Ni Estabas Ni Estarás - Nach

Cuando no era nada, ni nadie

Va por quien estuvo ahí, abrazándome

Cuando el tiempo pase y mi nombre sólo sea un recuerdo

Por todos los que me cruce en el camino y me den calor

Ni estabas ni estarás…

¿Dónde estabas tú cuando el dolor se pintó en ocre?

Cuando aquel profesor frustrado me llamó mediocre

Cuando pedí prestado hasta para un café en noches bohemias

Y el THC trajo brotes de esquizofrenia

Tú no estabas allí sintiendo el hambre en mis bolsillos

Cada amanecer, cerveza y cigarrillos: mi único placer

Cuando vi aparecer sombras en el pasillo y sufrí insomnio

Discutiendo con mi ángel, mi demonio

¿Y dónde estabas tú en aquel dilema?

Sin apenas estratagema ante problemas en cadena

Cuando cientos de poemas calmaban la fiebre de un chaval endeble

Ahora todos quieren fotos junto al célebre

No estabas allí si me caí y me lastimé

Maté mi fe cuando se fue mi hermana

Cuando tumbado en mi cama soñé que hacía milagros con un micro

(Y nadie) Y nadie me animaba a conseguirlo

Dime dónde estabas cuando la ansiedad me ahogaba

Cuando cada pensamiento provocaba arcadas

Y temblaba cada poro de mi piel

Sin nadie que me abrazara y me dijera «Tranquilo, todo irá bien»

Tú no estuviste allí, no viste mi mitad triste, ni mis despistes

No fuiste muro contra los embistes

Del desprecio, del cansancio, del prejuicio

Hoy tan sólo me ampara mi sacrificio

En aquel dolor, en aquel frío

En aquel temor, aquel vacío

En aquel amor cuando era crío

En aquella llama que se apagaba

Va por quien ofreció su hombro como almohada

En aquel dolor, en aquel frío

En aquel temor, aquel vacío

En aquel rencor hacia algo mío

En aquella amistad que se alejaba

Va por quien estuvo y a cambio no pidió nada

¿Dónde estarás tú cuando el futuro se tiña en negro?

Y llore recordando los triunfos que hoy celebro

Creedlo, es normal que no me crezca si me llaman Dios

Cuando mi rap no les convenza, me dirán adiós

Y estaré solo, mirando al pasado con gesto cansado

Contento y realizado, sabiendo que lo di todo

Cuando se apaguen los focos, se cierre el telón

Cuando sólo sea otro loco en mi salón, sin inspiración

No estarás allí, no serás bálsamo del mal sabor

De mi temor a hacerme viejo

Cuando el espejo sacuda cada arruga en mi cara desnuda

Y ante las dudas tu ternura nunca acuda como ayuda

¿Dónde estarás tú cuando todos me olviden?

Cuando no consiga darles lo que piden y se giren

Cuando sea un hombre solitario suplicando afecto

Y recuerde el escenario como aquel lugar perfecto

No estarás allí en mis horas flojas

Tampoco estas hojas, tampoco esta fama que me sonroja

Si el tiempo me despoja de quien quiero, espero espabilar

Y remontar certero el vuelo como un águila

Y es que a mi lado nunca has estado (¡sí!)

Si fui atrapado por mis fantasmas del pasado

En aquel dolor, aquella espera

Ni estuviste, ni estarás cuando nací, ni cuando muera

Cuando llegue el dolor, y llegue el frío

Cuando llegue el temor, llegue el vacío

Y el desamor fluya en mi río

Cuando el éxito me gire la mirada

Va por quien me dé su hombro como almohada

Cuando llegue el dolor, y llegue el frío

Cuando llegue el temor, llegue el vacío

Y oiga el silencio del gentío

Cuando el olvido acaricie cada pisada

Va por quien esté y a cambio no pida nada

Dicen que a través de las palabras el dolor se hace más tangible

Que podemos mirarlo como a una criatura oscura

Tanto más ajena a nosotros cuanto más cerca la sentimos

Toen ik niets en niemand was

Het geldt voor wie er was, mij knuffelde

Als de tijd verstrijkt en mijn naam slechts een herinnering is

Voor al diegenen die mijn pad kruisen en mij warmte geven

Je was niet en zal niet zijn...

Waar was je toen de pijn in oker was geschilderd?

Toen die gefrustreerde leraar me middelmatig noemde

Toen ik zelfs leende voor een kopje koffie op Boheemse nachten

En THC bracht schizofrenie met zich mee

Je was daar niet en voelde de honger in mijn zakken

Elke zonsopgang, bier en sigaretten: mijn enige plezier

Toen ik schaduwen zag verschijnen in de hal en last had van slapeloosheid

Ruzie met mijn engel, mijn demon

En waar zat je in dat dilemma?

Nauwelijks krijgslist bij ketenproblemen

Toen honderden gedichten de koorts van een zwak kind kalmeerden

Nu wil iedereen foto's naast de beroemde

Je was er niet als ik viel en mezelf bezeerde

Ik heb mijn geloof vermoord toen mijn zus wegging

Toen ik op mijn bed lag, droomde ik dat ik wonderen deed met een micro

(En niemand) En niemand moedigde me aan om het te krijgen

Vertel me waar je was toen angst me verdronk

Toen elke gedachte je deed kokhalzen

En elke porie van mijn huid trilde

Zonder iemand om me te knuffelen en me te zeggen "Maak je geen zorgen, alles komt goed"

Je was er niet, je zag mijn verdrietige helft niet, noch mijn vergeetachtigheid

Je was geen muur tegen de aanvallen

Van minachting, van vermoeidheid, van vooroordelen

Vandaag beschermt alleen mijn offer me

In die pijn, in die kou

In die angst, die leegte

In die liefde toen ik een kind was

In die vlam die uitging

Gaat voor degene die zijn schouder als kussen aanbood

In die pijn, in die kou

In die angst, die leegte

In die rancune jegens iets van mij

In die vriendschap die wegging

Het geldt voor wie er was en in ruil daarvoor niets vroeg

Waar zal je zijn als de toekomst zwart wordt?

En ik huilde bij de herinnering aan de triomfen die ik vandaag vier

Geloof het, het is normaal dat ik niet volwassen word als ze me God noemen

Als mijn rap hen niet overtuigt, nemen ze afscheid

En ik zal alleen zijn, kijkend naar het verleden met een vermoeid gebaar

Blij en voldaan, wetende dat ik alles heb gegeven

Als de lichten uitgaan, gaat het gordijn dicht

Als ik gewoon een gek in mijn woonkamer ben, ongeïnspireerd

Je zult er niet zijn, je zult geen balsem zijn van de slechte smaak

Van mijn angst om oud te worden

Wanneer de spiegel elke rimpel op mijn blote gezicht schudt

En bij twijfel komt je tederheid nooit te hulp

Waar zal je zijn als iedereen me vergeet?

Als je ze niet kunt geven waar ze om vragen en ze wenden zich af

Als ik een eenzame man ben die om genegenheid smeekt

En onthoud het podium als die perfecte plek

Je zult er niet zijn in mijn luie uurtjes

Noch deze bladeren, noch deze roem die me doet blozen

Als de tijd me ontneemt van wie ik hou, hoop ik wakker te worden

En zweef nauwkeurig de vlucht als een adelaar

En het is dat je nog nooit aan mijn zijde bent geweest (ja!)

Als ik gevangen zat door mijn geesten uit het verleden

In die pijn, dat wachten

Dat was je niet, en dat zul je ook niet zijn toen ik werd geboren, noch toen ik sterf

Wanneer de pijn komt, en de kou komt

Wanneer angst komt, komt leegte

En liefdesverdriet stroomt in mijn rivier

Wanneer succes mijn ogen draait

Het geldt voor wie mij zijn schouder als kussen geeft

Wanneer de pijn komt, en de kou komt

Wanneer angst komt, komt leegte

En hoor de stilte van de menigte

Wanneer vergetelheid elke stap streelt

Gaat voor wie er is en vraagt ​​in ruil daarvoor niets

Ze zeggen dat door woorden pijn tastbaarder wordt

Dat we het als een donker wezen kunnen zien

Hoe vreemder voor ons, hoe dichterbij we het voelen