El tiempo pasado - Nacha Guevara

Según cuentan las historias

Los veinte años es la edad mejor

Los míos murieron con pena y sin gloria

Y bien lejos del campo de honor

Si alguna vez tuve mala suerte

Fue en ese tiempo sin sol

Sin embargo hoy lloro su muerte

Se acabó, fue mi bella estación

Ah, que hermoso

Es el tiempo pasado

Cuando la memoria

Lo ha empañado

Qué fácil es perdonar

A quien nos ha ofendido

Los muertos son todos buenos tipos

Con tu memoria de piojo

Querido, te has acordado

De nuestro amor de reojo

Amor mezquino y fracasado

Amor con el cual no llegamos

Más allá del borde de la cama

Sin embargo hoy lo lloramos

Se acabo, es la dicha lejana

Ah, qué hermoso

Es el tiempo pasado

Cuando la memoria

Lo ha empañado

Qué fácil es perdonar

A quien nos ha ofendido

Los muertos son todos buenos tipos

Me pongo mi traje negro

Y mi cara de velorio

Para asistir al entierro

De un notable vejestorio

La tierra nunca ha engendrado

Sujeto más despreciable

Sin embargo hoy lo lloramos;

Ha muerto, ya es venerable

Ah, qué hermoso

Es el tiempo pasado

Cuando la memoria

Lo ha empañado

Qué fácil es perdonar

A quien nos ha ofendido

Los muertos son todos buenos tipos

Zoals de verhalen vertellen

Twintig jaar is de beste leeftijd

De mijne stierf met verdriet en zonder glorie

En ver van het ereveld

Als ik ooit pech heb gehad

Het was in die tijd zonder zon

Maar vandaag rouw ik om zijn dood

Het is voorbij, het was mijn mooie seizoen

oh wat mooi

is de verleden tijd

wanneer de herinnering

heeft het aangetast

hoe gemakkelijk het is om te vergeven

wie heeft ons beledigd?

De doden zijn allemaal goede jongens

Met je luis geheugen

Schat, heb je het onthouden?

Van onze liefde zijwaarts

Kleine en mislukte liefde

Liefde waarmee we niet zijn aangekomen

Voorbij de rand van het bed

Maar vandaag huilen we

Het is voorbij, het is de verre gelukzaligheid

oh wat mooi

is de verleden tijd

wanneer de herinnering

heeft het aangetast

hoe gemakkelijk het is om te vergeven

wie heeft ons beledigd?

De doden zijn allemaal goede jongens

Ik trek mijn zwarte pak aan

En mijn begrafenisgezicht

Om de begrafenis bij te wonen

Van een opmerkelijke oude man

De aarde heeft nooit voortgebracht

meest verachtelijke onderwerp

Maar vandaag rouwen we om hem;

Hij is dood, hij is al eerbiedwaardig

oh wat mooi

is de verleden tijd

wanneer de herinnering

heeft het aangetast

hoe gemakkelijk het is om te vergeven

wie heeft ons beledigd?

De doden zijn allemaal goede jongens