Dreaming Above the Sepulcher - Nightbringer

All hymns are hollow, unheard outside the gate of in-between and unbeknown fall

like wounded birds from the heavens back unto the supplicant

Thus I slumber upon the threshold of death and dream the dreams of gods

It is here that I have sung my hymns into the mouths of the dead,

that they may not rise but fall down and down through the chambers of slumber

and unto the darkness of death’s ingress

Lamentation and evocations in the same cadence, resounding like the songs of

Thessalian witches

And with bones snatched from the maws of ravening dogs I have mocked the

cathedral"s mason, constructing an ill house of darkness mirrored within the

birdless lake, a black mansion of dreaming Night Within these dolente lands

where the Incubi abound, I have chased the children of the psalm-singers from

cyprus to tomb and jugulated them one by one

In my visions I have spilled the haimakuria within graven trenches dug by my

nails from cemetery marle

I would dare to do more

I would will to go further

I would sit opposite the Lord of Slumber, face down turned to gaze upon the

cascading abyss

I would hear truths unspoken and un-scribed within silence

I would place death"s crown upon my head and intone my will in a tongue of

stygian threnodies, with cacophonous and mournful wails upon nightmare choruses

of dying lepers falling before their graves

I would draw the gaze of my daemon self upon myself that I may murder myself

and become my daemon, and move ever closer towards the incalculable totality of

the great darkness that is the supreme

Alle hymnen zijn hol, ongehoord buiten de poort van de tussenliggende en onbekende herfst

als gewonde vogels uit de hemel terug naar de smekeling

Zo sluimer ik op de drempel van de dood en droom ik de dromen van goden

Het is hier dat ik mijn hymnen in de mond van de doden heb gezongen,

dat ze niet opstaan, maar op en neer vallen door de kamers van de slaap

en tot de duisternis van het binnendringen van de dood

Klaagliederen en evocaties in dezelfde cadans, weergalmend als de liedjes van

Thessalische heksen

En met botten weggerukt uit de muil van verscheurende honden heb ik de spot gedreven met de

kathedraal metselaar, de bouw van een ziek huis van duisternis weerspiegeld in de

vogelloos meer, een zwart herenhuis van dromende Nacht In deze dolente landen

waar de Incubi in overvloed zijn, heb ik de kinderen van de psalmzangers verjaagd

cyprus naar het graf en juguleerde ze een voor een

In mijn visioenen heb ik de haimakuria gemorst in gesneden loopgraven gegraven door mijn

nagels van begraafplaats marle

Ik zou meer durven doen

Ik zou verder gaan

Ik zou tegenover de Heer van de Sluimer zitten, met mijn gezicht naar beneden gekeerd om naar de te staren

trapsgewijze afgrond

Ik zou onuitgesproken en onbeschreven waarheden in stilte horen

Ik zou de doodskroon op mijn hoofd plaatsen en mijn wil inspreken in een taal van:

stygische threnodies, met kakofonisch en treurig gejammer op nachtmerrierefreinen

van stervende melaatsen die voor hun graf vallen

Ik zou de blik van mijn daemon-zelf op mezelf richten, zodat ik mezelf kan vermoorden

en word mijn daemon, en kom steeds dichter bij de onberekenbare totaliteit van

de grote duisternis die het allerhoogste is