Marta - Nena Daconte

Marta viste ojos verdes y un sol marcado en la cabeza

Con su descapotado blanco recorre la ciudad

Crecen flores por donde ella pisa, es la reina del local

Le gustaba volar, le gustaba jugar, desconectarse de tí

Hace tiempo que voló, sin despedirse de mí

Pero Marta ya no dice nada, porque no hay nada más que pueda decir

Se llevó mis pinturas de colores, me dejó plantada en éste mundo raro.(bis)

Marta, por Madrid, un duende con mirada triste;

Un espejo para la soledad que siempre va detrás de ella

Nunca cumplirá los 50 y no quieres descubrir

Que de todas formas le costaba seguir

Le gustaba volar, le gustaba jugar

Pero Marta ya no dice nada, porque no hay nada más que pueda decir

Se llevó mis pinturas de colores, me dejó plantada en éste mundo raro.(bis)

Pero Marta ya no dice nada, porque no hay nada más que pueda decir

Se llevó mis pinturas de colores, me dejó plantada en éste mundo raro

Marta o Marta, Marta, Marta

Marta draagt ​​groene ogen en een opvallende zon op haar hoofd

Met zijn witte cabrio reist hij door de stad

Bloemen groeien waar ze ook stapt, ze is de koningin van de plaats

Hij hield van vliegen, hij hield van spelen, van je loskoppelen

Het is alweer een tijdje geleden dat hij vloog, zonder afscheid van mij te nemen

Maar Marta zegt niets meer, want ze kan niets meer zeggen

Hij nam mijn gekleurde verf, hij liet me geplant in deze vreemde wereld.(bis)

Marta, voor Madrid, een elf met een droevige blik;

Een spiegel voor eenzaamheid die altijd achter haar aan gaat

Je wordt nooit 50 en je wilt het niet weten

Dat het toch moeilijk voor hem was om door te gaan

Hij hield van vliegen, hij hield van spelen

Maar Marta zegt niets meer, want ze kan niets meer zeggen

Hij nam mijn gekleurde verf, hij liet me geplant in deze vreemde wereld.(bis)

Maar Marta zegt niets meer, want ze kan niets meer zeggen

Nam mijn kleurverven af, liet me staan ​​in deze rare wereld

Martha of Martha, Martha, Martha