Le blason - Maxime Le Forestier

Ayant avecques lui toujours fait bon ménage

J’eusse aimé célébrer, sans être inconvenant

Tendre corps féminin, ton plus bel apanage

Que tous ceux qui l’ont vu disent hallucinant

Ç'eût été mon ultime chant, mon chant du cygne

Mon dernier billet doux, mon message d’adieu

Or, malheureusement, les mots qui le désignent

Le disputent à l’exécrable, à l’odieux

C’est la grande pitié de la langue française

C’est son talon d’Achille et c’est son déshonneur

De n’offrir que des mots entachés de bassesse

A cet incomparable instrument de bonheur

Alors que tant de fleurs ont des noms poétiques

Tendre corps féminin, c’est fort malencontreux

Que ta fleur la plus douce et la plus érotique

Et la plus enivrante en ait de si scabreux

Mais le pire de tous est un petit vocable

De trois lettres, pas plus, familier, coutumier

Il est inexplicable, il est irrévocable

Honte à celui-là qui l’employa le premier

Honte à celui-là qui, par dépit, par gageure

Dota du même terme, en son fiel venimeux

Ce grand ami de l’homme et la cinglante injure

Celui-là, c’est probable, en était un fameux

Misogyne à coup sûr, asexué sans doute

Au charme de Vénus absolument rétif

Etait ce bougre qui, toute honte bu', toute

Fit ce rapprochement, d’ailleurs intempestif

La male peste soit de cette homonymie !

C’est injuste, madame, et c’est désobligeant

Que ce morceau de roi de votre anatomie

Porte le même nom qu’une foule de gens

Fasse le ciel qu’un jour, dans un trait de génie

Un poète inspiré, que Pégase soutient

Donne, effaçant d’un coup des siècles d’avanie

A cette vrai' merveille un joli nom chrétien

En attendant, madame, il semblerait dommage

Et vos adorateurs en seraient tous peinés

D’aller perdre de vu' que pour lui rendre hommage

Il est d’autres moyens et que je les connais

Et que je les connais

Ik kon het altijd goed met hem vinden

Ik had het graag gevierd, zonder ongepast te zijn

Teder vrouwelijk lichaam, je mooiste voorrecht

Iedereen die het heeft gezien, zegt verbluffend

Het zou mijn laatste lied zijn geweest, mijn zwanenzang

Mijn laatste lieve noot, mijn afscheidsbericht

Maar helaas, de woorden die hem aanduiden

Betwist het met het verfoeilijke, het verfoeilijke

Het is het grote jammer van de Franse taal

Het is zijn achilleshiel en het is zijn oneer

Alleen basiswoorden aanbieden

Naar dit onvergelijkbare instrument van geluk

Als zoveel bloemen poëtische namen hebben

Teder vrouwelijk lichaam, het is erg jammer

Dan je liefste en meest erotische bloem

En het meest bedwelmende is zo schurftig

Maar het ergste van alles is een klein woordje

Niet meer dan drie letters, informeel, gebruikelijk

Het is onverklaarbaar, het is onherroepelijk

Schaam je voor degene die het voor het eerst gebruikte

Schaam hem die, uit wrok, uit een uitdaging

Dota van dezelfde term, in zijn giftige gal

Deze grote vriend van de mens en de stekende belediging

Deze was waarschijnlijk een beroemde

Misogynistisch zeker, aseksueel ongetwijfeld

Om Venus absoluut eigenzinnig te charmeren

Was die klootzak die, alle schande dronken', alle

Maakte deze toenadering overigens ontijdig

De mannelijke plaag is van dit homoniem!

Het is oneerlijk, dame, en het is denigrerend

Dat dit koningsstuk van je anatomie

Draagt ​​dezelfde naam als een menigte mensen

Maak op een dag de lucht, in een geniale slag

Een bevlogen dichter, ondersteund door Pegasus

Geven, eeuwen van beledigingen uitwissen

Voor dit ware' wonder een mooie christelijke naam

In de tussentijd, mevrouw, zou het jammer lijken

En je aanbidders zouden allemaal pijn hebben

Alleen maar uit het oog verliezen om hem eer te bewijzen

Er zijn andere manieren en ik ken ze

En dat ik ze ken