История одной болезни - Нигатив

Всё началось довольно неуклюже и глупо

После безумной шутки, был май, скучные будни

Я и моя сестра решили набрать её подруге

Сказал, что я люблю её, не могу жить типа

Ну посмеялись пару минут и будет

Мы не были знакомы и разумные люди

Я беспечно извинялся при первой же встрече,

Решили повстречаться просто так, от делать нечего

Мне нравилось, что мне она не нравится

Ибо от прошлого романа еще остались шрамы

Вроде бы не умна казалась, вроде не красавица

И кайф: любовные дела были не по карману

Она играла, довольно часто звонила,

Говорила, мило улыбаясь: "Привет, любимый".

И неизвестно, сколько бы это продлилось,

Ничем не рискуя, как я считал, тем же отвечая.

И тут зачем-то в Москву с Лёхой уезжаем,

Она провожает, говорит, тоскует, будет ждать.

Через пару суток я начинаю замечать,

Что мысли о ней то спотыкаются, то вихрем летают.

Я возвращаюсь, и, как последний фраер,

Кинув сумку на вокзале, мчу к ней с цветами.

Она не понимает, хлопает глазами.

Ничё не напоминает?

Думаю, всё - доигрались.

Я уже вижу край!

Я уже теряю почву!

Если это только цветочки, надо линять срочно!

Не то вечером, не то ночью, сейчас не помню точно,

Отправляю смс с одной точкой.

Она звонит тут же, мол, может быть нужно,

Дать хотя бы для дружбы нам ещё один шанс,

Но с головой моей явно всё хуже и хуже,

Я уже не различаю - где явь, где фарс.

Для тех, кто парит над бездной,

Когда любая помощь бесполезна,

Это как гулять по оголённому лезвию -

Просто история одной болезни.

Для тех, кто парит над бездной,

Когда любая помощь бесполезна,

Это как гулять по оголённому лезвию -

Просто история одной болезни.

Меня нереально крутит, а та, вероятно, шутит

И тупо по 2-3 дня всё так же не берёт трубки

А я как ненормальный, с мечтательными стихами

Умолял её: "Оставь! Оставь! Прошу тебя!"

Вроде расстались, сразу стало всё ровно,

С одной маленькой ремаркой: мне правда очень хреново.

И я устал встречать её в снах снова и снова

Представьте, больше месяца один сон, слов нет

Лето, ночь, душно, я на мокрой подушке

Тихо скулил и думал, вот послушайте:

Я видел смерть близких, смерть самых лучших

Переносил равнодушно, а эта дрянь так душит!

Я думал, это не пройдет никогда,

Не может в чужих городах

В незнакомых прохожих искал похожую.

И по новой - мороз, дрожь эта,

Мурашки по коже, не важно жара или холода.

Идешь на поправку вроде, светлее голова,

И тут раз смс приходит: "Привет. Как дела?"

Бля!

И опять пять кругов отчаяния

Кричать от боли: "Оставь меня в покое!"

Для тех, кто парит над бездной,

Когда любая помощь бесполезна,

Это как гулять по оголённому лезвию -

Просто история одной болезни.

Для тех, кто парит над бездной,

Когда любая помощь бесполезна,

Это как гулять по оголённому лезвию -

Просто история одной болезни.

Вообразите, с первой встречи прошло где-то 2 года,

Как Питер, Краснодар штормит, у нас непогода.

И снова она снится, и я, ни разу не гордый,

Через весь город, как в бреду, иду ночью промозглой.

Будем считать это дождь был, это он бил

По щекам, и глаза водой наполнил.

Как сейчас помню: сижу промокший весь.

Встречаем рассвет вместе: я, сигарета, её подъезд.

Но пора давно подвести итог песни:

Я счастлив с другой, я любим, мы вместе,

Только воспоминания о той боли неестественной.

Прошу вас, даже в шутку не бросайте словами.

И вот еще что, это важно и правильно,

Я, правда, очень сожалею об одной эпиграмме -

Альбом "Орион", 8 марта, окончание,

Когда передал привет Тарановой Светлане.

Для тех, кто парит над бездной,

Когда любая помощь бесполезна,

Это как гулять по оголённому лезвию -

Просто история одной болезни.

Для тех, кто парит над бездной,

Когда любая помощь бесполезна,

Это как гулять по оголённому лезвию -

Просто история одной болезни.

Просто история одной болезни.

Просто история одной болезни.

История одной болезни.

Het begon allemaal nogal onhandig en dom.

Na een gekke grap was het mei, saaie doordeweekse dagen

Mijn zus en ik besloten haar vriendin te bellen

Zei dat ik van haar hou, zo niet kan leven

Nou, we hebben een paar minuten gelachen en dat zal zo zijn

We waren geen bekende en redelijke mensen

Ik verontschuldigde me nonchalant bij de eerste ontmoeting,

Besloten om zomaar af te spreken, niets te doen

Ik vond het leuk dat ik haar niet mocht

Want van de laatste roman zijn er nog steeds littekens

Het lijkt erop dat ze niet slim leek, ze leek niet mooi te zijn

En het geroezemoes: liefdesaffaires waren te duur

Ze speelde, riep heel vaak,

Ze zei lief glimlachend: "Hallo schat."

En ik weet niet hoe lang het zou duren

Zonder iets te riskeren, zoals ik dacht, hetzelfde antwoord.

En dan vertrekken we om de een of andere reden met Lyokha naar Moskou,

Ze ziet uit, zegt, smacht, zal wachten.

Na een paar dagen begin ik het te merken

Dat gedachten aan haar struikelen of vliegen als een wervelwind.

Ik kom terug, en net als de laatste fraer,

Ik gooi een tas naar het station en ren naar haar toe met bloemen.

Ze begrijpt het niet en klapt in haar ogen.

Niets herinnert je eraan?

Ik denk dat alles uitgespeeld is.

Ik zie de rand al!

Ik verlies al terrein!

Als dit alleen maar bloemen zijn, moet je dringend vervellen!

Niet dat 's avonds, niet dat 's nachts, nu weet ik het niet meer precies,

SMS versturen met één punt.

Ze belt daar, zeggen ze, het kan nodig zijn,

Geef ons nog minstens één kans op vriendschap,

Maar mijn hoofd wordt duidelijk erger en erger,

Ik maak geen onderscheid meer - waar is de realiteit, waar is farce.

Voor degenen die boven de afgrond zweven,

Wanneer alle hulp nutteloos is

Het is alsof je op een kaal mes loopt -

Slechts een geschiedenis van één ziekte.

Voor degenen die boven de afgrond zweven,

Wanneer alle hulp nutteloos is

Het is alsof je op een kaal mes loopt -

Slechts een geschiedenis van één ziekte.

Het maakt me onrealistisch, en ze maakt waarschijnlijk een grapje

En stom genoeg neemt hij gedurende 2-3 dagen nog steeds de telefoon niet op

En ik ben gek, met dromerige verzen

Hij smeekte haar: "Laat het! Laat het! Ik smeek je!"

Het lijkt erop dat ze uit elkaar zijn gegaan, alles werd meteen soepel,

Met een kleine opmerking: ik ben echt slecht.

En ik ben het zat om haar keer op keer in mijn dromen te ontmoeten

Stel je voor, meer dan een maand één droom, geen woorden

Zomer, nacht, benauwd, ik lig op een nat kussen

Rustig gezeurd en gedacht, luister hier:

Ik zag de dood van dierbaren, de dood van de besten

Hij verdroeg het onverschillig, maar deze rotzooi is zo verstikkend!

Ik dacht dat het nooit meer weg zou gaan

Kan niet in buitenlandse steden

Bij onbekende voorbijgangers was ik op zoek naar een soortgelijke.

En op een nieuwe - vorst, dit beven,

Kippenvel, of het nu warm of koud is.

Je bent aan de beterende hand, zoals een lichter hoofd,

En als de sms eenmaal komt: "Hallo. Hoe gaat het?"

Neuken!

En weer vijf kringen van wanhoop

Schreeuwend van de pijn: "Laat me met rust!"

Voor degenen die boven de afgrond zweven,

Wanneer alle hulp nutteloos is

Het is alsof je op een kaal mes loopt -

Slechts een geschiedenis van één ziekte.

Voor degenen die boven de afgrond zweven,

Wanneer alle hulp nutteloos is

Het is alsof je op een kaal mes loopt -

Slechts een geschiedenis van één ziekte.

Stel je voor, er zijn ongeveer 2 jaar verstreken sinds de eerste ontmoeting,

Net als St. Petersburg is Krasnodar stormachtig, we hebben slecht weer.

En weer droomt ze, en ik, nooit trots,

Als in een delirium loop ik door de hele stad in een vochtige nacht.

Laten we aannemen dat het regen was, hij was het die sloeg

Op de wangen, en vulde de ogen met water.

Zoals ik het me nu herinner: ik zit helemaal nat.

We ontmoeten samen de dageraad: ik, een sigaret, haar entree.

Maar het is tijd om het nummer lang samen te vatten:

Ik ben blij met de ander, ik hou van, we zijn samen,

Alleen herinneringen aan die onnatuurlijke pijn.

Gebruik alsjeblieft geen woorden, zelfs niet als grap.

En nog één ding, dit is belangrijk en juist,

Ik heb echt spijt van één epigram -

Album "Orion", 8 maart, einde,

Toen ik hallo zei tegen Taranova Svetlana.

Voor degenen die boven de afgrond zweven,

Wanneer alle hulp nutteloos is

Het is alsof je op een kaal mes loopt -

Slechts een geschiedenis van één ziekte.

Voor degenen die boven de afgrond zweven,

Wanneer alle hulp nutteloos is

Het is alsof je op een kaal mes loopt -

Slechts een geschiedenis van één ziekte.

Slechts een geschiedenis van één ziekte.

Slechts een geschiedenis van één ziekte.

Geschiedenis van één ziekte.