona

And let It suckle from my heart’s rubine fountain.

The life-blood of Adam’s kin coursing through

The phantasmal trenches made clay,

Yet boiling from pleromal Fire

This I give as fodder for the one secret son of Belial

And my recalled atavistic awakening.

Luister naar de ontembare storm

Die de grafberg doen trillen op deze vooravond.

Het mysterium werd opgegraven bij de sombere kreet van de vroegtijdige uitroep van de dood.

Waar de doornen gezegende kudde van Shemyaza me leidde

Naar de somberheid van de strop van de Heilige moordenaar

Zoals hij die in trots draagt

Het teken van wetteloze passie.

Om in led-zwart geheim te blijven,

Om in de diepten van het spectrale orakel te vallen

en pluk de verwrongen tekens van Hel's door ratten verscheurde arcana,

Allemaal binnen de zonovergoten stilte van Erebus.

En zegen vanuit deze omgekeerde hoogte de zwartste aarde

Met het kwikzaad van mijn ziel,

Het merg van mijn dromen vergoten bij de staking van de negende bel,

In een doodsrammel of een rare kreet van griezelige ontucht.

Om de vochtige kerker eronder te verzadigen,

Dat de matrix van graftransformatie

Kan het misvormde petekind van Unnature baren.

Mijn wil gemanifesteerd,

Mijn vorm vergoddelijkt in voor alle zintuigen ondraaglijke afwijkingen,

Verborgen in de occultatie van de grafaarde.

En alleen maar om de zwarte hond van de Schaduw te ontdekken,

Hij die de gevaarlijke poorten van de archon passeert

Op het kruispunt van interstellaire paden.

Maar bij het geschreeuw van het geopende oog van de Draak,

Zal zelfs hij levenloos neervallen?

Terwijl ik mijn hand uitsteek om het vuur van het goddelijke lot te stelen.

Ja, ik grijp mijn zelfgemaakte zelf,

Het heilige offer van mijn ellendige en verdorde persona

En laat het zuigen uit de robijnenfontein van mijn hart.

Het levensbloed van Adams verwanten stroomt door

De spookachtige loopgraven maakten klei,

Toch kokend van pleromaal Vuur

Dit geef ik als voer voor de ene geheime zoon van Belial

En mijn herinnerde atavistische ontwaken.