Жаль - Нигатив

Мое сердце подобно было выженой войной земле

Ты прошлась по нему, разметала все в щепки, как ураган

Безвозвратно утрачен покой, мысли все об одной тебе

Я отчаянно бился, как зверь, что угодил прямиком в капкан

Выбивался из сил, задыхаясь молил

На секунду, хотя бы одну, оставить меня

Унижения смиренно сносил, сам прощения просил

Ни гордыни своей, ни ума не щадя

Нестерпимая боль пронзала насквозь

Я буквально скулил

Нервы рвались и вдребезги бились

Как будто хрусталь

Я себя без остатка, всего целиком на твой алтарь возложил

Прикажи

Я руками бы рвал на куски, прорывая к тебе асфальт

Каждой клеткой своей, я тебе лишь служил

Я бы сердцем горящим легко растопил промоклый февраль

Всё теперь позади, стоит завтра прийти и за собой поманить

Я скажу лишь прости, но…

Мне очень жаль…

Слышишь… слышишь…

Мне очень жаль…

Мне так жаль… Мне так жаль…

Мне очень жаль…

Мне очень жаль…

Мне так жаль… Мне так жаль…

День за днем был готов за тобою ходить

Я безжизненной и бледной тенью

Верным и хвостом, незаметным быть привидением

Ведь болезнь эту не излечить

Для нее невозможно лечение

Так что лучше себя укротить

Бесполезны попытки и рвения

Да, именно так мне казалось

Пощады не будет, немыслима жалость

Наверняка, мне осталось на шее твоей долгой нитью быть алой

То был сон во сне, сон во сне, сон во сне!

Стоп, в начало!

Набор колкостей, черь бы с ней, ждет вестей Вальхалла

Я б пустыню дождем оросил

Я бы вьюгу впустил в май

Я весь мир бы исколесил и в любую сходил даль

От всего бы тебя защитил

Я б собою крушил сталь,

Но тогда не сегодня, прости, а сегодня… ха-ха…

Тут чудной был такой лабиринт

Там спираль замыкала спираль

Я пытался себя обойти, и найти для себя вертикаль

Сердце было храмом тоски

И алтарем на нем была печаль,

Но тогда, не сегодня, прости,

А сегодня…

Мне очень жаль…

Слышишь… слышишь…

Мне очень жаль…

Мне так жаль… Мне так жаль…

Мне очень жаль…

Мне очень жаль…

Мне так жаль… Мне так жаль…

Как я мог, пройти через это всё и выжить

Как я смог, я из себя как сок выжать

Как я мог, пройти через это всё и выжить

Как я смог, при этом из ума не выжить

Mijn hart was als een door oorlog verschroeide aarde

Je liep erop, gooide alles in stukken, als een orkaan

Onherroepelijk verloren vrede, gedachten gaan alleen over jou

Ik vocht wanhopig als een beest dat recht in de val viel

Uit kracht geslagen, verstikking smeekte

Voor een seconde, slechts één, verlaat me

Vernedering nederig doorstaan, vroeg hij om vergeving

Noch zijn trots, noch zijn geest sparend

Ondraaglijke pijn doorboord

Ik jankte letterlijk

Zenuwen waren verscheurd en aan gruzelementen geslagen

zoals kristal

Ik legde mezelf spoorloos, volledig op je altaar

opdracht

Ik zou mijn handen aan stukken scheuren, door het asfalt naar jou breken

Met elke cel van mij heb ik alleen jou gediend

Ik zou gemakkelijk natte februari smelten met een brandend hart

Het is nu allemaal voorbij, het is de moeite waard om morgen te komen en voor jezelf te wenken

Ik zal gewoon sorry zeggen, maar...

Het spijt me heel erg…

Hoor... hoor...

Het spijt me heel erg…

Het spijt me zo... het spijt me zo...

Het spijt me heel erg…

Het spijt me heel erg…

Het spijt me zo... het spijt me zo...

Dag na dag stond ik klaar om je te volgen

Ik ben een levenloze en bleke schaduw

Trouw en staart, onopvallend om een ​​geest te zijn

Deze ziekte is immers niet te genezen

Ze kan niet worden genezen

Dus je kunt jezelf beter temmen

Nutteloze pogingen en ijver

Ja, zo leek het mij

Er zal geen genade zijn, medelijden is ondenkbaar

Zeker, ik heb een lange draad om je nek gelaten om scharlaken te zijn

Het was een droom in een droom, een droom in een droom, een droom in een droom!

Stop, begin!

Een stel weerhaken, naar de hel met haar, wachtend op het nieuws van Walhalla

Ik zou de woestijn laten regenen

Ik zou de sneeuwstorm in mei laten

Ik zou de hele wereld reizen en naar elke afstand gaan

Ik zou je tegen alles beschermen

Ik zou staal met mezelf verpletteren,

Maar dan niet vandaag, het spijt me, maar vandaag ... ha ha ...

Het was zo'n prachtig labyrint

Daar sloot de spiraal de spiraal

Ik probeerde mezelf te omzeilen en een verticaal voor mezelf te vinden

Het hart was een tempel van verlangen

En het altaar erop was droefheid,

Maar dan, niet vandaag, het spijt me

Vandaag…

Het spijt me heel erg…

Hoor... hoor...

Het spijt me heel erg…

Het spijt me zo... het spijt me zo...

Het spijt me heel erg…

Het spijt me heel erg…

Het spijt me zo... het spijt me zo...

Hoe kon ik dit allemaal doorstaan ​​en overleven?

Hoe kon ik, ik ben als sap uit mezelf persen

Hoe kon ik dit allemaal doorstaan ​​en overleven?

Hoe kon ik, terwijl ik niet uit mijn gedachten overleef?