Donde Descansa La Esperanza - Nach

A veces la ciudad se ensucia y no vemos con claridad

Pero si miramos fijamente ahí está

Es difícil, porque el caos deslumbra y la pupila se hace rígida

Y más que en conectar perdemos tiempo en vigilar, la vida es líquida

Escapa de nuestras manos

Entre muecas fingidas y esfuerzos que son en vano

Pero he visto la esperanza descansar en frases calmadas y justas

En sonrisas etruscas

En ojos despeñados pero que aún buscan y no se asustan

En pasos pacientes, en chistes, en charlas

En gestos que no palpan la felicidad pero saben imaginarla

La ciudad se desmorona sobre nuestros brazos cansados

Y solo aguantan aquellos armados con lo que han amado

Aquellos que no se ocultan, ni culpan a otros de sus pecados

Porque las calles se expanden como nuestra soledad extraordinaria

Y solo la esperanza palia tanta fatiga diaria

Allí descansa

En tascas, donde se cambia el mundo en siete tragos de Gin-tonic

En barrios, donde importa más el talento que llevas dentro que el money

En trabajos forzados pero que no nos someten

En miedos extirpados y echados en el retrete

En grilletes que se rompen, cabezas que se levantan

Preguntas que se responden y en canciones que se cantan

Arrinconando al corrupto, en scratches al sistema

En ilusiones que queman y chocan contra el tumulto

Yo la vi

Vi a la esperanza dormida en limbos de conformismo

Y de pronto despertó como en mañanas de domingo

Y ahora distingo guerreros vikingos luchando en mares de brea

Salir a flote cuando la marea de la ciudad tambalea sus ideas

¿Qué pasa cuando flaqueas?

La cabeza te hierve y nadie te ve

Cuando la calderilla no da para la papilla de tu doble V

Y ves que la presión aprieta, y tu vida se agrieta por cada ranura

Por tanta tortura, por falta de aventuras

Por la repetición que pudre nuestra frescura

Y entre la excusa y la brisa sumisa la calma no se divisa

Entre lisas cornisas resbaladizas, y mentiras que se televisan

Pero si algo sé, es que la verdad es sincera y concisa

Y que no hay arma más mortífera que la sonrisa

La esperanza descansa en sueños de resistente grafeno

En vasos medio llenos, en gestos obscenos ante ideologías del pleistoceno

Yo la vi, y la hice renacer en mis ratos de placer

Con fé, en planes que tracé tras un sorbo de café

La vi, cuando me abrace y quise congelar el tiempo

Cuando alcancé la luz gracias al conocimiento

Cuando lloré mi desgracia y vi que solo yo podía hacer algo

Aunque el túnel de la tristeza se hiciera largo

Solo yo podía hacer algo, pintar mi blanco y negro

Y transformarlo en el color con el que hoy celebro

La fiesta de mis desastres

Un día la esperanza me dijo: ''No hay nada más inútil que lamentarse''

Solo hay que levantarse y decir basta

Tener un plan para realizar, paralizar cada huracán que te devasta

Sacar la casta que hay en ti

Aunque a veces sea difícil como infancias en Haití

Y si vendí mi alma al diablo, fue para alimentar a los míos

Calmar su frío, y he sufrido el sucio vacío que impera en aceras

Y he entendido, que si miras fijamente ahí fuera, no verás fronteras

Solo nuevas maneras que se revelan, verás excusas embusteras

Echadas en papeleras, verás diablos de alma buena

Y fieras de sonrisa sincera, si miras fijamente veras que…

La esperanza descansa donde menos te lo esperas

Soms wordt de stad vies en zien we niet duidelijk

Maar als we goed kijken daar is het

Het is moeilijk, want chaos verblindt en de pupil wordt rigide

En meer dan bij het verbinden verliezen we tijd bij het monitoren, het leven is vloeibaar

ontsnappen uit onze handen

Tussen nepgezichten en vergeefse pogingen

Maar ik heb hoop zien rusten in kalme en eerlijke zinnen

In Etruskische glimlach

Met tuimelende ogen maar nog steeds kijkend en niet bang

In geduldige stappen, in grappen, in gesprekken

In gebaren die geluk niet palperen maar weten hoe je het moet voorstellen

De stad brokkelt af op onze vermoeide armen

En alleen degenen die gewapend zijn met wat ze hebben liefgehad, verdragen

Degenen die zich niet verbergen, noch anderen de schuld geven van hun zonden

Omdat de straten zich uitbreiden zoals onze buitengewone eenzaamheid

En alleen hoop verlicht zoveel dagelijkse vermoeidheid

daar rust

In bars, waar de wereld verandert in zeven gin-tonic drankjes

In buurten, waar het talent dat je in huis hebt belangrijker is dan geld

In dwangarbeid maar ze onderwerpen ons niet

In angst ontworteld en door het toilet gespoeld

In boeien die breken, hoofden die omhoog komen

Vragen die beantwoord worden en in liedjes die gezongen worden

De corrupten in het nauw drijven, in krassen op het systeem

In illusies die branden en neerstorten tegen het tumult

ik zag haar

Ik zag hoop slapend in het voorgeborchte van conformiteit

En plotseling werd hij wakker zoals op zondagochtend

En nu zie ik Viking-krijgers vechten in zeeën van pek

Blijf drijven wanneer het tij van de stad je ideeën doet wankelen

Wat gebeurt er als je hapert?

Je hoofd kookt en niemand ziet je

Wanneer het kleingeld niet genoeg is voor de pap van je dubbele V

En je ziet dat de druk toeneemt, en je leven kraakt bij elke scheur

Voor zoveel martelingen, voor gebrek aan avonturen

Voor de herhaling die onze frisheid doet rotten

En tussen het excuus en de onderdanige bries is de rust niet te zien

Tussen gladde, gladde richels en leugens die op de televisie worden uitgezonden

Maar als ik iets weet, is het dat de waarheid oprecht en beknopt is

En dat er geen dodelijker wapen is dan de glimlach

Hoop rust in dromen van taai grafeen

In halfvolle glazen, in obscene gebaren voor Pleistocene ideologieën

Ik zag haar, en ik maakte haar herboren in mijn momenten van plezier

Met vertrouwen, in plannen die ik na een slok koffie heb getraceerd

Ik zag haar toen ze me omhelsde en ik de tijd wilde stilzetten

Toen ik het licht bereikte dankzij de kennis

Toen ik mijn ongeluk huilde en zag dat alleen ik iets kon doen

Hoewel de tunnel van verdriet lang werd

Alleen ik kon iets doen, mijn zwart-wit schilderen

En transformeer het in de kleur waarmee ik vandaag vier

Het feest van mijn rampen

Op een dag vertelde de hoop me: "Er is niets nuttelozer dan spijt hebben"

Je hoeft alleen maar op te staan ​​en genoeg te zeggen

Heb een plan om uit te voeren, verlam elke orkaan die je verwoest

Haal de kaste in jezelf naar boven

Hoewel het soms moeilijk is, zoals de kindertijd in Haïti

En als ik mijn ziel aan de duivel verkocht, was het om de mijne te voeden

Verzacht je verkoudheid, en ik heb geleden onder de vuile leegte die heerst op trottoirs

En ik heb begrepen dat als je naar buiten staart, je geen grenzen zult zien

Gewoon nieuwe manieren onthullend, je zult leugenachtige excuses zien

In vuilnisbakken gegooid, zul je duivels met goede zielen zien

En beesten met een oprechte glimlach, als je goed kijkt zie je dat...

Hoop rust waar je het het minst verwacht