Рассвет - Нигатив

Что-то не так, ночь еще не стала бледнее,

Не стихла суета в звездной мгле ее.

Давлеет чернота в скверах и на аллеях,

Но что-то не так, пускай объяснить не сумаю.

Ветер летал по земле свежестью вея

И, вдруг, будто устал и присел на скамье.

Тумана пелена, словно ей кем-то велено,

Стала отступать медленно, но уверенно.

Серая полоса пришла на восток небосвода —

Стихли голоса, замерла природа.

Затаив дыхание, ночь смотрит в оба,

Туда, где-то идет, что отберет свободу.

Уютная рябь укутала воду,

Горизонт озяб, потянулся, вздрогнул.

Окрасился багрянцем и тут же словно

Каждый стебель напрягся, внимая слову его.

Вздрогнула душа, ком подкатив к горлу,

Сердце, бешено стуча, гонит глотать воздух.

Что-то не так.

Смотри же, пока не поздно,

Что-то не так.

Взору мешают слезы.

Сперва розовый, затем оранжевый горящий,

Диск солнца резал воздух по-настоящему.

Слышались возгласы, сперва тихо, ненавязчиво,

Редко, затем чаще и чаще.

Тысячи голосов, коих нету слаще —

Им вторила роса, тысячи огней блестящих.

То была победа над ненавистью счастьем,

Так рождался новый день, без тени страсти.

Припев:

Это просто

рассекал мглу, просто свет побеждал тьму.

Это снова жизнь побеждала смерть.

Это новый небосвод обретала твердь.

Это просто рассвет рассекал мглу, просто свет побеждал тьму.

Это снова жизнь побеждала смерть.

Это новый небосвод обретала твердь.

Что-то заполыхало там, наверху.

Разметало костер, сбросив нам искру.

Разыгралось пламенем в утреннем ветру,

Через час сияло от пожара все вокруг.

О хребет ощущений сломало прут,

Из самых недр моих достало тоску.

Искомкало в счастье, завершая круг —

Я спокоен, ничто не тревожит слух.

Припев:

Это просто рассвет рассекал мглу, просто свет побеждал тьму.

Это снова жизнь побеждала смерть.

Это новый небосвод обретала твердь.

Это просто рассвет рассекал мглу, просто свет побеждал тьму.

Это снова жизнь побеждала смерть.

Это новый небосвод обретала твердь.

Er is iets mis, de nacht is nog niet bleker geworden,

De ijdelheid zakte niet weg in zijn sterrendonker.

Zwartheid drukt op pleinen en steegjes,

Maar er is iets mis, laat me het niet uitleggen.

De wind vloog over de aarde met de frisheid van de wind

En ineens, alsof hij moe was en op een bankje ging zitten.

Een sluier van mist, alsof ze door iemand werd bevolen,

Ze begon zich langzaam maar zeker terug te trekken.

Een grijze streep kwam naar het oosten van de lucht -

Stemmen verstomden, de natuur verstijfde.

Met ingehouden adem ziet de nacht er twee kanten op,

Daar gaat ergens heen dat de vrijheid wegneemt.

Gezellige rimpelingen wikkelden het water

De horizon kilde, rekte zich uit, huiverde.

Karmozijnrood geverfd en onmiddellijk, alsof

Elke stengel verstijfde en luisterde naar zijn woord.

De ziel huiverde en rolde naar de keel,

Hart, woedend kloppend, drijft om lucht in te slikken.

Er is iets fout.

Kijk, voordat het te laat is

Er is iets fout.

Tranen interfereren met mijn ogen.

Eerst roze, dan brandend oranje,

De schijf van de zon sneed echt door de lucht.

Er werd geschreeuwd, eerst stil, onopvallend,

Zelden, dan vaker en vaker.

Duizenden stemmen, waarvan er geen zoeter is -

Ze werden weerkaatst door dauw, duizenden stralende lichten.

Het was een overwinning op haat met geluk,

Zo werd een nieuwe dag geboren, zonder een zweem van passie.

Refrein:

Het is makkelijk

sneed door de duisternis, alleen het licht overwon de duisternis.

Opnieuw zegevierde het leven over de dood.

Dit nieuwe firmament won aan firmament.

Het was net de dageraad die door de duisternis brak, gewoon licht dat de duisternis overwon.

Opnieuw zegevierde het leven over de dood.

Dit nieuwe firmament won aan firmament.

Daar vlamde iets op.

Verspreidde het vuur en liet een vonk vallen.

barstte in vlammen in de ochtendwind,

Een uur later glom alles rondom van het vuur.

Oh, de nok van sensaties brak de roede,

Uit het diepst van mijn ingewanden werd ik melancholiek.

Verlangde naar geluk, de cirkel rond maken -

Ik ben rustig, niets stoort mijn gehoor.

Refrein:

Het was net de dageraad die door de duisternis brak, gewoon licht dat de duisternis overwon.

Opnieuw zegevierde het leven over de dood.

Dit nieuwe firmament won aan firmament.

Het was net de dageraad die door de duisternis brak, gewoon licht dat de duisternis overwon.

Opnieuw zegevierde het leven over de dood.

Dit nieuwe firmament won aan firmament.