Espero Que Comprendas - Nach

Yeah, lo que ves es lo que hay

Nunca tuve mentores, tampoco guías

Me hice a mí mismo, como pude

¡Ah!

Por eso espero que comprendas que…

Nacemos, morimos;

morimos, nacemos

Sé que es efímero todo lo que tenemos

Todo lo que tememos

Cogemos los remos, salimos al mar a navegar

A pesar de las mareas y los truenos

Ni tan bueno, ni tan malo;

no fui un héroe ni un quejica

Sólo otra cara rara que grita en este Guernica

Un cuadro de vidas grises que se imitan unas a otras

Sin saber que en la sombra les domestican

Las cosas se complican si un salario es algo extraordinario

Si respirar hoy, hay que hacerlo ante notario

Los sabios ya no hablan, se escondieron en su cueva

Los tontos sacan pecho, creen que han inventa’o la rueda

Y quien pueda, que se salve

Espero que comprendas que tal vez

Esta letra que empiezo consiga arder

Puede que no, puede que yo saque del agujero

Entiéndelo, tengo que sacarme a mí primero

Que prefiero ir al parque de atracciones de mis emociones

Norias de paz, toboganes de traiciones

Sé que en ocasiones mi pasión es mi mazmorra

Por eso busco huellas en besos, de esos que no se borran

Comprende que las lágrimas no avisan

Y no sé si llorar y vivir, o morir de risa

Que la prisa mata a la magia con el «que más da»

Que a la nostalgia no la invité a mi fiesta, pero siempre está

Espero que comprendas que…

(El micrófono me mira y dice sólo que sea auténtico)

(Yo fui errante y reincidente, pero siempre consciente)

Espero que comprendas que…

(Debe ser que veo circuitos donde otros ven laberintos)

(Escribo con fuego…)

(Vigilo el paso desde los tiempos)

Comprende que no conozco tierra firme a la que irme

Que siempre alguna excusa me sirve para mentirme

Que morirme es una opción

Pero ¡qué va!

la vida es bella, aunque terca

Por eso al que no hace promesas lo quiero cerca

Espero que comprendas que me entrego a fuego cuando amo

Aunque sé ser más otoño que verano

Que hay tramos en mí, que por miedo no me los recorro

Que aquí hay demasiados gritos, demasiados sordos

Y sobro, mientras absorbo la vida y no me atraganto

Espero que comprendas que me aguanto

Cuando es tragicómico el llanto en mis ojos

Cuando mi espíritu impaciente se pasa el semáforo en rojo

Comprende que si salto, es porque me apetece

Que soy de esos que siempre se duermen si amanece

Que el trece suele darme suerte, y me gusta así

Que sólo yo conozco y controlo al demonio en mí

Que no quiero rodearme de personas que me admiren

Quiero a esos que me digan que espabile cuando se me olvide

Esos que nunca piden, pero siempre dan

Esos que vienen y van, pero nunca se despiden

Espero que comprendas

Que hay semanas en que me abandono

Pero sólo veo la luz si me perdono

Que si mis planes fallan

Siempre habrá una playa y un momento

Que cada hoja es una máquina del tiempo

Espero que comprendas que…

(El micrófono me mira y dice sólo que sea auténtico)

(Yo fui errante y reincidente, pero siempre consciente)

Espero que comprendas que…

(Debe ser que veo circuitos donde otros ven laberintos)

(Yo no soy un genio, era un vacile, pero sí que soy un mago)

Comprende que me dejo el alma en mis canciones

Que vivo sin tener que darle a nadie explicaciones

Que las estaciones cambian, pero no mis gestos

Que estos textos son la forma de unir mis fragmentos

Comprende, que ser mejor que otros no me importa

Que tengo muchos nudos que atar, pero la cuerda es corta

Que abortar misiones nunca es un error

Que a lo mejor donde me aburro es en mi zona de confort

Comprende, que pienso en voz alta, que sueño en voz baja

Que el éxito me estresa, y el fracaso me relaja

Que mi ventaja no es usar efectos ni retoques

Es esta sonrisa en calma para aquel que me provoque

Comprende que no soy de los que «cueste lo que cueste»

Mañana es otro día, pero sólo importa éste

Consciente de mi idiotez por querer ser a la vez

Tranquilidad y locura, disparate y lucidez

Ja, wat je ziet is wat je krijgt

Ik heb nooit mentoren of gidsen gehad

Ik maakte mezelf, zoals ik kon

oh!

Daarom hoop ik dat je dat begrijpt...

We worden geboren, we sterven;

we sterven, we worden geboren

Ik weet dat alles wat we hebben vluchtig is

alles waar we bang voor zijn

We nemen de riemen, we gaan de zee op om te zeilen

Ondanks de getijden en de donder

Noch zo goed, noch zo slecht;

Ik was geen held of klager

Gewoon weer een raar gezicht dat schreeuwt in deze Guernica

Een schilderij van grijze levens die elkaar imiteren

Zonder te weten dat ze in de schaduw getemd zijn

Dingen worden ingewikkeld als een salaris iets buitengewoons is

Als je vandaag ademt, moet je het voor een notaris doen

De wijzen spreken niet meer, ze verstopten zich in hun grot

De dwazen steken hun borst uit, ze denken dat ze het wiel hebben uitgevonden

En wie kan, red zichzelf

Ik hoop dat je dat misschien begrijpt

Deze brief die ik begin, wordt verbrand

Misschien niet, misschien kan ik uit het gat komen

Begrijp me goed, ik moet mezelf er eerst uit zien te krijgen

Dat ik liever naar het pretpark van mijn emoties ga

Reuzenraderen van vrede, dia's van verraad

Ik weet dat soms mijn passie mijn kerker is

Daarom zoek ik naar sporen in kussen, van degenen die niet zijn uitgewist

Begrijp dat tranen niet waarschuwen

En ik weet niet of ik moet huilen en leven, of lachend sterven

Die haast doodt magie met de "who cares"

Ik heb geen nostalgie uitgenodigd op mijn feest, maar het is er altijd

Ik hoop dat je dat begrijpt...

(De microfoon kijkt me aan en zegt alleen dat het authentiek is)

(Ik was een zwerver en een recidivist, maar altijd bewust)

Ik hoop dat je dat begrijpt...

(Het moet zijn dat ik circuits zie waar anderen labyrinten zien)

(Ik schrijf met vuur...)

(Ik kijk naar de stap sinds de tijd)

Begrijp dat ik geen vast land ken om naar toe te gaan

Dat een of ander excuus me altijd dient om tegen mezelf te liegen

Dat doodgaan een optie is

Maar wat is er!

het leven is mooi, hoewel koppig

Daarom wil ik degene die geen beloftes doet dichtbij

Ik hoop dat je begrijpt dat ik mezelf aan het vuur geef als ik liefheb

Hoewel ik weet hoe ik meer herfst dan zomer moet zijn

Dat er secties in mij zijn, dat ik uit angst er niet doorheen ga

Dat er hier te veel geschreeuw is, te veel doven

En ik spaar, terwijl ik het leven absorbeer en niet stik

Ik hoop dat je begrijpt dat ik er tegen kan

Wanneer het huilen in mijn ogen tragikomisch is

Wanneer mijn ongeduldige geest door het rode licht rent

Begrijp dat als ik spring, dat is omdat ik er zin in heb

Dat ik een van degenen ben die altijd in slaap valt als het aanbreekt

Die dertien brengt me meestal geluk, en daar hou ik van

Dat alleen ik de demon in mij ken en beheers

Dat ik me niet wil omringen met mensen die me bewonderen

Ik wil degenen die me vertellen dat ik wakker moet worden als ik het vergeet

Degenen die nooit vragen, maar altijd geven

Degenen die komen en gaan, maar nooit afscheid nemen

Ik hoop dat je het begrijpt

Dat er weken zijn dat ik mezelf in de steek laat

Maar ik zie alleen het licht als ik mezelf vergeef

Wat als mijn plannen mislukken?

Er zal altijd een strand en een tijd zijn

Dat elk blad een tijdmachine is

Ik hoop dat je dat begrijpt...

(De microfoon kijkt me aan en zegt alleen dat het authentiek is)

(Ik was een zwerver en een recidivist, maar altijd bewust)

Ik hoop dat je dat begrijpt...

(Het moet zijn dat ik circuits zie waar anderen labyrinten zien)

(Ik ben geen genie, ik was een dither, maar ik ben een goochelaar)

Begrijp dat ik mijn ziel in mijn liedjes laat

Dat ik leef zonder dat ik iemand uitleg hoef te geven

Dat de seizoenen veranderen, maar niet mijn gebaren

Dat deze teksten de manier zijn om mijn fragmenten te verenigen

Begrijp dat beter zijn dan anderen er niet toe doet voor mij

Dat ik veel knopen moet knopen, maar het touw is kort

Dat het afbreken van missies nooit een vergissing is

Dat misschien waar ik me verveel me in mijn comfortzone bevindt

Begrijp, dat ik hardop denk, dat ik met een lage stem droom

Dat succes geeft me stress, en falen ontspant me

Dat mijn voordeel is dat ik geen effecten of retouches gebruik

Het is deze kalme glimlach voor wie me provoceert

Begrijp dat ik niet een van degenen ben die "wat er ook voor nodig is"

Morgen is er weer een dag, maar alleen deze is van belang

Bewust van mijn idiotie om beide te willen zijn

Rust en waanzin, onzin en luciditeit