Les oiseaux de passage - Maxime Le Forestier

Oh!

vie heureuse des bourgeois!

Qu’avril bourgeonne

Ou que décembre gèle, ils sont fiers et contents.

Ce pigeon est aimé trois jours par sa pigeonne

Ca lui suffit, il sait que l’amour n’a qu’un temps.

Ce dindon a toujours béni sa destinée.

Et quand vient le moment de mourir il faut voir

Cette jeune oie en pleurs: «C'est là que je suis née

Je meurs près de ma mère et j’ai fait mon devoir.»

Elle a fait son devoir!

C’est-à-dire que oncques

Elle n’eut de souhait impossible, elle n’eut

Aucun rêve de lune, aucun désir de jonque

L’emportant sans rameurs sur un fleuve inconnu.

Et tous sont ainsi faits!

Vivre la même vie

Toujours pour ces gens-là cela n’est point hideux

Ce canard n’a qu’un bec, et n’eut jamais envie

Ou de n’en plus avoir ou bien d’en avoir deux.

Ils n’ont aucun besoin de baiser sur les lèvres

Et, loin des songes vains, loin des soucis cuisants

Possèdent pour tout cœur un viscère sans fièvres

Un coucou régulier et garanti dix ans!

Oh!

les gens bienheureux… Tout à coup, dans l’espace

Si haut qu’il semble aller lentement, un grand vol

En forme de triangle arrive, plane et passe.

Où vont-ils?

Qui sont-ils?

Comme ils sont loin du sol!

Regardez-les passer!

Eux, ce sont les sauvages.

Ils vont où leur désir le veut, par-dessus monts

Et bois, et mers, et vents, et loin des esclavages.

L’air qu’ils boivent feraient éclater vos poumons.

Regardez-les!

Avant d’atteindre sa chimère

Plus d’un, l’aile rompue et du sang plein les yeux

Mourra.

Ces pauvres gens ont aussi femme et mère

Et savent les aimer aussi bien que vous, mieux.

Pour choyer cette femme et nourrir cette mère

Ils pouvaient devenir volaille comme vous.

Mais ils sont avant tout les fils de la chimère

Des assoiffés d’azur, des poètes, des fous.

Regardez-les, vieux coq, jeune oie édifiante!

Rien de vous ne pourra monter aussi haut qu’eux.

Et le peu qui viendra d’eux à vous, c’est leur fiente.

Les bourgeois sont troublés de voir passer les gueux.

Regardez-les, vieux coq, jeune oie édifiante!

Rien de vous ne pourra monter aussi haut qu’eux.

Et le peu qui viendra d’eux à vous, c’est leur fiente.

Les bourgeois sont troublés de voir passer les gueux.

Oh!

gelukkig leven van de bourgeois!

Laat april ontluiken

Of december bevriest, ze zijn trots en gelukkig.

Deze duif is drie dagen geliefd bij zijn duif

Dat is genoeg voor hem, hij weet dat liefde van korte duur is.

Deze kalkoen heeft altijd zijn lot gezegend.

En wanneer het tijd is om te sterven, moet je zien

Deze huilende jonge gans: "Daar ben ik geboren

Ik sterf dicht bij mijn moeder en ik heb mijn plicht gedaan."

Ze deed haar plicht!

Dat wil zeggen dat een keer

Ze had geen onmogelijke wens, ze had geen

Geen maandroom, geen junkwens

Winnen zonder roeispanen op een onbekende rivier.

En ze zijn allemaal zo gemaakt!

Leef hetzelfde leven

Altijd voor deze mensen is het niet afschuwelijk

Deze eend heeft maar één snavel en is nooit gewild

Ofwel geen hebben of er twee hebben.

Ze hebben geen kus op de lippen nodig

En, verre van ijdele dromen, verre van brandende zorgen

Bezit voor alle harten een ingewanden zonder koorts

Een gewone koekoeksklok met tien jaar garantie!

Oh!

gezegende mensen... Plotseling, in de ruimte

Zo hoog dat het langzaam lijkt te gaan, een grote vlucht

Driehoekvormig arriveert, zweeft en passeert.

Waar gaan ze naartoe?

Wie zijn zij?

Hoe ver zijn ze van de grond!

Kijk ze passeren!

Het zijn de wilden.

Ze gaan waar hun verlangen zal, over bergen

En bossen, en zeeën, en winden, en ver van slavernij.

De lucht die ze drinken zou je longen doen barsten.

Kijk naar hen!

Voordat hij zijn hersenschim bereikt

Meer dan één met gebroken vleugel en bloed in hun ogen

Zal sterven.

Deze arme mensen hebben ook een vrouw en een moeder

En weet hoe je net zo goed van hen kunt houden als van jou, beter.

Om deze vrouw te verwennen en deze moeder te voeden

Ze kunnen gevogelte worden zoals jij.

Maar ze zijn vooral de zonen van de hersenschim

Die dorsten naar azuur, dichters, gekken.

Kijk naar hen, oude haan, opbeurende jonge gans!

Niemand van jullie kan zo hoog stijgen als zij.

En het weinige dat van hen naar jou zal komen, is hun mest.

De bourgeois zijn verontrust als ze de bedelaars voorbij zien komen.

Kijk naar hen, oude haan, opbeurende jonge gans!

Niemand van jullie kan zo hoog stijgen als zij.

En het weinige dat van hen naar jou zal komen, is hun mest.

De bourgeois zijn verontrust als ze de bedelaars voorbij zien komen.