Fontenay Aux Roses - Maxime Le Forestier

Vous êtes si jolies quand vous passez le soir, à l’angle de ma rue

Parfumées et fleuries avec un ruban noir, toutes de bleu vêtues.

Quand je vous vois passer, j’imagine parfois des choses insensées

Les rendez-vous secrets

Au fond d’un jardin froid, des serments murmurés.

Le soir, dans votre lit, je vous devine nues, un roman à la main.

Monsieur Audiberti vous parle d’inconnu, vous êtes déjà loin.

Vos rêves, cette nuit, de quoi parleront-ils?

Le soleil fut si lourd.

Demain, c’est samedi, je guetterai, fébrile, votre sortie du cours.

Dimanche sera gris, je ne vous verrai pas, pas avant lundi soir.

Où serez-vous parties?

Qui vous tiendra la bras?

Que vous fera-t-on croire?

Je crois que je vous dois de vous faire un aveu, petites, écoutez-moi.

C’est la première fois que je suis amoureux de tout un pensionnat.

Je bent zo mooi als je de avond doorbrengt, op de hoek van mijn straat

Geurig en bloemig met een zwart lint, allemaal gekleed in blauw.

Als ik je zie passeren, stel ik me soms gekke dingen voor

geheime ontmoetingen

Diep in een koude tuin, fluisterde eden.

's Avonds, in je bed, stel ik me je naakt voor, een roman in je hand.

Monsieur Audiberti praat met u over een vreemde, u bent al ver weg.

Je dromen, vanavond, waar zullen ze het over hebben?

De zon was zo zwaar.

Morgen is het zaterdag, ik zal koortsachtig uitkijken naar het verlaten van de klas.

Zondag zal grijs zijn, ik zal je niet zien, pas op maandagavond.

Waar ga je heen?

Wie houdt je arm vast?

Wat wordt u wijsgemaakt?

Ik denk dat ik jullie een bekentenis schuldig ben, kleintjes, luister naar me.

Dit is de eerste keer dat ik verliefd ben op een heel internaat.