Urbanología - Nach

La ciencia de ahí fuera

Cuando no sepas qué decir, yo lo diré por ti

Urbanología, la calle y sus destellos

Vidas con la soga al cuello, y es que…

No hay nada que entender, mucho que sentir

Nada que perder, mucho por vivir, lucho por seguir

Por servir de algo, dejé atrás largos letargos

Y tragos amargos, hoy cabalgo a salvo

Del dardo que lanza el paso del tiempo

Lo hago a mi modo

Escarbo en estiércol y extraigo oro

Busco la belleza en el cemento

Siempre hay una historia que contar

Siempre hay un anhelo y un lamento

Un aumento del volumen

Hará que suene más alto, pero no más claro

No enmascaro que temo al disparo y su sonido seco

Que intento no gritar

Más que por el ruido, por el miedo al eco

Sólo soy un tipo tímido, no me hago el sueco

Me llaman suicida por salvar mi vida sin chaleco

Por lanzarme al vacío, desde que era crío

Supe que lo mío era el tacto frío de un cuaderno hueco

Si peco de ingenuo es por buscar quimeras

Sentaré cuerpo y cabeza cuando muera

Y es que ahí fuera hay tanto tinte

Tanto tonto que aparenta ser perfecto

Tantos que fingen y atentan contra mi intelecto

Es la causa-efecto cuando el falso afecto inunda el aire

Ahora sé que cuando nadie te odia es porque no eres nadie

¿Lo pillas acaso?

Sé que hay millones de mirones que vigilan cada paso

Todo el mundo habla, todo el mundo juzga

Pero después todos se cagan cuando vienen curvas

Quieren la pulpa pero tragan cáscaras

La verdad se nubla cuando llueven máscaras

Cuando hasta las certezas se derrumban

Dime ¿qué te queda?

Si tras la penumbra te espera la tumba, es normal que te hundas

Pero cuando caigas hondo, convéncete al momento

Que hay cárceles que creas tú y te metes dentro

¿Quieres encontrarme?

Estaré en el fondo del bar, siempre sediento

Queriendo responder tantas preguntas que parecen mudas

Pero saco un disco nuevo y de repente se acaban todas las dudas

Y es que le pongo amor hasta cuando escribo de odio

Tengo el honor de hablarle al folio y a medio hemisferio

Y aunque no sé dónde voy, sé que siempre hay un destino en serio

Para algunos la cárcel o el cementerio

Yo tuve suerte, sé de dónde vengo

Ya me hice un nombre

Ahora lo mantengo, dicen que me vendo

Idiotas hablan pero se esfuman temprano, sus carreras

Duran lo que a mí me dura un grano, me da igual si os gano

No me lo planteo, me centro en lo bello

Soy quien más podría fardar y quien menos habla de ello

Urbanología, la calle y sus destellos

Y el hip hop mostrando tronos a los parias y plebeyos

Aquellos pocos que siguieron su propia senda

Esos locos de ayer que hoy son leyendas

Todos buscamos a tientas sitio donde el miedo duerma

Porque todo se reduce a nuestro miedo a sufrir

Todos buscamos un Dios, un más allá, una vida eterna

Porque todo se reduce a nuestro miedo a morir

Sólo queda sobrevivir, ése es mi leitmotiv

Cuando no sepas qué decir yo lo diré por ti

Me llevaré el botín y no hablo de bolsillos llenos

Aunque si roba el de arriba, el de abajo no va a hacer menos

Es lo que tenemos, demasiado circo y poco pan

Demasiados chicos caen como en un tobogán

Sorbos que se dan saben a veneno

Remos que no saben dónde van, no verán horizontes nuevos

Yo me muevo ajeno al ego, me entrego a mi libertad

No es un juego, tengo fieras que hay que alimentar

Y es elemental fluir como todos los ríos, por todos los míos

Son tantos los líos y los desencantos

Pero ante el frío mis homies hacen de manto

Y no hay Grammy’s que superen el amor que me dais tantos

Otros criticando en su computer, los pongo en mute

Les apago el router, cutres discuten sin que me inmute

No me repercuten tira’eras quinceañeras

Ni peleas entre la vieja y la nueva, no se enteran

Que quien más calla a veces es el que más sabe

Y que quien menos vacila es el que más se sale

Más les vale madurar o no van a durar ni un cuarto

Creen que triunfar en el rap se puede lograr de un salto

Los aparto con mi eclipse

El éxito no me excitó, mi léxico tardó décadas en pulirse

Un curro que no acepta erratas ni despistes

Ni chistes que al ver pasta no dudan en desvestirse

«La vida es como una tela bordada

Nos pasamos la primera parte de la vida

En el lado bonito del bordado

Pero la segunda parte de nuestra vida

La pasamos en el otro lado

Es menos bonito, pero vemos cómo están dispuestos los hilos»

Vivo atrapado en un reloj de arena

Confiar en la bondad ajena me empujó al desprecio

Por culpa de la impotencia

Necios que sentencian no son un problema

El problema es el silencio si almacena indiferencia

Ya mi inocencia la perdí en algún despiste

Hoy el niño que un día fui me habla, mientras insiste

En que disfrute del trayecto, dice que nada es perfecto

Que o me divierto o soy hombre muerto, y morir es triste

La vida un chiste o una putada, no sé

Sólo sé que no creo en nada y nada calma mi sed

Tantas horas que pasé escribiendo esto

No es un pretexto, sabes que mis textos son mi forma de ser

Sigo mirando al papel como quien mira a la chica más linda

Cojo el trozo de pastel que trae la guinda

Pruébala te sabrá a tinta, la que derramo

Así sostengo en las manos penas y conquistas

Mis fraseos son como paseos por la tundra

Abundan fariseos con deseos de que me hunda

Yo usando la zurda de Picasso pintando fracasos

Bebiendo fe como si alguien me quitara el vaso

Dando pasos en la escalinata

Matando el tiempo, aún sabiendo que él es quien me mata

Viendo en mi avatar erratas y ratas ingratas que atacan

O acatas la fama o te atrapa y acabas a gatas

Más manchas que un dálmata en mi alma, pero aún presumo

El mundo busca héroes, pero no soy uno

Sólo asumo mi levedad y mi ignorancia

No hay más verdad que la felicidad que da la infancia

Y no sé si es la edad o una hemorragia, pero me falta magia

Cada vez menos euforia y más nostalgia

Cada vez más pesar y menos eficacia

Cada vez menos al bar y más a la farmacia

Ahora sé que la arrogancia es frágil y vencerla es fácil

Que el temor es ágil y mi carne un muffin que se despedaza

Y por si el azar me caza, me quedo en casa escribiendo

Ya no hay tiempo de bajar a fumar a la plaza

Prefiero ser un apátrida en mi Atlándida perdida

Donde las letras más gélidas me abrigan

Y más que por mis niggas, lo hago por mis amigas

Por no quedarme con la intriga de lo que dirán

Unos tragarán saliva, otros dudando

Artista al que el arte de vivir le cuesta tanto

La belleza me acaricia pero cae volando

Y el dolor se clava y cada clavo hay que arrancarlo

Vislumbrando mi horizonte donde antes vi montes

Hoy hay rinocerontes embistiendo a golpes

Cada corte aquí es como un tour por Invernalia

(Y.) Tras ocho discos más hambriento que Somalia

Da igual la indumentaria cuenta lo de abajo

Pero ver tras la piel eso sí que nos cuesta trabajo

Hay un atajo a un universo sin cerrojos

De prados con versos pa’l que mira por mis ojos, yo

Sólo soy un piojo en esta inmensidad pero me arrojo

A este Mar Rojo que es la adversidad

Y a veces la venzo y a veces me vence

La lucha de cualquier hombre decente en una gran ciudad

Urbanología, disciplina y corazón en este enjambre

Otra versión de los Juegos del Hambre

Otra lección para que niños se hagan grandes

Otra prisión de la que planeo escaparme, y

¿Cómo aceptarme si soy tan complejo?

Si me atrae más la ventana que el espejo

Si soy más conejo que coyote en este bosque

Yo soy de los que saben moverse sin venderse a bajo coste

Un día aposté, ése fue el génesis, tumor de MC’s

El boca a boca se encargó de la metástasis

Lo hago por quien pierda o quien se retrase

Por quien se sienta siempre en la última fila de clase

Pablo y Baghira traen la base, yo le pongo el topping

Escribo y hago que mi boli baile popping

Knockin' on the heaven’s door pero nadie abre

El infierno quizás abra, porque mis palabras arden

¿Quién vence a la desgana en este melodrama?

Si el miedo te llama a los pies de la cama

Por eso corre y ama a quien te dé la gana

Qué más da si nos vamos a morir mañana

Subí mi persiana y cerré mi herida

Cambié de perspectiva y desde entonces no hay misterio

Hoy la cosa que me tomo más en serio en esta vida

Es a no tomar la vida demasiado en serio

De wetenschap die er is

Als je niet weet wat je moet zeggen, zeg ik het voor je

Stedenbouw, de straat en zijn glitters

Leeft met het touw om hun nek, en het is...

Er is niets te begrijpen, veel te voelen

Niets te verliezen, veel om te leven, ik vecht om door te gaan

Omwille van iets liet ik een lange lethargie achter

En bittere drankjes, vandaag rijd ik veilig

Van de pijl die het verstrijken van de tijd gooit

ik doe het op mijn manier

Ik graaf in mest en mijn goud

Ik zoek de schoonheid in het cement

Er is altijd een verhaal te vertellen

Er is altijd een verlangen en een klaagzang

Een toename in volume

Het zal het luider laten klinken, maar niet duidelijker

Ik maskeer niet dat ik bang ben voor het schot en zijn droge geluid

Ik probeer niet te schreeuwen

Meer dan voor het lawaai, voor de angst voor de echo

Ik ben gewoon een verlegen jongen, ik speel geen Zweeds

Ze noemen me suïcidaal omdat ik mijn leven heb gered zonder vest

Om me in de leegte te gooien, sinds ik een kind was

Ik wist dat de mijne de koude aanraking was van een hol notitieboekje

Als ik naïef ben, is dat omdat ik op zoek ben naar hersenschimmen

Ik zal met lichaam en hoofd gaan zitten als ik sterf

En er is zoveel kleurstof daar

Zo dom dat hij perfect lijkt te zijn

Zoveel die doen alsof en mijn intellect aanvallen

Het is het oorzaak-gevolg als vals affect de lucht vult

Nu weet ik dat als niemand je haat, dat is omdat je niemand bent

Vang je het?

Ik weet dat er miljoenen toeschouwers zijn die naar elke stap kijken

Iedereen praat, iedereen oordeelt

Maar dan schijt iedereen als er bochten komen

Ze willen de pulp, maar ze slikken schelpen in

De waarheid wordt troebel als het regent maskers

Wanneer zelfs zekerheden instorten

Vertel me wat heb je nog over?

Als na de somberheid het graf op je wacht, is het normaal dat je wegzakt

Maar als je diep valt, wees dan meteen overtuigd

Dat er gevangenissen zijn die je creëert en waar je binnen komt

Wil je mij vinden?

Ik zal achter in de bar zijn, altijd dorstig

Ik wil zoveel vragen beantwoorden die stil lijken

Maar ik heb een nieuwe plaat uitgebracht en ineens zijn alle twijfels weg

En het is dat ik liefde zet, zelfs als ik over haat schrijf

Ik heb de eer om tot het folio en tot de helft van het halfrond te spreken

En ook al weet ik niet waar ik heen ga, ik weet dat er altijd een echte bestemming is

Voor sommigen, de gevangenis of de begraafplaats

Ik had geluk, ik weet waar ik vandaan kom

Ik heb al een naam gemaakt

Nu houd ik het, ze zeggen dat ik verkoop

Idioten praten, maar ze vervagen vroeg, hun carrières

Ze gaan net zo lang mee als een puistje voor mij, het kan me niet schelen of ik je versla

Ik denk er niet over na, ik focus op het mooie

Ik ben degene die het meest kon pronken en er het minst over praat

Stedenbouw, de straat en zijn glitters

En hiphop die tronen toont aan verschoppelingen en gewone mensen

Die weinigen die hun eigen pad volgden

Die gekke mensen van gisteren die vandaag legendes zijn

We tasten allemaal naar een plek waar angst slaapt

Omdat het allemaal neerkomt op onze angst voor lijden

We zoeken allemaal een God, een hiernamaals, een eeuwig leven

Want het komt allemaal neer op onze angst om dood te gaan

Het blijft alleen om te overleven, dat is mijn leidmotief

Als je niet weet wat je moet zeggen, zeg ik het voor je

Ik neem de buit en ik heb het niet over volle zakken

Hoewel als hij degene aan de bovenkant steelt, degene aan de onderkant niet minder zal doen

Het is wat we hebben, te veel circus en weinig brood

Te veel jongens gaan als een glijbaan naar beneden

Slokjes die worden gegeven smaken naar vergif

Roeispanen die niet weten waar ze heen gaan, ze zullen geen nieuwe horizonten zien

Ik beweeg me buiten het ego, ik geef me over aan mijn vrijheid

Het is geen spel, ik heb beesten te voeden

En het is elementair om te stromen zoals alle rivieren, door alle mijne

Er zijn zoveel rotzooi en ontgoochelingen

Maar voor de kou fungeren mijn homies als een deken

En er zijn geen Grammy's die de liefde overtreffen die je me zo veel geeft

Anderen bekritiseren op hun computer, ik zet ze op mute

Ik zet de router uit, waardeloos maken ze ruzie zonder dat ik terugdeins

Ze hebben geen invloed op mij tira'eras quinceañeras

Geen gevechten tussen oud en nieuw, ze weten het niet

Dat degene die het stilst is soms degene is die het meest weet

En dat degene die het minst aarzelt degene is die er het meest uitkomt

Ze kunnen maar beter volwassen worden, anders houden ze het geen kwartaal vol

Ze geloven dat slagen in rap in één sprong kan worden bereikt

Ik duw ze weg met mijn eclips

Succes windte me niet op, mijn lexicon duurde tientallen jaren om te polijsten

Een baan die geen fouten of onoplettendheid accepteert

Geen grappen dat als ze pasta zien ze niet aarzelen om zich uit te kleden

"Het leven is als een geborduurde doek"

We brengen het eerste deel van het leven door

Aan de mooie kant van borduren

Maar het tweede deel van ons leven

We brachten het aan de andere kant door

Het is minder mooi, maar we zien hoe de draden zijn gerangschikt»

Ik leef gevangen in een zandloper

Vertrouwen op de vriendelijkheid van anderen dwong me tot minachting

Vanwege impotentie

Dwazen die vonnissen zijn geen probleem

Het probleem is stilte als het onverschilligheid opslaat

Ik heb mijn onschuld al verloren door een fout

Vandaag spreekt de jongen die ik ooit was tegen me, terwijl hij aandringt

Omdat hij geniet van de reis, zegt hij dat niets perfect is

Of ik heb plezier of ik ben een dode man, en sterven is triest

Het leven is een grap of een bitch, ik weet het niet

Ik weet alleen dat ik nergens in geloof en niets lest mijn dorst

Zoveel uren dat ik dit heb geschreven

Het is geen excuus, je weet dat mijn teksten mijn manier van zijn

Ik blijf naar de krant kijken alsof iemand naar het mooiste meisje kijkt

Ik neem het fluitje van een cent die de kers brengt

Probeer het, het zal naar inkt smaken, degene die ik mors

Dus ik houd verdriet en veroveringen in mijn handen

Mijn zinnen zijn als wandelingen in de toendra

Farizeeën zijn rijk aan wensen die ik laat zinken

Ik gebruik Picasso's linkerhand schilderij mislukkingen

Sippin' geloof alsof iemand mijn glas heeft weggenomen

Stappen op de trap zetten

Tijd doden, nog steeds wetende dat hij degene is die mij vermoordt

Zien in mijn avatar errata en ondankbare ratten die aanvallen

Of je houdt je aan roem of het overvalt je en je eindigt op handen en voeten

Meer vlekken dan een Dalmatiër op mijn ziel, maar ik neem nog steeds aan

De wereld zoekt naar helden, maar ik ben er geen

Ik veronderstel alleen mijn lichtzinnigheid en mijn onwetendheid

Er is niet meer waarheid dan het geluk dat de kindertijd geeft

En ik weet niet of het ouderdom is of een bloeding, maar ik heb geen magie

Minder en minder euforie en meer nostalgie

Meer en meer gewicht en minder efficiëntie

Minder en minder naar de bar en meer naar de apotheek

Nu weet ik dat arrogantie fragiel is en dat het gemakkelijk is om het te overwinnen

Die angst is behendig en mijn vlees is een muffin die uit elkaar valt

En als het toeval me betrapt, blijf ik thuis met schrijven

Er is geen tijd om naar het plein te gaan om te roken

Ik ben liever een staatloos persoon in mijn verloren Atlantis

Waar de koudste teksten mij beschutten

En meer dan voor mijn provence, ik doe het voor mijn vrienden

Om niet bij de intriges te blijven van wat ze zullen zeggen

Sommigen zullen speeksel inslikken, anderen twijfelen

Kunstenaar voor wie de kunst van het leven zoveel kost

De schoonheid streelt me, maar het valt in de lucht

En de pijn is genageld en elke nagel moet eruit

Een glimp van mijn horizon waar ik eerder bergen zag

Vandaag zijn er neushoorns aan het opladen met klappen

Elke snede hier is als een rondleiding door Winterfell

(Y.) Na acht albums hongeriger dan Somalië

Ongeacht de kleding, wat hieronder is telt

Maar achter de huid kijken is moeilijk voor ons

Er is een snelkoppeling naar een universum zonder sloten

Van weiden met verzen voor degene die door mijn ogen kijkt, I

Ik ben gewoon een luis in deze onmetelijkheid, maar ik gooi mezelf

Aan deze Rode Zee die tegenspoed is

En soms sla ik haar en soms slaat zij mij

Het gevecht van elke fatsoenlijke man in een grote stad

Stedenbouw, discipline en hart in deze zwerm

Een andere versie van de Hongerspelen

Weer een les voor kinderen om op te groeien

Nog een gevangenis waar ik uit wil ontsnappen, en

Hoe kan ik mezelf accepteren als ik zo complex ben?

Als ik me meer aangetrokken voel tot het raam dan tot de spiegel

Als ik meer konijn dan coyote ben in dit bos

Ik ben een van degenen die weten hoe te verhuizen zonder tegen lage kosten te verkopen

Op een dag wed ik dat dat het ontstaan, de tumor van MC's was

Mond-tot-mondreclame zorgde voor de metastase

Ik doe het voor wie verliest of wie te laat is

Voor wie altijd op de laatste rij van de les zit

Pablo en Baghira brengen de basis, ik doe de topping

Ik schrijf en laat mijn pen dansen

Klop op de deur van de hemel, maar niemand doet open

De hel kan opengaan, omdat mijn woorden branden

Wie verslaat tegenzin in dit melodrama?

Als angst je roept naar het voeteneinde van het bed

Daarom ren en hou van wie je wilt

Wat maakt het uit of we morgen dood gaan?

Ik hief mijn blind en sloot mijn wond

Ik veranderde mijn perspectief en sindsdien is er geen mysterie meer

Vandaag wat ik het meest serieus neem in dit leven

Is om het leven niet te serieus te nemen