As Wolves Amongst Ruins - Nightbringer

We are as wolves amongst ruins!

Oh, ye sons of Apollo crowned

Whose final rays depart

Safeguard thy Father’s embers

In the sanctum of thy heart

And stand unbent

Unbroken in storms untamed

And let the winds

Stir your embers to blazing flames!

We are as wolves amongs ruins!

Oh, ye sons of Apollo horned

Whose inferno now shines in the Hell

Bear witness to the end

An Aeon’s death-knell

Our final jubilation

shall be in the tolling of its bell !

Morse Triumphalis

We who arise within our fall

Oh, te sons of Apollo horned

Whose inferno now shines in the hell

Bear witness to the end

An Aeon’s death-knell

As wolves among ruins

As wrathful gods amongst decay

Before the gates in hell

The sword of justine bequeathed to slay As wolves among ruins

As revenants of Father’s past

Hearts darkened with the light

A black sun doth cast

«who is worthly of the name of man?

Who does not want to be tested and

does not look for a dangerous task?

For the strong man inaction is torture.

There is only one sight able to command

the attention even of a god…» -Seneca

Stand unbent

Unbroken in stormns untamed

And let the winds

Stir yout embers to blazing-flames!

We are as wolves amongst ruins!

A cycle ends

Yet we stand in the night depraved

To salute the dawn

While flling to our graves.

We zijn als wolven tussen de ruïnes!

Oh, jullie zonen van Apollo gekroond

Wiens laatste stralen vertrekken?

Bescherm de sintels van uw Vader

In het heiligdom van uw hart

En sta onbuigzaam

Ongebroken in stormen ongetemd

En laat de wind

Roer je sintels tot laaiende vlammen!

We zijn als wolven tussen de ruïnes!

Oh, jullie zonen van Apollo gehoornde

Wiens inferno nu schijnt in de hel

Getuig tot het einde

De doodsklok van een Aeon

Onze laatste vreugde

zal zijn bij het luiden van zijn bel!

Morse Triumphalis

Wij die opstaan ​​in onze val

Oh, de zonen van Apollo gehoornde

Wiens inferno nu schijnt in de hel

Getuig tot het einde

De doodsklok van een Aeon

Als wolven tussen ruïnes

Als toornige goden onder het verval

Voor de poorten in de hel

Het zwaard van Justine nagelaten om te doden als wolven tussen ruïnes

Als revenants van vaders verleden

Harten verduisterd met het licht

Een zwarte zon doth cast

«wie is de naam van de mens waardig?

Wie wil er niet getest worden en?

niet op zoek naar een gevaarlijke taak?

Voor de sterke man is nietsdoen marteling.

Er is maar één zicht dat kan bevelen:

zelfs de aandacht van een god...» -Seneca

Ongebogen staan

Ongebroken in stormen ongetemd

En laat de wind

Roer je sintels tot laaiende vlammen!

We zijn als wolven tussen de ruïnes!

Een cyclus eindigt

Toch staan ​​we verdorven in de nacht

Om de dageraad te begroeten

Terwijl we naar ons graf smijten.