En La Cuerda Floja - Nach, Rapsusklei

Para mí es muy sencillo: la vida debería vivirse al límite

No hay que someterse a ninguna norma, ni dejarse influenciar por lo que otros

puedan decir o pensar sobre ti

Hay que ver cada momento, cada idea, cada día, como un verdadero reto

Y entonces, sólo así, uno logrará vivir la vida… en la cuerda floja

Mientras el papel se llena, mi espíritu se vacía

De todas formas lo prefiero a tu oficina

No podría ver pasar los días moviéndome igual que un autómata

Elegí el salto mortal del acróbata

Fui un nómada buscando verdades

Dejé atrás tantas amistades y corazones partidos en dos mitades

¿Tú, qué sabes de la incertidumbre?

Del esfuerzo que supone elevar mis canciones hacia la cumbre

Y aunque el desamor me tumbe, iré en mi propia dirección

Soy un sastre del desastre, lastre en cada relación

Un mago, enamorado del riesgo y de sus destellos

Y quien quiera que me quiera deberá lidiar con ello

¿Qué le voy a hacer?

Si vivo tranquilo en otra galaxia

Si lo conocido me asfixia, no calma mi ansia

Preso en la nostalgia, las hojas son mi elixir

Andando en la cuerda floja, esta es la vida que elegí vivir

Vivimos intensamente, como si el tiempo nos odiara

Morimos por cada palabra, sin temerle a nada

Vivimos viendo cimas que están cada vez más cerca

Morimos si la rutina vigila tras nuestra puerta

Seguimos recargando el arma, vomitando el alma

Escribiendo en malva, aguantando el peso en nuestra espalda

Sólo nos salva la fe, es todo lo que tenemos

La cuerda floja en nuestros pies no impide que abandonemos

Soy funambulista, dueño de la cuerda floja

Donde se ocultan los sueños, vivo detrás de una hoja

Así vi al ataúd, igual que el tiempo que se esfuma

Llevo encima aquella cruz por un poco de luz de luna

He perdido tanto por no estar atento

Más que al boli y al papel y al recitar mi sentimiento

He donado todo, he llorado mi sufrimiento

Me he abandonado a mí ser y se lo he regalado al viento

Por un pedazo de cielo

De las nubes formadas con poesías, con sabor a caramelo

(más) Más cuando escribo sangro y duelo

¿Qué me espera en el último peldaño de escalera hacia el anhelo?

O en el pozo de los deseos

Perdí amigos, mujeres y placeres por verdaderos trofeos

He perdido todo, menos un tornillo

Desde que somos aliados el bolígrafo y yo

Vivimos intensamente, como si el tiempo nos odiara

Morimos por cada palabra, sin temerle a nada

Vivimos viendo cimas que están cada vez más cerca

Morimos si la rutina vigila tras nuestra puerta

Seguimos recargando el arma, vomitando el alma

Escribiendo en malva, aguantando el peso en nuestra espalda

Sólo nos salva la fe, es todo lo que tenemos

La cuerda floja en nuestros pies no impide que abandonemos

Y aunque el suelo queme

Miro hacia a’lante, aunque ande cansado

Créeme, soy un amante que teme amar demasiado

He aceptado mis dilemas, mis delirios, mis letargos

He retado al equilibrio y no consigo derrotarlo

He visto el presente a mi lado pasar de largo

He llorado sangre escribiendo un pasado amargo

He perdido el miedo y hasta el cielo de tu boca

Mas yo vivo donde hasta la floja cuerda quedó loca

Llamémosle la cuerda floja

Plasmo mis escritos en la hoja

Con sagrada inspiración de luna roja

Soy funambulista de palabras

Y equilibrio por todos los que defienden paradoja

Por los que viven el ahora

Aunque haya ojos que les juzguen

Por los que a veces se hunden, luego resurgen

Por los que lo arriesgan todo por plasmar oro en sus hojas

Por los que caminan solos viviendo en la cuerda floja

Vivimos intensamente, como si el tiempo nos odiara

Morimos por cada palabra, sin temerle a nada

Vivimos viendo cimas que están cada vez más cerca

Morimos si la rutina vigila tras nuestra puerta

Seguimos recargando el arma, vomitando el alma

Escribiendo en malva, aguantando el peso en nuestra espalda

Sólo nos salva la fe, es todo lo que tenemos

La cuerda floja en nuestros pies no impide que abandonemos

Vivimos intensamente, como si el tiempo nos odiara

Morimos por cada palabra, sin temerle a nada

Vivimos viendo cimas que están cada vez más cerca

Morimos si la rutina vigila tras nuestra puerta

Seguimos recargando el arma, vomitando el alma

Escribiendo en malva, aguantando el peso en nuestra espalda

Sólo nos salva la fe, es todo lo que tenemos

La cuerda floja en nuestros pies no impide que abandonemos

Voor mij is het heel simpel: het leven moet op het randje geleefd worden

U hoeft zich niet aan enige regel te onderwerpen, noch u te laten beïnvloeden door wat anderen

ze kunnen over je zeggen of denken

Je moet elk moment, elk idee, elke dag als een echte uitdaging zien

En dan, alleen op deze manier, zal men in staat zijn om te leven... op een slappe koord

Terwijl het papier mijn geest vult leegt

Ik heb het toch liever op jouw kantoor

Ik kon de dagen niet voorbij zien gaan als een automaat

Ik koos voor de acrobaat salto

Ik was een nomade op zoek naar waarheden

Ik heb zoveel vriendschappen achtergelaten en harten verdeeld in twee helften

Wat weet jij van onzekerheid?

Van de moeite die het kost om mijn liedjes naar de top te brengen

En zelfs als liefdesverdriet me neerhaalt, ga ik mijn eigen weg

Ik ben een rampenkleermaker, ballast in elke relatie

Een goochelaar, verliefd op risico en zijn flitsen

En wie van me houdt, zal ermee moeten dealen

Wat ga ik doen?

Als ik in vrede in een ander sterrenstelsel leef

Als het bekende me verstikt, kalmeert het mijn angst niet

Gevangene in nostalgie, de bladeren zijn mijn elixer

Op een slap koord lopen, dit is het leven dat ik koos om te leven

We leven intens, alsof de tijd ons haatte

We sterven voor elk woord, nergens bang voor

We leven met het zien van pieken die dichterbij komen

We gaan dood als routine achter onze deur toekijkt

We blijven het pistool herladen, de ziel overgeven

Schrijven in mauve, met het gewicht op onze rug

Alleen geloof redt ons, het is alles wat we hebben

Het koord aan onze voeten weerhoudt ons er niet van op te geven

Ik ben een koorddanser, eigenaar van het koord

Waar dromen zich verbergen, woon ik achter een blad

Zo zag ik de kist, net als de tijd die verdwijnt

Ik draag dat kruis voor een beetje maanlicht

Ik heb zoveel verloren door niet op te letten

Meer dan pen en papier en mijn gevoel opnoemen

Ik heb alles gedoneerd, ik heb mijn lijden gehuild

Ik heb mezelf in de steek gelaten en ik heb het aan de wind gegeven

voor een stukje hemel

Van de wolken gevormd met poëzie, op smaak gebracht met karamel

(meer) Meer als ik schrijf bloed ik en rouw

Wat wacht mij op de laatste trede van de ladder naar verlangen?

Of bij de wensput

Ik verloor vrienden, vrouwen en genoegens voor echte trofeeën

Ik ben alles kwijt behalve een schroef

Omdat we bondgenoten zijn, de pen en ik

We leven intens, alsof de tijd ons haatte

We sterven voor elk woord, nergens bang voor

We leven met het zien van pieken die dichterbij komen

We gaan dood als routine achter onze deur toekijkt

We blijven het pistool herladen, de ziel overgeven

Schrijven in mauve, met het gewicht op onze rug

Alleen geloof redt ons, het is alles wat we hebben

Het koord aan onze voeten weerhoudt ons er niet van op te geven

En zelfs als de grond brandt

Ik kijk vooruit, ook al ben ik moe

Geloof me, ik ben een minnaar die bang is om te veel lief te hebben

Ik heb mijn dilemma's, mijn waanideeën, mijn lethargie geaccepteerd

Ik heb het evenwicht uitgedaagd en ik kan het niet verslaan

Ik heb het cadeau aan mijn zijde aan me voorbij zien gaan

Ik heb bloed gehuild bij het schrijven van een bitter verleden

Ik heb mijn angst en zelfs de lucht van je mond verloren

Maar ik woon waar zelfs het slappe koord gek werd

Laten we het het slappe koord noemen

Ik heb mijn geschriften op de pagina gezet

Met heilige rode maan inspiratie

Ik ben een koorddanser van woorden

En evenwicht voor iedereen die de paradox verdedigt

Voor degenen die nu leven

Hoewel er ogen zijn die hen beoordelen

Voor degenen die soms zinken en dan weer opstaan

Voor degenen die alles riskeren om goud op hun bladeren te vangen

Voor degenen die alleen lopen en op een slappe koord leven

We leven intens, alsof de tijd ons haatte

We sterven voor elk woord, nergens bang voor

We leven met het zien van pieken die dichterbij komen

We gaan dood als routine achter onze deur toekijkt

We blijven het pistool herladen, de ziel overgeven

Schrijven in mauve, met het gewicht op onze rug

Alleen geloof redt ons, het is alles wat we hebben

Het koord aan onze voeten weerhoudt ons er niet van op te geven

We leven intens, alsof de tijd ons haatte

We sterven voor elk woord, nergens bang voor

We leven met het zien van pieken die dichterbij komen

We gaan dood als routine achter onze deur toekijkt

We blijven het pistool herladen, de ziel overgeven

Schrijven in mauve, met het gewicht op onze rug

Alleen geloof redt ons, het is alles wat we hebben

Het koord aan onze voeten weerhoudt ons er niet van op te geven