Diario - Nacha Guevara

Te preguntas qué ha sido de mí

En los últimos meses, desde que me fui

Con las aves más viejas emigran al sol

Si mi canto se ha muerto entre sueños de amor

Y confundes la falta de fe

Con la pena y el llanto

Que marcan mi sien

Y entre tantas preguntas

Llegas a pensar

Que he olvidado tu beso

Y tu forma de estar

Que de nada ha servido

Perder la belleza de tanto mimar

Vivo con mis sueños al pairo

Así, como siempre, sigo siendo lo mismo

Que en aquel entonces

Una oveja perdida, un poco más vieja

Yo no sé, tal vez más inocente

Abandoné mi cuerpo a la llovizna

Y he sentido la falta de tu beso

Pero me dio la lluvia una riqueza

Que tu aliento y tu beso no me dieron

He visto que la flor se muere sola

Porque siempre le falta un compañero

Cuando la soledad me acariciaba

Aprendí el refranero de memoria

Alimentando el verbo y la sonrisa

De una brisa nocturna y aleatoria

Y, tras almacenar rayos de luna

Comprendí que la dicha no era eterna

Pero la tierra, siempre blanda y buena

Acunó mi canción

Y me dio fuerzas

He tenido en mis manos las palabras

Que, te confesaré, sirven de poco

Los besos se reparten como el agua

Y la sed sigue siendo para todos

Como ves, solamente he vivido

Del alba al ocaso

Como un labrador

Hoy cuento con mis brazos

Sin miedo, sin prisa

Creo que, eso sí

Que ha cambiado mi risa

Tengo un credo

Para resistir la nostalgia y el tiempo

Creo en el amor

Ahora paso el invierno más cerca del mar

No me faltan amigos

Tengo un trozo de pan

Mi guitarra y un hijo

En fin, que no me puedo quejar

Y aunque he sido feliz

Pienso en ti

je vraagt ​​je af wat er van me geworden is

In de afgelopen maanden, sinds ik vertrok

Met de oudere vogels trekken ze naar de zon

Als mijn lied is gestorven tussen dromen van liefde

En je verwart het gebrek aan geloof

Met verdriet en tranen

die mijn tempel markeren

En tussen zoveel vragen

je komt te denken

dat ik je kus ben vergeten

en jouw manier van zijn

dat heeft geen zin gehad

De schoonheid van zoveel verwennerij verliezen

Ik leef met mijn dromen al pairo

Dus, zoals altijd, ben ik nog steeds dezelfde

dat toen

Een verloren schaap, een beetje ouder

Ik weet het niet, misschien onschuldiger

Ik liet mijn lichaam over aan de motregen

En ik heb het gemis van je kus gevoeld

Maar de regen gaf me een rijkdom

Dat je adem en je kus me niet gaven

Ik heb gezien dat de bloem alleen sterft

Omdat hij altijd een partner mist

Toen eenzaamheid me streelde

Ik heb het spreekwoord uit mijn hoofd geleerd

Het werkwoord en de glimlach voeden

Van een willekeurige nachtbries

En, na het opslaan van manestralen

Ik begreep dat geluk niet eeuwig was

Maar de aarde, altijd zacht en goed

wiegde mijn lied

en gaf me kracht

Ik heb de woorden in mijn handen gehouden

Dat, ik zal bekennen, ze zijn van weinig nut

Kussen worden gedeeld als water

En de dorst blijft voor iedereen

Zoals je kunt zien, heb ik alleen geleefd

Van zonsopgang tot zonsondergang

als een boer

Vandaag reken ik op mijn armen

Geen angst, geen haast

ik denk het wel ja

Wat heeft mijn lach veranderd

ik heb een geloofsbelijdenis

Om nostalgie en tijd te weerstaan

ik geloof in de liefde

Nu breng ik de winter dichter bij de zee door

Ik heb geen gebrek aan vrienden

Ik heb een stuk brood

Mijn gitaar en een zoon

Ik mag in ieder geval niet klagen

En hoewel ik gelukkig ben geweest

Ik denk aan jou