Where Fire Never Dreamt of Man - Nightbringer

And I dreamt of libricide and fire, a flaming pyramid opening the desert nights

Flaring letter’s in mad laughter swirling across the sky, like screeching

simurghs unchained

That stole the keys right out of St. Peter’s hand to dare the borders to

forgotten lands

Shine you terrible lamp of Wisdom, shine upon the desert fields of night

Shine within flesh and blackest mire, for my tongue has a dire taste for fire

Fallen into the wastelands of our dreams

Where I’m wildered unto the forbidden gleam, of Azazel’s burning sacrament and

sword

So descend upon these lands, Estrangement’s Lord

Throw me into the depths where you once fell, to be accursed and blessed within

the springs of Hell

To pass outside the route of heaven’s stars and die to the yoke of heaven’s law

I’ve become something I’ve never dreamt of before, my words all burnt within

your unearthly torch

My name re-written in your blazing winds and known is the secret of Shemyazaz'

sin

«O Nimbus of a daimonic crown, blaze forth across eternity for me

The night is wholly mine and in Death’s kiss it is sealed

Where light and darkness conjoin, I have buried my Will towards expanses

impossible

And opened the road unto where thoughts bow before: Red, Holy, Chaos-flame»

En ik droomde van libricide en vuur, een vlammende piramide die de woestijnnachten opent

Opvlammende brieven in waanzinnig gelach dwarrelen door de lucht, als krijsen

simurghs ontketend

Dat stal de sleutels uit de hand van Sint Pieter om de grenzen te durven aan

vergeten landen

Schijn je vreselijke lamp van wijsheid, schijn op de woestijnvelden van de nacht

Schijn in vlees en zwartste modder, want mijn tong heeft een vreselijke smaak voor vuur

Gevallen in de woestenij van onze dromen

Waar ik verwilderd ben tot de verboden glans, van het brandende sacrament van Azazel en...

zwaard

Dus daal af op deze landen, de heer van de vervreemding!

Gooi me in de diepten waar je ooit viel, om van binnen vervloekt en gezegend te worden

de bronnen van de hel

Om buiten de route van de hemelse sterren te gaan en te sterven aan het juk van de hemelse wet

Ik ben iets geworden waar ik nog nooit van heb gedroomd, mijn woorden brandden allemaal van binnen

je onaardse fakkel

Mijn naam herschreven in uw laaiende wind en bekend is het geheim van Shemyazaz'

zonde

"O Nimbus van een daimonische kroon, brand voor mij door de eeuwigheid"

De nacht is geheel van mij en in de doodskus is hij verzegeld

Waar licht en duisternis samenkomen, heb ik mijn wil begraven in de richting van uitgestrekte

onmogelijk

En opende de weg waarheen de gedachten buigen: Rode, Heilige, Chaos-vlam»