Осень - Нигатив

Не было печали, просто наступила осень

Город с листьев желтых сбросив

И мы не ходим больше в гости

Может оттого, что стали ночи дольше

Не было печали, просто наступила осень

Город с листьев желтых сбросив,

А нам все также снится солнце

Теперь наш дом — наш остров

Она спросила как, я ответил — пешком

Она спросила что, я ответил — розы

Она спросила когда, я ответил — потом

И по щекам у нее катились слезы

Я даже в комнате без окон чувствовал вздох

Осени на выдохе, я ждал первую метель,

А может слезы, это вовсе не слезы,

А ручьи дождей, а щеки — это тротуары Бродвея

Говорят, это пора в Нью-Йорке яд для душ,

А люди сгустки грусти в отражениях луж

Медленно таят лучи, не нужно слов

Слушай музыку ветра в листьях и молчи

Гитара строит из подъездов минорный лад

Не забудь перевести часы назад

60 минут сна, как знать, может нам

Приснится вишня или весна, а пока

Ее имя гимном уходящих вагонов звучит на вокзалах

Она спросила как ты, я ответил — устал

Кофе разгонит кровь, лужи размочат кроссы

Она спросила что это, я ответил — осень

Не было печали, просто наступила осень

Город с листьев желтых сбросил

И мы не ходим больше в гости

Может оттого, что стали ночи дольше

Не было печали, просто наступила осень

Город с листьев желтых сбросил,

А нам все также снится солнце

Теперь наш дом — наш остров

Не было печали, просто наступила осень

Город с листьев желтых сбросив

И мы не ходим больше в гости

Может оттого, что стали ночи дольше

Не было печали, просто наступила осень

Город с листьев желтых сбросив,

А нам все также снится солнце

Теперь наш дом — наш остров

Цветами распустились зонты, улицы пусты

Ощетинились псы под мостами, город простыл

Время застыло, секунды не мерят часы

Не верит дождя слезам тротуар настырный

Небо черней моих мыслей, чернил в письмах

Его доверенный посыльный ветер — в дверь стучится

Серые лица ниц опущены сплошь

Ставни закрыты, будто таится в них ложь

Терафлю вместо чая и кофе пью

Сплю.

Не серчай друг, если я вдруг груб

Не отвечаю на звонки, без причин злюсь

Я очень занят, вникай в звуки водосточных труб

Моя подруга пледом ярким укрыла лавки в парке

Помыла асфальт и крыши — ты ее прости

Она лишь гость, бесследно исчезнет под белым снегом

Что ж ты стала бледной?

Брось.

Осень, не грусти

Не было печали, просто наступила осень

Город с листьев желтых сбросив

И мы не ходим больше в гости

Может оттого, что стали ночи дольше

Не было печали, просто наступила осень

Город с листьев желтых сбросив,

А нам все также снится солнце

Теперь наш дом — наш остров

Er was geen verdriet, de herfst kwam gewoon

Stad met gele bladeren die vallen

En we komen niet meer op bezoek

Misschien omdat de nachten langer zijn geworden

Er was geen verdriet, de herfst kwam gewoon

De stad laten vallen van gele bladeren,

En we dromen nog steeds van de zon

Nu is ons huis ons eiland

Ze vroeg hoe, ik antwoordde - te voet

Ze vroeg wat, ik antwoordde - rozen

Ze vroeg wanneer, ik antwoordde - later

En tranen rolden over haar wangen

Ik voelde zelfs een zucht in een kamer zonder ramen

Herfst op de uitademing, ik wachtte op de eerste sneeuwstorm,

Of misschien tranen, dit zijn helemaal geen tranen,

En de stromen van regen, en de wangen zijn de trottoirs van Broadway

Ze zeggen dat het tijd is in New York, vergif voor de zielen

En mensen zijn klonten van verdriet in de weerspiegeling van plassen

Stralen smelten langzaam weg, woorden zijn niet nodig

Luister naar de muziek van de wind in de bladeren en wees stil

De gitaar bouwt een mineur toonladder op vanaf de ingangen

Vergeet de klok niet terug te draaien

60 minuten slaap, wie weet, misschien wij

Droomkers of lente, maar dan voor nu

Haar naam is het volkslied van vertrekkende rijtuigen op de treinstations

Ze vroeg hoe het met je gaat, ik antwoordde - moe

Koffie zal het bloed verspreiden, plassen zullen de kruisen doordrenken

Ze vroeg wat het was, ik antwoordde - herfst

Er was geen verdriet, de herfst kwam gewoon

De stad viel van gele bladeren

En we komen niet meer op bezoek

Misschien omdat de nachten langer zijn geworden

Er was geen verdriet, de herfst kwam gewoon

Laat de stad vallen van gele bladeren,

En we dromen nog steeds van de zon

Nu is ons huis ons eiland

Er was geen verdriet, de herfst kwam gewoon

Stad met gele bladeren die vallen

En we komen niet meer op bezoek

Misschien omdat de nachten langer zijn geworden

Er was geen verdriet, de herfst kwam gewoon

De stad laten vallen van gele bladeren,

En we dromen nog steeds van de zon

Nu is ons huis ons eiland

Bloemen bloeiden parasols, de straten zijn leeg

Honden staken onder de bruggen, de stad werd verkouden

Tijd is bevroren, seconden meten geen uren

Gelooft niet dat de regen scheurt, de stoep is koppig

De lucht is zwarter dan mijn gedachten, inkt in letters

Zijn vertrouwde boodschapper wind klopt aan de deur

Grijze gezichten neerslachtig

De luiken zijn dicht, alsof er een leugen in zit

Ik drink Theraflu in plaats van thee en koffie

Ik slaap.

Wees niet boos vriend, als ik plotseling onbeleefd ben

Ik beantwoord geen oproepen, ik word boos zonder reden

Ik heb het erg druk, luister naar de geluiden van de regenpijpen

Mijn vriend bedekte de banken in het park met een lichte deken

Het asfalt en de daken gewassen - vergeef het haar

Ze is gewoon een gast, verdwijn spoorloos onder de witte sneeuw

Waarom ben je bleek geworden?

Laat vallen.

Herfst, wees niet verdrietig

Er was geen verdriet, de herfst kwam gewoon

Stad met gele bladeren die vallen

En we komen niet meer op bezoek

Misschien omdat de nachten langer zijn geworden

Er was geen verdriet, de herfst kwam gewoon

De stad laten vallen van gele bladeren,

En we dromen nog steeds van de zon

Nu is ons huis ons eiland