Te Vi Pasar - Nach

Te vi pasar, y otra vez el tiempo se detuvo

Fue aquel rubor que me cambió el humor, me dejó mudo

Mientras desnudo tus ojos, cierro los míos

Y con un imperfecto suspiro

Pienso que tú eres la perfección a la que aspiro, y aún deliro

Y pierdo los papeles cada vez que vienes

Y te acercas, aunque nunca tanto como para sentir cómo hueles

Y tu sabor, tu sabor es la mayor utopía

Me quedo en la inopia pensando que algún día

Te podría conquistar con mi poesía

Aún no te he visto sonreír, inventaría

Una comedia con telón de oro

Aún no te he oído hablar, cuanto daría por un susurro tan sólo

Pobre bobo, iluso, que de ilusión se desvive

Que pide a gritos silenciosos que te gires

Que me mires, y que sepas que aquí estoy

Como un eterno después

Esperando un gesto tuyo para ponerme a tus pies

Y es que al verte pasar

El dulce en mi paladar me dice que vas a parar

Pero acabo tragando amargo

Cuando sin embargo sigues y pasas de largo

Te vi pasar

Te vi pasar

Te vi pasar

Te vi pasar

Quiero saber con qué sueñas, ¿qué te excita?

¿Qué te atormenta, qué te irrita?

¿Qué te regala la vida?

Quiero saber qué te quita

¿Cómo es posible que tanto llanto deje tan seca mi almohada?

¿Cómo es posible amar tanto, sin apenas saber nada de ti?

¿Cómo es posible que me olvide de pensar para solo sentir?

¿Cómo es posible que algo tan bello como tú pueda existir?

Y mientras te sigo a tientas sé que tu luz me alimenta

Que tu sola presencia es una mezcla de ausencia y menta

Que tu recuerdo me hace un mago de la papiroflexia

Intentando definir como te iluminas

Como difuminas al resto de la galaxia y la anestesias

Y solo estás tú

Tú, elegante y ausente

Sin ser consciente de haber reverdecido cada rincón de mi mente

Tú, andando indiferente

Haciendo que la gente sea como estatuas inertes

Ante la vida que desprendes

Y es que nunca te he tenido y si no estás te echo de menos

Es este veneno bendito, esta locura que habito

Me hace querer ser bueno;

lo sería más entre tus senos

Imposibles como el cielo, inalcanzables como el pasado

Lejanos como la muerte cuando te sueño a mi lado

Te vi pasar

Te vi pasar

Te vi pasar

Te vi pasar

Ik zag je passeren, en weer stopte de tijd

Het was die blos die mijn humeur veranderde, me sprakeloos maakte

Terwijl ik je ogen uitkleed, sluit ik de mijne

En met een onvolmaakte zucht

Ik denk dat jij de perfectie bent waar ik naar streef, en ik ben nog steeds enthousiast

En ik verlies de papieren elke keer dat je komt

En je komt dichtbij, maar nooit dichtbij genoeg om te voelen hoe je ruikt

En jouw smaak, jouw smaak is de grootste utopie

Ik blijf in het duister denken dat op een dag

Ik zou je kunnen veroveren met mijn poëzie

Ik heb je nog niet zien lachen, ik zou het uitvinden

Een komedie met een gouden gordijn

Ik heb je nog niet horen praten, hoeveel zou ik geven voor slechts een fluistering?

Arme dwaas, waanvoorstellingen, die zijn uiterste best doet met illusie

Dat vraagt ​​stil om je om te draaien

Dat je naar me kijkt, en dat je weet dat ik hier ben

Als een eeuwige after

Wachtend op een gebaar van jou om me aan je voeten te leggen

En het is dat als ik je voorbij zie komen

Het snoepje in mijn gehemelte zegt me dat je gaat stoppen

Maar uiteindelijk slik ik bitter door

Wanneer je echter doorgaat en voorbijgaat?

ik zag je voorbijgaan

ik zag je voorbijgaan

ik zag je voorbijgaan

ik zag je voorbijgaan

Ik wil weten waar je over droomt, waar je opgewonden van raakt?

Wat kwelt je, wat irriteert je?

Wat geeft het leven jou?

Ik wil weten wat het van je vraagt

Hoe is het mogelijk dat zoveel huilen mijn kussen zo droog maakt?

Hoe is het mogelijk om zoveel lief te hebben, zonder nauwelijks iets van je te weten?

Hoe is het mogelijk dat ik vergeet te denken om alleen te voelen?

Hoe is het mogelijk dat zoiets moois als jij kan bestaan?

En terwijl ik tast, weet ik dat jouw licht me voedt

Dat jouw aanwezigheid een mengeling is van afwezigheid en munt

Dat je geheugen me tot een tovenaar van origami maakt

Proberen te definiëren hoe je oplicht

Hoe vervaag je de rest van de melkweg en verdoof je het?

En er is alleen jij

Jij elegant en afwezig

Zonder te beseffen dat ik elke hoek van mijn geest groen heb gemaakt

Jij, onverschillig wandelend

Mensen als inerte standbeelden maken

Voor het leven dat je geeft

En het is dat ik je nooit heb gehad en als je er niet bent, mis ik je

Het is dit gezegende gif, deze waanzin die ik bewoon

Het zorgt ervoor dat ik goed wil zijn;

het zou meer tussen je borsten zijn

Onmogelijk als de lucht, onbereikbaar als het verleden

Zo ver als de dood als ik droom van jou aan mijn zijde

ik zag je voorbijgaan

ik zag je voorbijgaan

ik zag je voorbijgaan

ik zag je voorbijgaan