Туман - Нигатив

Медленно плыл в городе туман

Я не забыл горе от ума

Я не остыл и не потерял

Ту веру в лучшее

Медленно плыл в городе туман

Я не забыл горе от ума

Где-то луч света и радуга

Там за тучами

Это как скорый поезд: все заняты места

И здесь каждый порознь свои дни листал

Сгинула весна, бурная юность

Ночи длинные без сна, буйный разгул весь

За окнами где-то мелькало знойное лето

И спокойный блеклый свет его едва и след оставил

Раздали пледы, веет холодом, кружит листва

Медленно за город городом нас мчит состав

И тебе виден снег уже и, кажется вот-вот

Тебя срежут как передержанный, перезревший плод

И мечется душа, бьётся в страхе: бежать куда?

В полумраке ночей зябких воздух сжал туман

Не видно неба синего, застыло обессиленное

Спотыкаясь, носилось, да шептало: "Прости меня"

И прорывался луч света клубов этих между

Как раз тогда, когда рассудок утратил надежду

Медленно плыл в городе туман

Я не забыл горе от ума

Я не остыл и не потерял

Ту веру в лучшее

Медленно плыл в городе туман

Я не забыл горе от ума

Где-то луч света и радуга

Там за тучами

Гулял по парку, глядя украдкой на часы

Сперва негодовал, закипал, устал, остыл

Ты снова опоздала, бросив мне к ногам: "Прости"

Себя так оправдала, но вновь доводы пусты

Я даже не рассержен, уже не будет как прежде

Безудержной нежности, ни буйства, ни бешенства

Первых подснежников наших и след простыл

Жаркой страсти лета нет и неведом стыд

Одета, накрашена ярко, ну прямо до наглого

Ну, я то знаю, для того, чтобы раздеться наголо

Днём тепло, ночь прохладна – и так каждый раз

И ты верна себе, как и манере опаздывать

Я, минимум, раз 8 готов был тебя бросить

Моя уму непостижимо любимая осень

Я остаюсь, и пусть летит на юг птиц караван

Я остаюсь, меня пленил твой густой туман

Медленно плыл в городе туман

Я не забыл горе от ума

Я не остыл и не потерял

Ту веру в лучшее

Медленно плыл в городе туман

Я не забыл горе от ума

Где-то луч света и радуга

Там за тучами

Mist dreef langzaam in de stad

Ik ben het verdriet van de geest niet vergeten

Ik kreeg het niet koud en ik verloor niet

Dat vertrouwen in het beste

Mist dreef langzaam in de stad

Ik ben het verdriet van de geest niet vergeten

Ergens een lichtstraal en een regenboog

Daar achter de wolken

Het is als een snelle trein: alle stoelen zijn bezet

En hier bladerde iedereen apart door hun dagen

De lente is voorbij, stormachtige jeugd

De nachten zijn lang zonder slaap, wilde feestvreugde allemaal

Buiten de ramen flikkerde ergens een zwoele zomer

En zijn kalme, vervaagde licht liet nauwelijks een spoor achter

Ze deelden dekens uit, het waait koud, het gebladerte draait

Langzaam de stad uit, haast de stad ons compositie

En je kunt de sneeuw al zien en het lijkt zo ongeveer

Je wordt gekapt als een te gaar, overrijp fruit

En de ziel rent rond, klopt van angst: waarheen te rennen?

In de schemering van kille nachten drukte mist de lucht samen

De blauwe lucht is niet zichtbaar, de uitgeputte bevroor

Struikelen, haasten en fluisteren: "Vergeef me"

En een lichtstraal brak door deze clubs tussen

Net wanneer de geest de hoop heeft verloren

Mist dreef langzaam in de stad

Ik ben het verdriet van de geest niet vergeten

Ik kreeg het niet koud en ik verloor niet

Dat vertrouwen in het beste

Mist dreef langzaam in de stad

Ik ben het verdriet van de geest niet vergeten

Ergens een lichtstraal en een regenboog

Daar achter de wolken

Liep in het park, heimelijk op de klok kijkend

Eerst was hij verontwaardigd, gekookt, moe, afgekoeld

Je was weer te laat en gooide naar mijn voeten: "Het spijt me"

Ze rechtvaardigde zichzelf zo, maar nogmaals, de argumenten zijn leeg

Ik ben niet eens boos, het zal niet meer hetzelfde zijn

Ongebreidelde tederheid, geen geweld, geen woede

Onze eerste sneeuwklokjes en het spoor werd verkouden

Er is geen hete passie van de zomer en schaamte is onbekend

Gekleed, goed opgemaakt, nou ja, tot in de onbeschaamdheid

Nou, dat weet ik, om naakt te strippen

De dag is warm, de nacht is koel - en zo elke keer weer

En je bent trouw aan jezelf, evenals de manier van te laat komen

Ik was klaar om je minstens 8 keer te verlaten

Mijn geest is onbegrijpelijk geliefde herfst

Ik blijf en laat de vogelkaravaan naar het zuiden vliegen

Ik blijf, ik was gefascineerd door je dikke mist

Mist dreef langzaam in de stad

Ik ben het verdriet van de geest niet vergeten

Ik kreeg het niet koud en ik verloor niet

Dat vertrouwen in het beste

Mist dreef langzaam in de stad

Ik ben het verdriet van de geest niet vergeten

Ergens een lichtstraal en een regenboog

Daar achter de wolken