Времени нет - Нигатив

Времени нет, на горизонте рассвет, холодный безжизненный свет.

Времени нет, и горит в комнате треть сигареты и пепел в руке.

Времени нет, в голове весь этот нелепый бред,

Те ли мы или не те, с теми мы или же нет.

В теле мы или в мешке.

Времени нет, стрелки часов словно нож, сыплятся головы с плеч.

В петле дорожной авто, в метро беспечный поток, им ничего не успеть.

Времени нет, мы копим себе на шелка, но черт съест даже древо креста.

Грусть так пуста, желчью наполнена в смех, времени нет.

Времени нет!

Осень в дешёвом пальто, скелеты берёз в горизонт пялят глаза.

Мимо несётся листва кубарем, и мне шепнёт:

«Времени нет», мороз размолюет окно озябшими пальцами рук,

Кто-то напишет два слова всего, стеклу подарив все тепло и горечь мук.

Времени нет, смерть еле слышно зайдёт, сядет как дома за стол.

Скажет: Пойдем.

И я без страха взгляну ей в лицо, спрошу: «Что потом?»

Молвит она: «Вечность заждалась, мой друг, Вечность — конец твоих бед.»

«Времени дай», — я попрошу и ответит: «У Вечности времени нет.»

Мчится земля, все несётся куда-то.

Не догоняй.

Из-за тебя человек и начался, кончился рай.

Есть лишь момент, что было — остыло, что будет — мираж.

Времени нет, и обман запускает секунды в тираж.

Мчится земля, все несётся куда-то.

Не догоняй.

Из-за тебя человек и начался, кончился рай.

Есть лишь момент, что было — остыло, что будет — мираж.

Времени нет, и обман запускает секунды в тираж.

Там так время благосклонно и жестоко, нет,

Не стоит сравнивать с блеском монет.

И нам, — нам всем невидимые кандалы,

Один за одним встаем и покидаем столы.

Главные герои или, простые ли,

Преисполненные или пустые мы.

Безысходно попали под факт, лишь на время

В руки выдан флаг — белый свет, мрак.

Это лишь малый миг.

Будто сон, от которого не скроет замок,

А жизнь уже зовет, но душу ум запер на засов.

Да и сердце покрывает лёд,

Растопить надо бы его, но ради чего?

Одни искали смысл в линии горизонта,

Другие указали на золото, вроде он там.

«Времени нет!»

— кричат трибуны, голос молчит,

Музыка тоже — порваны струны.

Мчится земля, все несётся куда-то.

Не догоняй.

Из-за тебя человек и начался, кончился рай.

Есть лишь момент, что было — остыло, что будет — мираж.

Времени нет, и обман запускает секунды в тираж.

Мчится земля, все несётся куда-то.

Не догоняй.

Из-за тебя человек и начался, кончился рай.

Есть лишь момент, что было — остыло, что будет — мираж.

Времени нет, и обман запускает секунды в тираж.

Er is geen tijd, de dageraad is aan de horizon, koud levenloos licht.

Er is geen tijd en een derde van een sigaret brandt in de kamer en de as in de hand.

Er is geen tijd, al deze belachelijke onzin zit in mijn hoofd,

Of we nu hetzelfde zijn of niet, we zijn met hen of niet.

We zijn in het lichaam of in de zak.

Er is geen tijd, de wijzers van de klok zijn als een mes, hoofden vallen van hun schouders.

In de lus van een auto, in de metro, een slordige stroom, ze kunnen niets doen.

Er is geen tijd, we sparen voor zijde, maar de duivel zal zelfs de boom van het kruis opeten.

Verdriet is zo leeg, gevuld met gal van het lachen, er is geen tijd.

Geen tijd!

Herfst in een goedkope jas, de skeletten van berken die naar de horizon staren.

Gebladerte snelt hals over kop voorbij en fluistert tegen me:

"Er is geen tijd", de vorst maalt het raam met gekoelde vingers,

Iemand zal van alles twee woorden schrijven, waardoor het glas alle warmte en bitterheid van kwelling krijgt.

Er is geen tijd, de dood zal nauwelijks hoorbaar binnenkomen, aan tafel zitten zoals thuis.

Zeg: laten we gaan.

En zonder angst zal ik haar in de ogen kijken en vragen: "Wat dan?"

Ze zegt: "De eeuwigheid heeft gewacht, mijn vriend, de eeuwigheid is het einde van je problemen."

"Geef me tijd", zal ik vragen en antwoorden: "De eeuwigheid heeft geen tijd."

De aarde haast zich, alles haast zich ergens.

Niet inhalen.

Door jou begon en eindigde de mens het paradijs.

Er is maar een moment dat - afgekoeld, wat zal zijn - een luchtspiegeling was.

Er is geen tijd, en bedrog brengt seconden in omloop.

De aarde haast zich, alles haast zich ergens.

Niet inhalen.

Door jou begon en eindigde de mens het paradijs.

Er is maar een moment dat - afgekoeld, wat zal zijn - een luchtspiegeling was.

Er is geen tijd, en bedrog brengt seconden in omloop.

Daar is de tijd zo welwillend en wreed, nee,

Het moet niet worden vergeleken met de schittering van munten.

En voor ons zijn we allemaal onzichtbare boeien,

Een voor een staan ​​we op en verlaten de tafels.

De hoofdpersonen of, eenvoudig,

Of we nu vol of leeg zijn.

Hopeloos viel onder het feit, alleen voor een tijdje

Een vlag wordt in de handen uitgegeven - wit licht, duisternis.

Dit is maar een klein moment.

Als een droom waaruit het kasteel zich niet zal verbergen,

En het leven roept al, maar de geest heeft de ziel op slot gedaan met een grendel.

Ja, en het hart is bedekt met ijs,

Het zou nodig zijn om het te smelten, maar waarvoor?

Sommigen zochten naar betekenis in de horizonlijn,

Anderen wezen op goud, het lijkt er te zijn.

"Geen tijd!"

de tribunes schreeuwen, de stem zwijgt,

Muziek ook - de snaren zijn gebroken.

De aarde haast zich, alles haast zich ergens.

Niet inhalen.

Door jou begon en eindigde de mens het paradijs.

Er is maar een moment dat - afgekoeld, wat zal zijn - een luchtspiegeling was.

Er is geen tijd, en bedrog brengt seconden in omloop.

De aarde haast zich, alles haast zich ergens.

Niet inhalen.

Door jou begon en eindigde de mens het paradijs.

Er is maar een moment dat - afgekoeld, wat zal zijn - een luchtspiegeling was.

Er is geen tijd, en bedrog brengt seconden in omloop.