Le testament - Maxime Le Forestier

Je serai triste comme un saule quand le Dieu qui partout me suit

Me dira, la main sur l'épaule: «Va-t'en voir là-haut si j’y suis»

Alors, du ciel et de la terre, il me faudra faire mon deuil

Est-il encore debout le chêne ou le sapin de mon cercueil?

S’il faut aller au cimetière, j’prendrai l’chemin le plus long

J’ferai la tombe buissonnière, j’quitterai la vie à reculons

Tant pis si les croque-morts me grondent, tant pis s’ils me croient fou à lier

J’veux partir pour l’autre monde par le chemin des écoliers

Avant d’aller conter fleurette aux belles âmes des damnés

Je rêve d’encore une amourette, je rêve d’encore m’enjuponner

Encore une fois dire: «Je t’aime», encore une fois perdre le nord

En effeuillant le chrysanthème qui est la marguerite des morts

Dieu veut qu’ma veuve s’alarme en enterrant son compagnon

Et qu’pour lui faire verser des larmes, il n’y ait pas besoin d’oignon

Qu’elle prenne en secondes noces un époux d’mon acabit

Il pourra profiter d’mes bottes et d’mes pantoufles et d’mes habits

Qu’il boive mon vin, qu’il aime ma femme, qu’il fume ma pipe et mon tabac

Mais que jamais — mort de mon âme !

— jamais il ne fouette mes chats

Quoique, je n’ai pas un atome, une ombre de méchanceté

S’il fouette mes chats, y’a un fantôme qui viendra l’persécuter

Ici-gît une feuille morte, ici finit mon testament

On a marqué dessus ma porte: «Fermé pour cause d’enterrement»

J’ai quitté la vie sans rancune, j’aurai plus jamais mal aux dents

Me v’là dans la fosse commune, la fosse commune du temps

Ik zal verdrietig zijn als een wilg als de God die mij overal volgt

Zal tegen me zeggen, hand op de schouder, "Zie je daarboven als ik daar ben"

Dus vanuit hemel en aarde zal ik moeten rouwen

Staat mijn kisteik of spar nog overeind?

Als ik naar de begraafplaats moet, neem ik de langste route

Ik zal het graf overslaan, ik zal het leven achterstevoren achterlaten

Jammer als de begrafenisondernemers me uitschelden, jammer als ze denken dat ik gek ben

Ik wil naar de andere wereld vertrekken via het pad van schoolkinderen

Voordat we gaan flirten met de mooie zielen van de verdoemden

Ik droom van weer een liefdesaffaire, ik droom ervan mijn rok weer aan te trekken

Zeg opnieuw: "Ik hou van je", verlies opnieuw het noorden

Door de chrysant, het madeliefje van de doden, te ontdoen van

God wil dat mijn weduwe gealarmeerd wordt door haar metgezel te begraven

En om haar te laten huilen, zijn er geen uien nodig

Laat haar trouwen met een man van mijn soort

Hij kan genieten van mijn laarzen en mijn pantoffels en mijn kleren

Laat hem mijn wijn drinken, laat hem van mijn vrouw houden, laat hem mijn pijp en mijn tabak roken

Maar wat ooit - dood van mijn ziel!

- hij slaat mijn katten nooit

Hoewel, ik heb geen atoom, een schaduw van slechtheid

Als hij mijn katten afranselt, komt er een geest die hem komt vervolgen

Hier ligt een dood blad, hier eindigt mijn wil

Ze schreven op mijn deur: "Gesloten voor begrafenis"

Ik verliet het leven zonder harde gevoelens, ik zal nooit meer kiespijn hebben

Hier ben ik in het gemeenschappelijke graf, het gemeenschappelijke graf van de tijd