Le moyenâgeux - Maxime Le Forestier

Le seul reproche, au demeurant, qu’aient pu mériter mes parents

C’est d’avoir pas joué plus tôt le jeu de la bête à deux dos.

Je suis né, même pas bâtard, avec cinq siècles de retard.

Pardonnez-moi, Prince, si je suis foutrement moyenâgeux.

Ah!

que n’ai-je vécu, bon sang!

Entre quatorze et quinze cent.

J’aurais retrouvé mes copains au Trou de la pomme de pin

Tous les beaux parleurs de jargon, tous les promis de Montfaucon

Les plus illustres seigneuries du royaume de truanderie.

Après une franche repue, j’eusse aimé, toute honte bue

Aller courir le cotillon sur les pas de François Villon

Troussant la gueuse et la forçant au cimetière des Innocents

Mes amours de ce siècle-ci n’en aient aucune jalousie…

J’eusse aimé le corps féminin, des nonnettes et des nonnains

Qui, dans ces jolis tamps bénis, ne disaient pas toujours «nenni»

Qui faisaient le mur du couvent, qui, Dieu leur pardonne!

Souvent

Comptaient les baisers, s’il vous plaît, avec des grains de chapelet.

Ces p’tit’s sœurs, trouvant qu'à leur goût

Quatre Evangiles c’est pas beaucoup

Sacrifiaient à un de plus, l'évangile selon Vénus.

Témoin: l’abbesse de Pourras, qui fut, qui reste et restera

La plus glorieuse putain de moines du quartier Latin.

À la fin, les anges du guet m’auraient conduit sur le gibet.

Je serais mort, jambes en l’air, sur la veuve patibulaire

En arrosant la mandragore, l’herbe aux pendus qui revigore

En bénissant avec les pieds les ribaudes apitoyées.

Hélas!

Tout ça, c’est des chansons, il faut se faire une raison.

Les choux-fleurs poussent à présent sur le charnier des Innocents.

Le Trou de la pomme de pin n’est plus qu’un bar américain.

Y’a quelque chose de pourri au royaume de truanderie.

Je mourrai pas à Montfaucon, mais dans un lit, comme un vrai con

Je mourrai, pas même pendard, avec cinq siècles de retard.

Ma dernière parole soit quelques vers de Maître François,

Et que j’emporte entre les dents un flocon des neiges d’antan…

Ma dernière parole soit quelques vers de Maître François…

Pardonnez-moi, Prince, si je suis foutrement moyenâgeux.

Het enige verwijt bovendien dat mijn ouders verdiend hadden

Het is niet eerder het spel met twee beesten gespeeld.

Ik ben geboren, niet eens een klootzak, vijf eeuwen te laat.

Vergeef me, prins, als ik verdomd middeleeuws ben.

Ah!

wat heb ik niet geleefd, verdomme!

Tussen de veertien en vijftienhonderd.

Ik zou mijn vrienden hebben gevonden bij de Trou de la pomme de pin

Alle praters van jargon, alle beloften van Montfaucon

De meest illustere heerschappijen van het koninkrijk van de kromming.

Na een openhartig verzadigd, had ik graag gehad, alle schande dronken

Ga de cotillion runnen in de voetsporen van François Villon

De bedelaar oppakken en haar naar het kerkhof van de onschuldigen dwingen

Mijn liefdes van deze eeuw hebben geen jaloezie...

Ik had graag het vrouwelijk lichaam, de nonnen en de nonnen gehad

Wie in die gezegende mooie tampons zei niet altijd nee

Wie heeft de muur van het klooster gemaakt, wie, God vergeef het hen!

Vaak

De kussen geteld, alstublieft, met rozenkransen.

Deze kleine zusjes, vinden dat naar hun zin

Vier evangeliën is niet veel

Geofferd aan nog een, het evangelie volgens Venus.

Getuige: de abdis van Pourras, die was, die blijft en zal blijven

De meest glorieuze monnik in het Quartier Latin.

Uiteindelijk zouden de engelen van de wacht me naar de galg hebben geleid.

Ik zou dood zijn, benen omhoog, op de sinistere weduwe

Door de mandrake, het verkwikkende beulskruid, water te geven

Door met de voeten te zegenen, de medelijdende lafaards.

Helaas!

Het zijn allemaal liedjes, je moet een beslissing nemen.

Op de Innocents' Charnel Ground groeien nu bloemkolen.

Pine Cone Hole is niets meer dan een Amerikaanse bar.

Er is iets verrot in het koninkrijk van de kromming.

Ik zal niet sterven in Montfaucon, maar in een bed, als een echte eikel

Ik zal vijf eeuwen te laat sterven, zelfs geen klootzak.

Mijn laatste woord is een paar verzen van Meester François,

En dat ik tussen mijn tanden een sneeuwvlok van weleer draag...

Mijn laatste woord is een paar verzen van Meester François...

Vergeef me, prins, als ik verdomd middeleeuws ben.