Things Which Are Naught - Nightbringer

In death’s holy silence I call you

God above me, God below me

By Neither, Neither, myself unseen

God within and God beyond me

Reflected in these mirrors darkly

God above me, God below me

By Neti, Neti, a faceless face

God within and God beyond me

You abysmal rift in the fabric of being

Ungraspable shadow, devour me

As I open my eyelids for your gnashing teeth

And fill the hollows with blackest dreams

«For his art did express

A quintessence even from nothingness

From dull privations, and lean emptiness;

He ruin’d me, and I am re-begot

Of absence, darkness, death: things which are not»

Coil about me and breathe my new name

Self above me, Self below me

Plow earth into abyss and reap its bitter grain

Absence within me, Presence beyond me

And your naked splendor has carved open the pathway

Into wonders of the howling night and the twist of the moon

Where the dead awakens to the call of serpentine cherubim

To fall ever deeper and deeper into their tombs

Restructure the dried out bones of the world

And fill its dried out veins with your word

A promise of everything I will come to be

The Nothing within me and the All beyond me!

In de heilige stilte van de dood bel ik je

God boven mij, God onder mij

Door geen van beide, geen van beiden, mezelf ongezien

God binnen en God buiten mij

Donker weerspiegeld in deze spiegels

God boven mij, God onder mij

Door Neti, Neti, een gezichtsloos gezicht

God binnen en God buiten mij

Jij verschrikkelijke breuk in het weefsel van het zijn

Ongrijpbare schaduw, verslind mij

Terwijl ik mijn oogleden open voor je knarsende tanden

En vul de holtes met de zwartste dromen

«Want zijn kunst heeft tot uitdrukking gebracht»

Een kwintessens, zelfs uit het niets

Van saaie ontberingen en magere leegte;

Hij heeft me verpest, en ik ben opnieuw verwekt

Van afwezigheid, duisternis, dood: dingen die niet»

Draai om me heen en adem mijn nieuwe naam in

Zelf boven mij, Zelf onder mij

Ploeg de aarde in de afgrond en oogst de bittere korrel

Afwezigheid in mij, Aanwezigheid buiten mij

En jouw naakte pracht heeft het pad opengesneden

In wonderen van de huilende nacht en de draaiing van de maan

Waar de doden ontwaken voor de roep van slangachtige cherubijnen

Om steeds dieper en dieper in hun graven te vallen

Herstructureer de uitgedroogde botten van de wereld

En vul zijn uitgedroogde aderen met jouw woord

Een belofte van alles wat ik zal worden

Het Niets in mij en het Alles buiten mij!