Handicaps - Nach

Lo ideal contra lo real

Fui leal pero sufrí el mal de un entorno bárbaro

Saqué secretos de un baúl

Y el sentido común me dijo: «Guárdalos o habrá un escándalo»

La cruz que llevo pesa y mis heridas se abren

Presas del desprecio tras caras amables

Cadáveres dispuestos a escupirme por no ser como ellos

Por no callar, ni llevar collar que rodeé mi cuello

Por no ser frágil, ni dócil, ni imbécil soy un peligro en potencia ¿No?

No tengo fusil, ni UZI, ni un misil

Solo mi voz, mi conciencia, yo…

Solo veo handicaps, dificultades, deseos extintos

La ciudad es un laberinto de muros brutales

Tiempos en el limbo

No invocó a dioses que cambien las circunstancias

Nadie soluciona sus problemas, es más

Se los crean a los demás y así equilibran su desgracia

Sueñan con sirenas y damas de aristocracia

Pero viven entre sirenas de policía y de ambulancias

No se dan cuenta que la cosa es obvia

Que mientras se odian, se abren las grietas en su memoria

Que son marionetas, sujetas, viviendo en la inopia

Que hacen piruetas sobre una ruleta, una noria

Arriba y abajo, arriba y abajo, arriba y abajo

Sin más historia, sin vida propia

Sordos como una tapia

Ciegos como murciélagos nadando en cien lagos

Sin luz, sin magia

Demasiados noes, tantos «no puedo», cuantos «no saldrá bien»

Pasados corroen llantos y mil miedos ¿Cuantos no son nadie?

Quieren lo tuyo, lo suyo y lo que no existe

Metidos en trullos, cárceles, joyas, anillos y apariencia, es triste

Te quieren así, quieto en una silla o de rodillas

Mientras te rodean, te mancillan, te moldean como arcilla

La pesadilla de un niño que sufre bullying

No es comparable a la de un niño que sufre de inanición

Uno sufre un trauma, otro su propia desaparición

Solo veo handicaps, rodeados de máquinas, vidas estáticas

Quieren gozar sobre un sofá, rozar la eternity

Viajar so far away y ser celebrities

Siempre huir

Siempre un paraíso esperando en un mundo que nunca se alcanza

Siempre un «a lo mejor», un «mañana mejor», una falsa esperanza

Sin ver la belleza que hay delante

Ahora, siéntela, siéntate y siéntete

Te has olvidado de ser, simplemente, ser

Het ideaal versus het echte

Ik was loyaal maar leed onder het kwaad van een barbaarse omgeving

Ik heb geheimen uit een koffer gehaald

En mijn gezond verstand zei me: «Hou ze of er ontstaat een schandaal»

Het kruis dat ik draag weegt en mijn wonden gaan open

Dammen van minachting achter vriendelijke gezichten

Lijken die op me willen spugen omdat ik niet ben zoals zij

Om niet stil te zijn, noch een ketting te dragen die ik om mijn nek heb gewikkeld

Omdat ik niet breekbaar, volgzaam of imbeciel ben, ben ik een potentieel gevaar, toch?

Ik heb geen geweer, geen UZI, geen raket

Alleen mijn stem, mijn geweten, ik...

Ik zie alleen handicaps, moeilijkheden, uitgestorven verlangens

De stad is een labyrint van brute muren

Tijden in het ongewisse

Hij riep geen goden aan om de omstandigheden te veranderen

Niemand lost je problemen op, het is meer

Ze creëren ze voor anderen en balanceren zo hun ongeluk

Ze dromen van zeemeerminnen en dames van aristocratie

Maar ze leven tussen politie- en ambulancesirenes

Ze realiseren zich niet dat het ding duidelijk is

Dat terwijl ze elkaar haten, de scheuren in hun geheugen opengaan

Wie zijn marionetten, onderdanen, die in armoede leven?

Wie draaien er pirouettes op een roulette, een reuzenrad?

Op en neer, op en neer, op en neer

Geen verhaal meer, geen eigen leven

Doof als een steen

Blind als vleermuizen die in honderd meren zwemmen

Geen licht, geen magie

Te veel nee's, zoveel "ik kan niet", hoeveel "het zal niet lukken"

Verleden verroesten tranen en duizend angsten Hoeveel zijn er niemand?

Ze willen de jouwe, de hunne en wat niet bestaat

Vast in wintertalingen, gevangenissen, sieraden, ringen en looks, het is triest

Ze willen je zo, nog steeds in een stoel of op je knieën

Terwijl ze je omringen, je bezoedelen, je vormen als klei

De nachtmerrie van een kind dat gepest wordt

Het is niet te vergelijken met dat van een kind dat honger lijdt

De een loopt een trauma op, de ander zijn eigen verdwijning

Ik zie alleen handicaps, omringd door machines, statische levens

Ze willen zich vermaken op een bank, de eeuwigheid aanraken

Reis de bank ver weg en wees beroemdheden

ren altijd weg

Altijd een paradijs dat wacht in een wereld die nooit bereikt wordt

Altijd een "misschien", een "betere morgen", een valse hoop

Zonder de schoonheid te zien die voor ons ligt

Nu haar voelen, zitten en voelen

Je bent vergeten te zijn, gewoon te zijn