Los Zurdos Mueren Antes - Nach

Ah…

Horas frente a un papel, pensando…

Años frente a un papel, hablando…

Mundos bajo la piel, viajando…

¿Cómo calmar mi ser?

Buscando…

Hablar es otra forma de acallar al desamor

Rezar, tan sólo hace perder tiempo al pecador

Yo de tanto que he caído, el suelo es mi mejor amigo

Sólo escucho al corazón, el resto es ruido

Aún sigo vivo, aunque perdido

Porque el camino es extenso

Sólo soy creíble cuando digo lo que pienso

Vuestra falta de consenso hoy me grita con urgencia

Que en el rap nunca hay salidas de emergencia

Es la incoherencia de existir, no celebro grandes gestas

Pero de pequeñas cosas sé hacer las mayores fiestas

Fui quien alejó a cada oyente del abismo

Pero a mí, dime ¿A mí quién me protege de mí mismo?

Deseando que David busque a Goliat y lo derrote

Deseando que la pompa de jabón jamás explote

Imposible, vivo esperando lo imposible

Intentando repetir lo irrepetible

Libre, así soy cuando atrapo lo que siento y os lo cuento

Lo llaman madurez, saltar sin red, caer riendo

Propongo un tango, de fondo que suene un brindis

Tú escúchame fumando grandes calos de tu Greenpeace

Vivo en mis hojas en blanco

Mientras pinto furias y borro mis desencantos

El miedo y la ira, recuerdos que son mentiras

No entienden que una poesía les puede salvar la vida

No midas mi valía por mi hombría o por mi economía

Mídela por mi buena caligrafía

Sufro de alegría, aunque mi fe siga indecisa

Y todas mis cicatrices tengan forma de sonrisa

Soy el preso, pero ¿quién va a ser la llave?

Toso y toso

Pero ¿quién será el jarabe que pare este deterioro?

Soy de esos que nunca creerán en nada

Pero que lo quieren todo

Orgulloso, de ver secas mis margaritas

Orgulloso, de no ser lo que a veces necesitas

Orgulloso de que me importe una mierda si me invitas

Y de mirar tumbado al techo sin tener visitas

Si vivo en una era donde tontos se acomodan

Donde cuidar el lenguaje ya dejó de estar de moda (sí)

Vivo en una era donde a niños los corroen

Donde Wisin y Yandel venden más que Leonard Cohen

Y ¿qué esperas?

Prefiero las cosas tristes

Las arañas a los cisnes, los dramas a los chistes

Nada que perder cuando te da igual si existes

Cuando ella te rechaza, pero insistes

Mis tres… partes son: corazón, mente y cojones

Adivina cuál de ellos impone sus condiciones

Tantas tentaciones que se arriman a mi lado

Pero hoy ando relajado sobre cada acantilado

A solas, tantas metáforas a solas

El rap pinta palacios encima de sus chabolas

Vengo con la cara de un «adiós» más que de un «hola»

Con un micro en el tobillo como quien trae una pistola

¡Ah!

Y tan a gusto en Alcatraz

La cárcel de mi libertad donde me encuentro en paz

En paz, ¡ah!

Paz, es no estar nunca en ningún bando

Paz, es no explicarle a nadie ni el dónde ni el cuándo

Paz, es ir borrando, ir creando nuevos mundos

Es decepcionarte y pronto pasar a otro asunto

Paz a todos esos que sufrieron y aún se fían

A esos que el dolor nunca ha impedido que sonrían

El amor fue mi única ideología

Y la chica más guapa siempre fue la que menos lo pretendía

No pierdo el tren de la suerte, por si es el único

Doy cada beso bien fuerte, por si es el último

No sufro pánico escénico, amo a mi público

Mis frases calman mucho más que un barbitúrico

¿Qué voy hacer?

Si esos cabrones me han hecho de piedra

Sin galardones, pero soy como un héroe de guerra

¿Qué voy a hacer?

Si me imitan y no lo admiten

Sé que no hay pudor, si del alma soy un stripper

Escribo laberintos y rapeo libertades

Tan desconfiado, no creo ya ni en mis verdades

Tantas puertas, pero faltan llaves

Tú sabes, que mis miedos mentales siempre llegan puntuales

Ya ves, viajo a través de las rendijas que me deja el tiempo

Ayer planee todo lo que ahora me está sucediendo

No me arrepiento de las balas que gasté

Tampoco me arrastré por pillar cacho del pastel

Lo siento

Y hoy presencio mis progresos más que mis ingresos

Siempre cerca de mis barras, como un preso

Y lo disfruto, no

No existe otro sustituto, no

Mi rap te enseña todo eso que el instituto no

Y lo hago como la seda (la seda)

Sólo descanso si me sedan (me sedan)

Si aquí es un «sálvese quien pueda»

Será que ya yo no sé darte lo que esperas

Será que no me importa

Si hay que pelear, peleo

Que llevo en cada fraseo otros dos guantes de boxeo

Que veo tantos rappers con estiércol en la boca

Yo llego y me los follo sin quitarme ni la ropa

¡Bah!

Y menos mal que no soy inmortal

Que triste sería vivir sabiendo que no hay un final

Un sabio me dijo: «Tira tu equipaje»

Dijo que lo más trendy ahora es no llevar ni un tatuaje

Dijo: «Hay tanto montaje y tanto chulo»

Dijo, que hasta el más charlatán también se puede quedar mudo

Y hoy saludo a un yo más viejo

Pero no me jode

Porque hago música

Y entonces soy eternamente joven

Tras tantas vueltas y sigo en la misma puerta

Tantas vías muertas, tantas noches en alerta

Pero si no trabajo, cada día es una herida

Si intentan tirarme abajo

Es porque ven que estoy arriba

Bienvenido, a mi versión de los hechos

A estos versos que te dicen que le hagas más caso al pecho

Que cambies joder, que no eres nadie si no luchas

Que no lo digo yo, lo dices tú porque me escuchas

Yo sigo en las manos del dios tiempo, nunca le vencí

Que me acaricie o me ahogue, depende de mí

Sólo vi palabras donde otros vieron restos

Por eso el silencio no me quita el puesto

Recorrí el mundo, vi alegrías y lamentos

Pero el viaje más intenso

Fue el que me hice yo por dentro

¿Qué voy a hacer?

Si ya no sé pisar el freno

Si adoro salir a buscar truenos y besos obscenos

Tengo veneno, tú el antídoto y opuestos se atraen

Así recojo las dudas que se te caen

Hasta el listo se distrae, dejando caer sus remos

Pero aquí hay tantos memos juzgando errores ajenos

Yo con mi película, te dejo ver el tráiler

Ya lo sé, sólo hay lluvia, humo y aire

Lo sé, que sólo sé hacerme cruces

Y lo dulce de la vida casi nunca me seduce

Buceé entre lo nocivo hasta tiritar

Ahora escribo porque sé que esa es mi forma de gritar

Me pueden imitar y yo les dejo las migajas

Saben que les saco nueve discos de ventaja

Ya no me queda insomnio, se ha dormido hasta el demonio

De la primavera vivo, pero aprendo del otoño

Mis cadenas las corté como mi césped

Pero tristeza vino a verme, no hay sitio para otro huésped

Y en este asilo descansa lo prohibido

Viaja junto a mí, te prometo la puta verdad

Siempre he sido de los incomprendidos

Y en esto de vivir, el reto sólo es la felicidad

Y es obvio, que a veces yo también me rindo

Que salgo del infierno a pasearme por el limbo

Que afronto la injusticia que no extingo

Aunque me parta el corazón como trozos de pan Bimbo

Que sé quién soy, sé el efecto que yo os causo

Pero soy mucho más yo, sin el foco ni el aplauso

Esa es mi victoria, hacer algo excepcional

Y que al verme por la calle veas alguien de lo más normal

Mi arte marcial es ignorar al que provoca

Hay quien habla con los ojos, hay quien mira por la boca

Pero no te confundas, yo también sé matar rápido

Y sé que hay caricias que te marcan como un látigo

Que choca contra la roca del olvido

Luego muere mar adentro junto a miles de amores fingidos

Llora conmigo…

Y una lágrima se vierte y riega aquello que perdimos

Y esto es todo amigos, ahora coged el testigo y volad

Salid ahí fuera y buscad

Sin descanso hasta que sangre cada herida

Yo ya llegué a mi meta, ahora empieza vuestra partida

oh…

Uren voor een stuk papier, denkend...

Jaren voor een stuk papier pratend...

Werelden onder de huid, reizen…

Hoe kan ik mijn wezen kalmeren?

Zoeken…

Praten is een andere manier om liefdesverdriet tot zwijgen te brengen

Bidden verspilt alleen de tijd van de zondaar

Ik ben zo veel gevallen, de grond is mijn beste vriend

Ik luister alleen naar het hart, de rest is ruis

Ik leef nog, hoewel verloren

Omdat de weg lang is

Ik ben alleen geloofwaardig als ik zeg wat ik denk

Je gebrek aan consensus vandaag schreeuwt me dringend toe

Dat er in rap nooit nooduitgangen zijn

Het is de inconsistentie van het bestaan, ik vier geen grote daden

Maar van kleine dingen weet ik de grootste feestjes te maken

Ik was degene die elke luisteraar uit de afgrond leidde

Maar zeg me, wie beschermt me tegen mezelf?

Ik zou willen dat David Goliath zou opzoeken en hem zou verslaan

Ik wens dat de zeepbel nooit barst

Onmogelijk, ik leef in afwachting van het onmogelijke

Proberen het onherhaalbare te herhalen

Vrij, zo ben ik als ik vastleg wat ik voel en je erover vertel

Ze noemen het volwassenheid, springen zonder net, vallen van het lachen

Ik stel een tango voor, op de achtergrond klinkt een toast

Je luistert naar me terwijl ik grote cals van je Greenpeace rook

Ik leef in mijn blanco lakens

Terwijl ik furies schilder en mijn ontgoochelingen uitwis

De angst en de woede, herinneringen die leugens zijn

Ze begrijpen niet dat een gedicht hun leven kan redden

Meet mijn waarde niet af aan mijn mannelijkheid of mijn financiën

Meet het door mijn goede kalligrafie

Ik lijd aan vreugde, hoewel mijn geloof onbeslist blijft

En al mijn littekens hebben de vorm van een glimlach

Ik ben de gevangene, maar wie zal de sleutel zijn?

hoesten en hoesten

Maar wie zal de siroop zijn om deze achteruitgang te stoppen?

Ik ben een van degenen die nooit in iets zal geloven

maar ze willen alles

Trots om mijn margarita's droog te zien

Trots dat je niet bent wat je soms nodig hebt

Trots dat het me niks kan schelen als je me uitnodigt

En liggend naar het plafond te kijken zonder bezoek

Als ik in een tijd leef waarin dwazen zich vestigen

Waar het verzorgen van de taal niet meer in de mode is (ja)

Ik leef in een tijdperk waarin kinderen gecorrodeerd zijn

Waar Wisin en Yandel meer verkopen dan Leonard Cohen

En dat je wacht?

Ik geef de voorkeur aan droevige dingen

Spinnen tot zwanen, drama's tot grappen

Niets te verliezen als het je niet uitmaakt of je bestaat

Wanneer ze je afwijst, maar je aandringt

Mijn drie... delen zijn: hart, geest en ballen

Raad eens welke van hen zijn voorwaarden oplegt

Zoveel verleidingen die aan mijn zijde komen

Maar vandaag ben ik ontspannen op elke klif

Alleen, zoveel metaforen alleen

Rap schildert paleizen op hun hutten

Ik kom met het gezicht van een "tot ziens" meer dan een "hallo"

Met een microfoon op zijn enkel als iemand die een pistool meeneemt

oh!

En zo comfortabel in Alcatraz

De gevangenis van mijn vrijheid waar ik mezelf in vrede vind

In vrede, o!

Vrede is nooit aan beide kanten

Vrede, is aan niemand uitleggen waar noch wanneer

Vrede, is aan het uitwissen, het creëren van nieuwe werelden

Het is om je teleur te stellen en snel over te gaan tot een andere zaak

Vrede aan allen die geleden hebben en nog steeds vertrouwen

Aan degenen wiens pijn hen nooit heeft verhinderd te glimlachen

Liefde was mijn enige ideologie

En het mooiste meisje was altijd degene die het het minst wilde

Ik mis de gelukstrein niet, voor het geval dat de enige is

Ik geef elke kus heel sterk, voor het geval het de laatste is

Ik heb geen last van plankenkoorts, ik hou van mijn publiek

Mijn zinnen kalmeren veel meer dan een barbituraat

Wat ga ik doen?

Als die klootzakken me van steen hebben gemaakt

Geen lofbetuigingen, maar ik ben als een oorlogsheld

Wat ik ga doen?

Als ze mij imiteren en het niet toegeven

Ik weet dat er geen schaamte is, als ik van binnenuit een stripper ben

Ik schrijf doolhoven en ik rap vrijheden

Zo wantrouwend, ik geloof niet meer in mijn waarheden

Zoveel deuren, maar sleutels ontbreken

Je weet dat mijn mentale angsten altijd op tijd aankomen

Zie je, ik reis door de kloven die de tijd me verlaat

Gisteren heb ik alles gepland wat er nu met me gebeurt

Ik heb geen spijt van de kogels die ik heb uitgegeven

Ik heb mezelf ook niet gesleept om een ​​stukje van de taart te krijgen

het spijt me

En vandaag ben ik meer getuige van mijn vooruitgang dan van mijn inkomen

Altijd dicht bij mijn tralies, als een gevangene

En ik geniet ervan, nee

Er is geen andere vervanger, nee

Mijn rap leert je alles wat het instituut niet doet

En ik doe het als zijde (zijde)

Ik rust alleen als ze me verdoven (sedan me)

Als hier een "ieder voor zich" is

Zou het kunnen dat ik niet meer weet hoe ik je kan geven wat je verwacht?

Het zal zijn dat het me niet kan schelen

Als jij moet vechten, vecht ik

Dat ik bij elke frasering twee andere bokshandschoenen draag

Dat ik zoveel rappers zie met mest in hun mond

Ik arriveer en neuk ze zonder zelfs maar mijn kleren uit te trekken

Bah!

En gelukkig ben ik niet onsterfelijk

Hoe triest zou het zijn om te leven wetende dat er geen einde is

Een wijs man vertelde me: "Gooi je bagage"

Hij zei dat het meest trendy nu is om geen tatoeage te dragen

Zei: "Er is zoveel montage en zoveel cool"

Hij zei dat zelfs de meest spraakzame ook kan zwijgen

En vandaag groet ik een oudere ik

Maar het maakt me niet uit

omdat ik muziek maak

En dus ben ik eeuwig jong

Na zoveel bochten en ik sta nog steeds bij dezelfde deur

Zoveel doodlopende wegen, zoveel nachten alert

Maar als ik niet werk, is elke dag een wond

Als ze me proberen neer te halen

Het is omdat ze zien dat ik wakker ben

Welkom, bij mijn versie van de feiten

Aan deze verzen die je vertellen om meer aandacht te besteden aan de borst

Verander verdomme, je bent niemand als je niet vecht

Dat ik het niet zeg, jij zegt het omdat je naar me luistert

Ik ben nog steeds in de handen van de god van de tijd, ik heb hem nooit verslagen

Streel me of wurg me, het is aan mij

Ik zag alleen woorden waar anderen overblijfselen zagen

Daarom neemt stilte mijn positie niet weg

Ik reisde de wereld rond, ik zag vreugde en spijt

Maar de meest intense reis

Het was degene die ik mezelf van binnen maakte

Wat ik ga doen?

Als ik niet meer weet hoe ik op de rem moet trappen

Als ik graag naar buiten ga op zoek naar donder en obscene kusjes

Ik heb vergif, jij het tegengif en tegenstellingen trekken aan

Zo verzamel ik de twijfels die je laat vallen

Zelfs de slimme wordt afgeleid en laat zijn riemen vallen

Maar hier zijn er zoveel dwazen die andermans fouten beoordelen

Ik met mijn film, ik laat je de trailer zien

Ik weet het, er is alleen regen, rook en lucht

Ik weet dat ik alleen weet hoe ik mezelf moet kruisen

En de zoete dingen in het leven verleiden me zelden

Ik dook onder de schadelijke tot ik huiverde

Nu schrijf ik omdat ik weet dat dat mijn manier van schreeuwen is

Ze kunnen mij imiteren en ik laat ze de kruimels

Ze weten dat ik negen platen voor ben

Ik heb geen slapeloosheid meer, hij heeft geslapen tot de duivel

Ik leef van de lente, maar ik leer van de herfst

Mijn kettingen snij ik als mijn gras

Maar verdriet kwam om me te zien, er is geen ruimte voor een andere gast

En in dit asiel rust het verbodene

Reis met me mee, ik beloof je de verdomde waarheid

Ik ben altijd een van de onbegrepen geweest

En in dit leven is de uitdaging alleen geluk

En het is duidelijk dat ik soms ook opgeef

Dat ik uit de hel kom om door het ongewisse te lopen

Dat ik het onrecht onder ogen zie dat ik niet uitdoof

Hoewel het mijn hart breekt als stukjes Bimbo brood

Dat ik weet wie ik ben, ik ken het effect dat ik je veroorzaak

Maar het is zoveel meer ik, zonder de schijnwerpers of het applaus

Dat is mijn overwinning, om iets uitzonderlijks te doen

En dat als je mij op straat ziet, je iemand heel normaal ziet

Mijn krijgskunst is om degene te negeren die provoceert

Er zijn mensen die met hun ogen spreken, er zijn mensen die door hun mond kijken

Maar raak niet in de war, ik weet ook hoe ik snel moet doden

En ik weet dat er liefkozingen zijn die je markeren als een zweep

Dat botst tegen de rots van de vergetelheid

Dan sterft hij op zee samen met duizenden nepliefdes

huil met me mee...

En een traan werpt en maakt water wat we verloren

En dat is alles mensen, pak nu het stokje en vlieg

Ga naar buiten en kijk

Geen rust totdat elke wond bloedt

Ik heb mijn doel al bereikt, nu begint je spel